INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2012 r. (data wpływu 11 stycznia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia – brak daty sporządzenia pisma (data wpływu 12 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na sprzedaż hot dogów i tzw. „produktów z pieca” na stacjach paliw – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na sprzedaż hot dogów i tzw. „produktów z pieca” na stacjach paliw. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 12 marca 2012 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca (dalej: Spółka) sprzedaje na stacjach benzynowych hot dogi oraz tzw. „produkty z pieca”. Hot dogi są sporządzane z następujących produktów składowych: parówki, bułki oraz sosów. Surowce te są produktami głęboko mrożonymi nabywanymi przez Spółkę oddzielnie, a następnie na stacji pracownik je rozmraża, podgrzewa w specjalnych urządzeniach i kompletuje produkt finalny. W efekcie klient otrzymuje podgrzaną bułkę, w której znajduje się parówka i sos – tzw. hot dog. Klient może skonsumować tak sporządzonego hot doga na stacji (większość stacji, na których można kupić hot dogi posiadają miejsce do ich spożycia z ograniczoną liczbą miejsc siedzących) lub poza stacją.

Na stacjach sprzedawane są także tzw. „produkty z pieca”. Sprzedaż owych produktów polega na tym, iż Spółka dokonuje zakupu od producentów gotowych wyrobów, tj. pizzy, tostów, ciabatt, zapiekanek itd. Wyrób jest następnie umieszczany w piecu celem jego podgrzania i wydawany klientowi. Tak jak w przypadku „hot dogów” klient może skonsumować taki wyrób na stacji lub poza stacją.

Wydawanie „produktów z pieca” następuje na papierowych jednorazowych tackach, natomiast hot dogi są podawane w papierowej torebce i są owijane w papierową serwetkę.

Na stacji klient nie ma możliwości wyboru produktów z karty dań, nie jest prowadzona obsługa kelnerska, brak jest sali restauracyjnej nie istnieje zaplecze restauracyjne (tj. wyodrębniona kuchnia, naczynia, urządzenia myjące itd.), brak jest szatni. Co istotne, pracownicy stacji paliw nie są specjalnie edukowani do przygotowania ww. produktów. Jest to tylko jeden z ich obowiązków. Należy też zwrócić uwagę na fakt, że pracownik stacji, aby przygotować hot doga lub danie z pieca nie musi legitymować się wykształceniem gastronomicznym.

W uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawca podał PKWiU 10.85.1.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy hot dogi i „produkty z pieca” sporządzane według zasad opisanych powyżej i następnie wydawane klientom należy traktować, jako świadczenie usług restauracyjnych, czy też jako dostawę gotowych posiłków i dań (poz. 28 załącznika 10 do ustawy o VAT) opodatkowanych stawką VAT 5% na podstawie art. 41 ust. 2a ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Według art. 41 ust. 2a dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5%.

Ponadto w świetle § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia. Załącznik ten w poz. 7 wskazuje usługi związane z wyżywieniem (PKWiU ex 56) z wyjątkami.

Podstawowym zagadnieniem dla zastosowania prawidłowej stawki podatku dla sprzedaży produktów opisanych powyżej jest odpowiedź na pytanie, czy mamy tu do czynienia ze świadczeniem usługi, czy ze sprzedażą gotowych posiłków i dań. Przepisy prawa nie dają odpowiedzi na tak postawione pytanie. W związku z tym należy sięgnąć do orzecznictwa w przedmiotowym temacie, w szczególności do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS).

W sprawie wskazania, czy przygotowanie i sprzedaż artykułów spożywczych stanowi dostawę towarów, czy usługę ETS rozstrzygał w wyroku z dnia 2 maja 1996 r. C-231/94 Faaborg-Gelting Linien oraz wyroku z dnia 10 marca 2011 r. C-497/09 (w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09).

W pierwszym z przywołanym wyroku Trybunał uznał, że o uznaniu czy transakcję w świetle VI Dyrektywy należy uznać za dostawę towarów czy świadczenie usług, powinny decydować wszystkie okoliczności zawarcia tej transakcji. Bowiem przygotowywanie posiłku do natychmiastowej konsumpcji jest rezultatem szeregu usług – począwszy od przyrządzenia posiłku, a skończywszy na jego podaniu konsumentowi, któremu przysługuje infrastruktura, w tym jadalnia, umeblowanie, szatnia. Ponadto, restaurator wykonuje na rzecz konsumenta szereg czynności, jak nakrywanie do stołu, doradzanie w wyborze posiłku i wyjaśnianie szczegółów dotyczących posiłków w menu, podawanie do stołu i sprzątanie po zakończeniu konsumpcji. Sama dostawa posiłku jest, zatem elementem całego świadczenia.

