Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i stanowiska wynika, iż spółka, której jest Pan współwłaścicielem chce zorganizować sprzedaż premiową, skierowaną do sprzedawców Waszych towarów w detalicznych punktach na terenie kraju. Ze sprzedawcami nie łączy Was umowa o pracę ani umowa-zlecenie czy też o dzieło. W regulaminie ustalono zasadę, że za każde sprzedane 15 szt. Waszego towaru (baterii) sprzedawca nabywa prawo do kuponu premiowego o wartości 100 zł. Takie działanie ma wpływ na zwiększenie obrotów poprzez zwiększenie zamówień a w konsekwencji zwiększenia przychodu.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku i obowiązujący w tym zakresie stan prawny Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź – Widzew stwierdza, co następuje.

Zgodnie z regulacją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Warunkiem uznania wydatków za koszt uzyskania przychodów jest występowanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem.

Obowiązkiem Podatnika, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego ust. 1 art. 22 cyt. ustawy podatkowej

Jednak, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Po przekroczeniu wskazanego wyżej limitu, wydatki poczynione na reprezentację i reklamę niepubliczną, nawet wówczas, gdy zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wobec braku, w przepisach podatkowych, definicji pojęcia “reklama”, należy zastosować wykładnię językową. Właściwe określenie jej zakresu ma istotne znaczenia dla ustalenia podatkowej kwalifikacji różnych działań podejmowanych przez podatników. Za reklamę uznać należy rozpowszechnianie informacji o danym towarze w celu zwrócenia na niego uwagi i zachęcenia do zakupu; także: środki służące do tego celu, np. plakaty, ogłoszenia w prasie, radiu i telewizji (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Reklama to działanie mające na celu zachęcanie potencjalnych klientów do zawarcia umowy, nabywania towarów, korzystania z oferowanych usług. Reklama polega więc na rozpowszechnianiu informacji o towarach, miejscach nabycia, chwaleniu kogoś i zalecaniu czegoś.

Zdaniem tutejszego organu podatkowego, wydatki ponoszone przez Podatnika na przedsięwzięcie sprzedaży premiowej, nie stanowią reklamy, która odpowiada przytoczonej powyżej definicji (działania polegające na rozpowszechnianiu informacji o towarach, miejscach nabycia tych towarów i zachwalaniu ich).

W przypadku prowadzonej przez Spółkę sprzedaży premiowej, nie dochodzi do rozpowszechniania informacji o Jej towarach oraz do ich zachwalania – są one znane nabywcom. Nagradzanie sprzedawców kuponami premiowymi, po spełnieniu wymagań dotyczących ilości sprzedanych towarów, stymuluje tych sprzedawców do dalszej, bardziej wzmożonej sprzedaży towarów Spółki.

W opinii tutejszego organu podatkowego, wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup kuponów premiowych o wartości 100 zł, nie stanowią wydatków ponoszonych na reklamę.

Wobec faktu, iż wskazane wydatki, które Podatnik poniósł w ramach prowadzonej sprzedaży premiowej, nie zostały ujęte w katalogu negatywnym art. 23 ust. 1 przywołanej ustawy, mogą być one zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości ponieważ zostały poniesione w celu uzyskania przychodu.

Reasumując należy uznać stanowisko wnioskodawcy (w części zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów) za prawidłowe.