Podatniczka wystąpiła do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z wnioskiem o interpretację zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie. Zapytanie dotyczyło kwestii odliczenia od dochodu wydatków na zakup samochodu osobowego. Przedstawiając własne stanowisko w sprawie podatniczka wyraziła opinię, iż w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego może jako osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność dotyczy narządu ruchu, odliczyć od dochodu kwotę wydatkowaną na zakup samochodu osobowego. Zdaniem podatniczki w jej przypadku "samochód jest urządzeniem technicznym ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych i zawodowych". Ponadto podatniczka wskazuje, iż informację o możliwości dokonania odliczenia uzyskała z " informacji prasowych".
W oparciu o przedstawiony przez podatniczkę stan faktyczny Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Poznaniu postanowieniem uznał stanowisko podatniczki za nieprawidłowe.W ocenie organu podatkowego pierwszej instancji o tym jakie wydatki można odliczyć w ramach ulgi, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowi art. 26 ust. 7a w/w ustawy, gdyż zawiera on szczegółowy katalog wydatków podlegających odliczeniu. Ma on charakter zamknięty, co oznacza, że w sposób wyczerpujący wymienia wszystkie wydatki podlegające odliczeniu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne. W dalszej części uzasadnienia organ podatkowy pierwszej instancji wyjaśnia, że zakup samochodu - wbrew twierdzeniom podatniczki, nie jest wydatkiem, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 w/w ustawy, gdyż nie spełnia wymogów określonych tym przepisem. W świetle powyższego, zdaniem organu podatkowego pierwszej instancji, w przedmiotowej sprawie brak jest możliwości odliczenia w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne wydatków na zakup samochodu osobowego.

Na powyższe postanowienie podatniczka złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy i zmianę zaskarżonego postanowienia.W ocenie podatniczki przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe, bowiem odpowiada obowiązującym w tej materii przepisom art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpierając argumenty organu podatkowego pierwszej instancji podatniczka wywodzi, iż błędne jest stanowisko organu przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia albowiem " ...ustawa mówi o wydatkach związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych i nie wyłącza zakupu samochodu osobowego". Zdaniem podatniczki, ma ona - jako osoba niepełnosprawna mająca trudności w poruszaniu się ze względu na dysfunkcję nóg - prawo do odliczenia kosztów zakupu samochodu jako wydatku określonego w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe podatniczka uzasadnia tym, iż w jej przypadku samochód ułatwia wykonywanie czynności życiowych, pod pojęciem których podatniczka rozumie codzienny dojazd do pracy i na zabiegi rehabilitacyjne. Na poparcie swojego stanowiska podatniczka załączyła do zażalenia kserokopię artykułu prasowego pt. "Ulgi dla niepełnosprawnego".

Ustosunkowując się do zarzutów przedstawionych w zażaleniu Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdza, co następuje:

W przedmiotowej sprawie spornym jest ustalenie, czy zakup samochodu osobowego przez osobę będącą inwalidą, jest wydatkiem związanym z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych w rozumieniu przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz U z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).Ustawodawca określając zasady ustalania wysokości podatku w przepisie art. 26 ust. 1 pkt 6 postanowił, że podstawę obliczenia podatku stanowi dochód obniżony między innymi o wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w danym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Nie kwestionowanym jest w przedmiotowej sprawie, iż samochód w przypadku osoby niepełnosprawnej, której niepełnosprawność dotyczy narządu ruchu - znacznie ułatwia dojazd do pracy czy na zabiegi rehabilitacyjne - co podnosi podatniczka w zażaleniu, jednak ustawodawca wyraźnie w art. 26 ust.7a określił, które wydatki uznaje za "wydatki" poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

W myśl ust. 7a pkt 2 w/w przepisu za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na: przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Skoro zatem ustawodawca tworzy przepis, z którego brzmienia wynika jednoznacznie kiedy wydatki na cele rehabilitacyjne w przypadku pojazdu mechanicznego, a samochód osobowy bez wątpienia jest takowym, mogą być odliczone od dochodu, to znaczy, że tylko i wyłącznie mogą być odliczone od dochodu wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, a nie na zakup pojazdu mechanicznego (samochodu).

Ponadto zauważyć należy, iż katalog ulg wymienionych w pkt 7a jest katalogiem zamkniętym i nie wymienia możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na zakup pojazdu mechanicznego (samochodu) a jedynie wydatków poniesionych na jego przystosowanie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności i rozszerzająca interpretacja tego przepisu jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż zakup samochodu osobowego nie jest wydatkiem podlegającym odliczeniu od podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 26 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć również należy, iż powołany, zarówno przez podatniczkę w uzupełnieniu wniosku, jak i organ podatkowy pierwszej instancji w uzasadnieniu postanowienia - art. 26 ust. 7a pkt 3, który mówi, iż za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się między innymi: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego - w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania. Nie można dokonać odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wydatków poczynionych na zakup samochodu osobowego, ponieważ samochód nie jest sprzętem ani urządzeniem, ani też narzędziem technicznym. Aby wydatek na zakup samochodu osobowego uznać za poniesiony na rehabilitację - musiałoby to wprost wynikać z zapisów ustawowych. Tymczasem, jak wykazano w uzasadnieniu niniejszej decyzji, w obowiązujących przepisach brak jest podstaw do odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wydatków poniesionych przez osobę niepełnosprawną na zakup samochodu osobowego.

Stanowisko organu odwoławczego w przedmiotowej sprawie zgodne jest z utrwaloną linią orzecznictwa NSA (por. wyrok NSA z dnia 27.11.1998r. sygn. akt III SA1319/97, wyrok NSA z dnia 26.10.1993r. sygn. akt SA/Gd 335/93, wyrok NSA z dnia 09.06.1994r. sygn. akt SA/Po 284/94).

Końcowo odnośnie artykułu "Ulgi dla niepełnosprawnego", którego kserokopię podatniczka załączyła do zażalenia stwierdza się, iż wyjaśnienia zawarte w czasopismach, nawet specjalistycznych, nie stanowią źródła urzędowej interpretacji przepisów, ani tym bardziej prawa powszechnie obowiązującego i nie mogą stanowić podstawy prawnej rozstrzygnięcia organu podatkowego. Brak więc jest podstaw do uwzględnienia przez organ odwoławczy argumentacji strony, która wskazała w zapytaniu, iż informację o możliwości dokonania odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym w całości kosztu zakupu samochodu uzyskała z tego właśnie źródła.

Z powyższych względów Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu utrzymuje w mocy postanowienie wydane w niniejszej sprawie przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Poznaniu.

Należało zatem orzec, jak w sentencji.

Interpretacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu jej sporządzenia.