Z powyższego wynika, że usługa restauracyjna ma charakter kompleksowy, na który składa się ciąg czynności od przygotowania posiłku do jego fizycznego wydania. W skład takich czynności wchodzą m.in.: obsługa kelnerska, nakrywanie do stołu, zorganizowanie odpowiedniego umeblowania, sprzątanie po posiłku itd. Spożycie posiłku jest tylko jednym z elementów takiej usługi. Innymi słowy w świetle przywołanego wyroku bardzo istotne jest stworzenie odpowiedniej organizacji konsumpcji charakterystycznej dla restauracji.

Natomiast wyrok ETS 497/09 dotyczył kilku stanów faktycznych, które co do zasady są tożsame z sytuacji opisaną wyżej przez Spółkę. Pytania prejudycjalne sądów krajowych sprowadzały się do odpowiedzi na pytanie, czy różnego rodzaju działalność polegająca na sprzedaży gotowych dań i posiłków do spożycia na miejscu, jaka jest przedmiotem spraw przed tym sądem, stanowi dostawę towarów, czy świadczenie usług, oraz czy wpływ na to mają dodatkowe elementy świadczenia usług.

Zdaniem ETS odpowiadając na tak postawione pytanie należy wskazać, że sprzedaż przygotowywanych na miejscu posiłków jest powiązana z różnymi elementami świadczenia usług. W takim przypadku trzeba wziąć pod uwagę wszelkie okoliczności, w jakich następuje transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych dominujących. Element dominujący określa się z punktu widzenia przeciętnego konsumenta oraz z uwzględnieniem, w ramach całościowej oceny, wagi jakościowej, a nie tylko ilościowej, elementów świadczenia usług w stosunku do elementów dostawy towarów. Sąd zauważył także, że sprzedaży towaru zawsze towarzyszy minimalny zakres świadczonych usług, jak umieszczenie towaru na półkach sklepowych czy wystawienie rachunku, w związku z czym tylko, usługi odrębne od usług nierozerwalnie związanych ze sprzedażą towarów można brać pod uwagę w celu określenia udziału świadczenia usług w świadczeniu złożonym, obejmującym również dostawę towarów. Sąd – co ważne – przywołał ww. wyrok C-231/94 Faaborg-Gelting Linien podkreślając, że wymienione tam elementy są charakterystyczne dla działalności restauracyjnej.

W odniesieniu do sprzedaży gotowych dań ETS odniósł się następująco: „przeważającym elementem tych transakcji (sprzedaży gotowych dań i posiłków) w ich całościowym ujęciu jest dostawa gotowych dań lub artykułów żywnościowych do spożycia na miejscu, jako że przygotowanie tych produktów, pobieżne i znormalizowane, jest nierozerwalnie związane z tymi transakcjami, a udostępnienie podstawowych urządzeń pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu ma charakter wyłącznie dodatkowy i drugorzędny. Kwestia, czy klienci korzystają z tych urządzeń jest bez znaczenia, ponieważ konsumpcja na miejscu, która nie stanowi zasadniczej cechy owej transakcji, nie może determinować jej charakteru.”

Ponadto ETS odniósł się także do tego, w jaki sposób należy interpretować pojęcie środków spożywczych określonych w kategorii 1 załącznika H do dyrektywy Otóż pojęcie środków spożywczych obejmuje również dania i posiłki gotowane, pieczone, smażone lub w inny sposób przygotowane do spożycia na miejscu.

Konkludując ETS stwierdził, że sprzedaż świeżo przygotowanych dań i artykułów żywnościowych do spożycia na miejscu na stoiskach lub w pojazdach gastronomicznych lub we foyer kin stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 5 dyrektywy, jeżeli z oceny jakościowej całości transakcji wynika, że elementy świadczenia usług poprzedzające i towarzyszące dostawie artykułów żywnościowych nie mają charakteru przeważającego.

