Ze stanu faktycznego przedstawionego w zapytaniu wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnik sprowadza używane samochody osobowe, które najczęściej sprzedaje na terenie kraju stosując system opodatkowania marży. Pytanie Podatnika dotyczy elementów, wchodzących w skład kwoty nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku VAT. W stanowisku przedstawionym w przedmiotowym piśmie Pan stwierdza, iż w związku z brakiem w ustawie o podatku VAT definicji "kwota nabycia", przy jej ustalaniu posługuje się pojęciem ceny nabycia zdefiniowanej w ustawie o rachunkowości. Z art. 28 ust. 2 tej ustawy wynika, że cena nabycia to cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego (...) powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do używania lub wprowadzenia do obrotu (...). Przy ustalaniu ceny nabycia podatnik dolicza do kwoty należnej sprzedawcy również kwoty opłat skarbowych, kosztów zaświadczeń, a w przypadku gdy przed sprzedażą rejestruje samochody, koszty związane z rejestracją oraz podatek akcyzowy, który nie podlega odliczeniu. Tak otrzymaną kwotę nabycia podatnik odejmuje od całkowitej kwoty, którą ma zapłacić nabywca wyliczając marżę, zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.
Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "kwota nabycia". Składając wniosek podatnik stwierdził, iż dla ustalenia kwoty nabycia związanej z systemem opodatkowania marży, posługuje się pojęciem ceny nabycia zdefiniowanym w ustawie o rachunkowości.Taki sposób postępowania nie może być uznany za prawidłowy. W rozdziale 4 zatytułowanym "Wycena aktywów i pasywów oraz ustalenie wyniku finansowego" ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) zawarty jest art. 28, który w ust. 2 zawiera definicję ceny nabycia. Jednakże umiejscowienie tej definicji w rozdziale poświęconym wycenie aktywów i pasywów oraz ustaleniu wyniku finansowego, jak również redakcja przywołanego art. 28 w/w ustawy, w sposób jednoznaczny przesądzają, iż definicja ta może być wykorzystywana dla bardzo konkretnych celów, tj. dla wyceny aktywów i pasywów. Nie jest natomiast możliwe przeniesienie tej definicji na grunt ustawy o podatku od towarów i usług, celem wyliczenia kwoty nabycia związanej z systemem opodatkowania marży.

Tak więc brak w prawie krajowym definicji pojęcia "kwota nabycia" koniecznej dla właściwego stosowania systemu opodatkowania marży, powoduje konieczność posłużenia się definicją zawartą w prawie wspólnotowym.
Przystąpienie bowiem Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej wiąże się z koniecznością stosowania krajowego prawa podatkowego w taki sposób, aby nie było to sprzeczne z normami prawa wspólnotowego. Z ogłoszenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11.05.2004 r. w sprawie stosowania prawa Unii Europejskiej wynika, że na porządek prawny Unii Europejskiej składają się prawo pierwotne oraz prawo wtórne, uzupełniane orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS), który został powołany w celu kontrolowania przestrzegania oraz dokonywania wykładni prawa wspólnotowego. Podstawową zasadą prawa wspólnotowego, ustaloną w orzecznictwie ETS, jest zasada nadrzędności, która przewiduje, że prawo pierwotne oraz akty wydawane na jego podstawie będą stosowane przed prawem krajowym.
Wydawane przez Radę UE dyrektywy zmierzające do harmonizacji VAT, jak również wykładnia ich postanowień dokonywana przez ETS mają wiążący charakter dla organów państw członkowskich. Jedną z najważniejszych dyrektyw systemowych dla stworzenia jednolitej konstrukcji podatku VAT w państwach Unii, jest Szósta Dyrektywa Rady z 17.05.1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG).
W art. 26a tej Dyrektywy zawarte są przepisy dotyczące specjalnych zasad opodatkowania m.in. towarów używanych. W części B. tego artykułu w ust. 3 wskazano, iż podstawą opodatkowania w przypadku dostaw m.in. towarów używanych jest marża uzyskana przez pośrednika opodatkowanego (podatnika, który w ramach prowadzonej działalności nabywa towary z zamiarem ich odprzedaży), pomniejszona o kwotę podatku od wartości dodanej należnego od tej marży. Natomiast marżę tę stanowi różnica pomiędzy ceną sprzedaży towarów uzyskaną przez pośrednika opodatkowanego oraz ich ceną zakupu. Dla celów powyższego przepisu zdefiniowano w dalszej części Dyrektywy pojęcie ceny zakupu stwierdzając, iż oznacza ona wszystko co stanowi wynagrodzenie, które dostawca otrzymał lub ma otrzymać od pośrednika opodatkowanego.
Wprawdzie użyte w przepisach wspólnotowych pojęcie "cena zakupu" jest węższe znaczeniowo od pojęcia zastosowanego w krajowych przepisach dotyczących podatku VAT "kwota nabycia", to jednak tożsamość zagadnienia, które tymi pojęciami jest rozstrzygane przesądza o tym, że w przypadku braku uregulowań w przepisach krajowych należy posiłkować się prawem wspólnotowym.

Uwzględniając przedstawione powyżej uregulowanie, podatnik do kwoty nabycia będzie mógł zaliczyć wyłącznie te wydatki, które stanowią element ceny zapłaconej zbywcy. Natomiast przy ustalaniu marży, do ceny nabycia nie należy zaliczać kosztów poniesionych przez podatnika, nie stanowiących wynagrodzenia należnego dostawcy, takich jak opłata skarbowa, koszt zaświadczeń, koszty związane z rejestracją oraz podatek akcyzowy.