Biorąc pod uwagę opisane wyżej stanowisko ETS należy stwierdzić, iż w przypadku sprzedaży hot dogów i produktów z pieca na stacjach Spółki elementy świadczenia usług nie mają elementu przeważającego. Nie istnieje, bowiem obsługa kelnerska, nakrywanie do stołu, doradzanie w zakresie wyboru dań, sprzątanie po posiłku. Klient nie wybiera posiłków z karty dań, a proces przygotowania posiłków jest z góry określony i nie wymaga doświadczenia/ wykształcenia kulinarnego od przygotowującego takie danie. Klient może spożyć takie danie na zewnątrz stacji lub na stacji jednakże liczba miejsc siedzących jest ograniczona. Spółka ma świadomość, że przywołane wyżej wyroki ETS nie stanowią powszechnie obowiązującego prawa jednakże stanowią one istotną wskazówkę dla interpretacji niejasnych przepisów lub sytuacji, których ustawodawca nie unormował. Jednocześnie Spółka informuje, że otrzymała z GUS pismo, z którego wynika, że sprzedaż hot dogów i produktów z pieca na stacjach należy zakwalifikować do grupowania PKWiU 56.10.1 „usługi restauracji i pozostałych placówek gastronomicznych” jednakże zastosowanie się do takiej wykładni GUS stoi w oczywistej sprzeczności z przytoczonym wyżej orzecznictwem ETS.

Reasumując, zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę wskazane wyżej wyroki ETS, wykładnię prowspólnotową oraz stan faktyczny, sprzedaż na stacjach hot dogów oraz „produktów z pieca” stanowi dostawę towarów zgodnie z art. 5 ustawy o VAT. Co za tym idzie Spółka dotychczas błędnie klasyfikowała sprzedaż hot dogów i „produktów z pieca” jako usługę z grupowania 56 PKWiU stosując stawkę 8% (§ 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów I usług). Zdaniem Spółki, dostawa hot dogów i „produktów z pieca” powinna być na podstawie art. 41 ust. 2a ustawy o VAT objęta stawką 5% jako pozycja 28 załącznika 10 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), dalej Dyrektywa, opodatkowaniu VAT podlegają (…) odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z treści art. 14 ust. 1 Dyrektywy, wynika, iż „dostawa towarów” oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 24 ust. 1 Dyrektywy, „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Z treści art. 6 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wynika, iż usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy”. Zgodnie z art. 6 ust 2 ww. rozporządzenia, za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Powyższe uregulowania, które na mocy art. 65 tego rozporządzenia weszły w życie z dniem 1 lipca 2011 r., określają cechy charakterystyczne oraz sposób identyfikacji usług cateringowych i restauracyjnych.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka sprzedaje na stacjach benzynowych hot dogi oraz tzw. „produkty z pieca”. Hot dogi są sporządzane z następujących produktów składowych: parówki, bułki oraz sosów. Surowce te są produktami głęboko mrożonymi nabywanymi przez Spółkę oddzielnie, a następnie na stacji pracownik je rozmraża, podgrzewa w specjalnych urządzeniach i kompletuje produkt finalny. W efekcie klient otrzymuje podgrzaną bułkę, w której znajduje się parówka i sos – tzw. hot dog. Klient może skonsumować tak sporządzonego hot doga na stacji (większość stacji, na których można kupić hot dogi posiadają miejsce do ich spożycia z ograniczoną liczbą miejsc siedzących) lub poza stacją. Na stacjach sprzedawane są także tzw. „produkty z pieca”. Sprzedaż owych produktów polega na tym, iż Spółka dokonuje zakupu od producentów gotowych wyrobów, tj. pizzy, tostów, ciabatt, zapiekanek itd. Wyrób jest następnie umieszczany w piecu celem jego podgrzania wydawany klientowi. Tak jak w przypadku „hot dogów” klient może skonsumować taki wyrób na stacji lub poza stacją. Wydawanie „produktów z pieca” następuje na papierowych jednorazowych tackach, natomiast hot dogi są podawane w papierowej torebce i są owijane papierową serwetkę. Na stacji klient nie ma możliwości wyboru produktów z karty dań, nie jest prowadzona obsługa kelnerska, brak jest sali restauracyjnej nie istnieje zaplecze restauracyjne (tj. wyodrębniona kuchnia, naczynia, urządzenia myjące itd.), brak jest szatni. Co istotne, pracownicy stacji paliw nie są specjalnie edukowani do przygotowania ww. produktów. Jest to tylko jeden z ich obowiązków. Należy też zwrócić uwagę na fakt, że pracownik stacji, aby przygotować hot doga lub danie z pieca nie musi legitymować się wykształceniem gastronomicznym. Jednocześnie Spółka dodała, iż otrzymała z GUS pismo, z którego wynika, że sprzedaż hot dogów i „produktów z pieca” na stacjach należy zakwalifikować do grupowania PKWiU 56.10.1 „usługi restauracji i pozostałych placówek gastronomicznych”.

Jednocześnie Spółka w uzupełnieniu do wniosku wskazała PKWiU 10.85.1 jako właściwe dla czynności sprzedaży hot-dogów i „produktów z pieca”.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego wątpliwości Spółki sprowadzają się do kwestii zastosowania właściwej stawki podatku dla opisywanych czynności, co z kolei wymaga w pierwszej kolejności określenia czy mamy do czynienia z dostawą towarów czy świadczeniem usług.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż mając do czynienia z kilkoma czynnościami, które składają się w rezultacie na jedno zasadnicze, możemy mówić o pewnym kompleksie usług. Zagadnienie to było przedmiotem wielu orzeczeń wydawanych zarówno przez TSUE jak i sądy administracyjne. Wspólną tezę jaką można wyciągnąć na ich podstawie, jest twierdzenie, iż w sytuacji gdy „dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej”.

Należy również podkreślić, iż w wyroku C-349/96 w sprawie Card Protection Plan Ltd, TSUE stwierdził, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Z analizy powyższego wynika zatem, iż rozstrzygając czy w konkretnej sprawie mamy do czynienia z jednym bądź wieloma świadczeniami istotne jest dokonanie tej analizy z punktu widzenia klienta, odbiorcy tych czynności. Poza tym ustalenie czy świadczenie złożone należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności, w jakich następuje transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących.

Uwzględniając powyższe w kontekście przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że sprzedaż m.in. na stacjach benzynowych hot dogów oraz tzw. „produktów z pieca” stanowi dostawę towarów, a nie świadczenie usług. Nabywca ww. produktów nie oczekuje dodatkowych świadczeń poza zakupem ww. produktów. Bez wpływu na przedstawioną ocenę prawnopodatkową pozostaje fakt, iż ze sprzedażą tych towarów wiąże się wykonywanie przez pracownika stacji czynności polegających na podgrzaniu produktów, dodaniu sosu itp. jak również fakt zapewnienia przez Wnioskodawcę wydzielonego miejsca, przeznaczonego na spożycie zakupionych przez klientów produktów oraz fakt wydawania klientom do oferowanych produktów jednorazowych papierowych tacek, bądź torebek i serwetek. Powyższym czynnościom, w całym świadczeniu, nie można przypisać charakteru dominującego, przeważającego, pozwalającego na uznanie całości wykonywanych czynności za świadczenie usług. W związku z powyższym należy uznać, iż w stanie faktycznym wskazanym przez Spółkę mamy do czynienia z kompleksową dostawą towarów.

Stanowisko powyższe pozostaje w zgodzie m.in. z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien, w którym Trybunał wprowadził rozróżnienie na transakcje dotyczące działalności restauracyjnej i transakcje dotyczące żywności na wynos. Zgodnie z tym orzecznictwem transakcje dotyczące działalności restauracyjnej (świadczenia usług) „charakteryzuje ciąg elementów i czynności, od przygotowania posiłku do jego fizycznego podania”, wśród których dostawa artykułów żywnościowych stanowi tylko jeden ze składników, a przeważa zdecydowanie świadczenie usług. Z żywnością na wynos (dostawą towarów) mamy do czynienia, jeżeli poza dostawą artykułów żywnościowych „transakcji nie towarzyszą usługi mające na celu organizację konsumpcji na miejscu w odpowiednim otoczeniu”.

W pkt 14 ww. wyroku Trybunał orzekł, iż działalność restauracyjną charakteryzuje szereg elementów i czynności, wśród których dostawa żywności jest tylko jedną ze składowych i gdzie zdecydowanie przeważają usługi. (…) Odwrotnie jest natomiast, gdy transakcja dotyczy artykułów żywnościowych na wynos i nie wiąże się ze świadczeniem usług służących organizacji konsumpcji na miejscu w odpowiednich warunkach.”

Do powyższego wyroku odniósł się również TSUE w orzeczeniu z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 podtrzymując argumentację przedstawioną w wyroku w sprawie Faaborg-Gelting Linien. W przedmiotowym orzeczeniu Trybunał odnosząc się do kwestii określenia czy sprzedaż w przyczepach i na stoiskach gastronomicznych kiełbasek, frytek i innych gotowych produktów do spożycia na miejscu na ciepło wskazał, iż „w działalności będącej przedmiotem postępowań w sprawach C-497/09 i C-501/09 nie występują kelnerzy, nie doradza się w rzeczywistości klientom, nie ma serwisu w ścisłym znaczeniu, polegającego na przekazywaniu zamówienia do kuchni, układaniu dań na talerzach i podawaniu ich klientom, brakuje zamkniętych i ogrzewanych lokali przeznaczonych do konsumpcji dostarczonych produktów, brakuje szatni i toalet, brakuje też co do zasady naczyń, mebli i nakryć stołowych.” W pkt 70 ww. orzeczenia Trybunał podkreślił, iż „elementy świadczenia usług wskazane przez sąd krajowy polegają bowiem jedynie na istnieniu podstawowych urządzeń, to jest prostych kontuarów do konsumpcji bez miejsc siedzących, pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu, na świeżym powietrzu. Tego rodzaju podstawowe urządzenia wymagają jedynie nieznacznej działalności ludzkiej. Zatem elementy te stanowią jedynie świadczenia dodatkowe w minimalnym zakresie i nie zmieniają dominującego charakteru świadczenia głównego, jakim jest dostawa towarów.”

Ponadto Trybunał zauważył, iż „przeważającym elementem tych transakcji w ich całościowym ujęciu jest dostawa gotowych dań lub artykułów żywnościowych (…), a udostępnienie podstawowych urządzeń pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu ma charakter wyłącznie dodatkowy i drugorzędny. (…) konsumpcja na miejscu, która nie stanowi zasadniczej cechy owej transakcji nie może determinować jej charakteru.”

Wobec powyższego, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że sprzedaż na stacjach hot dogów oraz „produktów z pieca” stanowi jedno świadczenie kompleksowe w postaci dostawy towarów. Klient nie ma możliwości wyboru produktów z karty dań, nie jest prowadzona obsługa kelnerska, brak jest sali restauracyjnej nie istnieje zaplecze restauracyjne (tj. wyodrębniona kuchnia, naczynia, urządzenia myjące itd.), brak jest szatni. Dokonując oceny całości transakcji dokonywanych przez Wnioskodawcę wynika, że elementy świadczenia usług, poprzedzające dostawę hot dogów oraz „produktów z pieca” nie mają charakteru przeważającego, a zatem mamy do czynienia z kompleksową dostawą towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, a nie świadczeniem usług.

W myśl przepisu art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją statystyczną dotyczącą towarów i usług, która ma zastosowanie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

Pod pozycją PKWiU 10.85.1 wymienione zostały „Gotowe posiłki i dania”.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.
   
   

Natomiast w myśl art. 41 ust. 2a, dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5%.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych obecnie stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją 42 wskazano na „Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%” (symbol PKWiU ex 10.85.1).

Należy wskazać, iż w myśl art. 2 pkt 30 ustawy o podatku od towarów i usług, przez PKWiU ex – rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania zwolnienia, obniżonej stawki podatku lub wyłączenia tylko do towarów lub usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce – nazwa towaru lub usługi. Wynikająca z konkretnego załącznika stawka VAT, zwolnienie bądź wyłączenie dotyczy wyłącznie danego towaru lub danej usługi z danego grupowania – konkretnego towaru lub konkretnej usługi wymienionej obok symbolu PKWiU.

Ponadto zgodnie z pkt 1) objaśnień do ww. załącznika nr 3, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik.

Natomiast w obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. załączniku nr 10 do ustawy, stanowiącym wykaz towarów opodatkowanych stawką podatku w wysokości 5%, pod pozycją 28 wymienione zostały także „Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%” (symbol PKWiU ex 10.85.1).

Z objaśnienia zawartego w pkt 1 do załącznika nr 10 wynika, iż zamieszczenie przedrostka „ex” przed symbolem PKWiU oznacza, że wskazana pozycja dotyczy tylko danego wyrobu z danego grupowania. Z kolei w punkcie 2 objaśnień do ww. załącznika wskazano, iż wykaz ten nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawką 0%.

Odnosząc treść przytoczonych przepisów do opisu sprawy, wskazać należy, iż sprzedaż hot dogów oraz tzw. „produktów z pieca” zaklasyfikowanych do grupowania PKWiU 10.85.1 „gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%” stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i w konsekwencji podlega podatkowaniu preferencyjną 5% stawką podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 2a ustawy w związku z poz. 28 załącznika nr 10 do ustawy.

Podkreślić jednocześnie należy, że w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego, nie mieści się analiza prawidłowości klasyfikacji towarów do właściwego grupowania statystycznego.

Minister Finansów nie jest zatem uprawniony do oceny stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę w zakresie klasyfikacji statystycznej towaru będącego przedmiotem wniosku. Wobec powyższego, niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Zainteresowanego w uzupełnieniu do wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.