Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sieradzu działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23.08.2005r. (wpływ do tut. organu 24.08.2005r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione w ww. wniosku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż podatnik w dniu 6 grudnia 2004 r. (akt notarialny Rep A nr .../2004) zakupił budynek do prowadzenia działalności gospodarczej, którego poprzednie przeznaczenie kwalifikowało go do rodzaju 109 - wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek wykorzystywany był jako restauracja przez okres ponad 10 lat, co potwierdza załączone do wniosku oświadczenie poprzedniego właściciela. Przedsiębiorca zmienił przeznaczenie tego budynku na sklep, w związku z tym budynek mieściłby się w rodzaju 103 Klasyfikacji, tj. budynki handlowo - usługowe. By przyjąć budynek do działalności handlowej, z pomieszczenia usunięto bar i pozostałe wyposażenie restauracyjne i zaadoptowano go na sklep. We wniosku podatnik zawarł informację, iż w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego terenu, teren ten jest oznaczony jako tereny usług, handlu, rzemiosła, gastronomii.

Podatnik zwraca się z zapytaniem czy prawidłowo zastosował stawkę określoną w art. 22j ust. 1, pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) tj. 36 miesięcy, w odniesieniu do wprowadzonego po raz pierwszy do Ewidencji Środków Trwałych budynku wolnostojącego - zgodnie z przeznaczeniem budynek restauracji KŚT 109 a wykorzystywany jako samodzielny sklep.Zdaniem Wnioskodawcy zapis cytowanego przepisu, uprawnia do zastosowania stawki indywidualnej, tj. 36 miesięcznego okresu amortyzacji.

Tutejszy organ podatkowy, po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego zauważa, co następuje.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Środki trwałe o których mowa wyżej uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy - art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa oraz podany stan faktyczny należy zauważyć, iż zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej na okres nie krótszy niż 36 miesięcy jest prawidłowe.

Poruszone zagadnienie związane z zakwalifikowaniem budynku do właściwego rodzaju ma swoje umocowanie w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.). O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie.

W sytuacji zakupu budynku, który był przeznaczony do działalności gastronomicznej (restauracja), który następnie w wyniku adaptacji na budynek sklepowy zmienił swoje przeznaczenie, zdaniem tut. organu podatkowego zasadnym staje się zaliczenie go do rodzaju 103 - budynki handlowo-usługowe, tym bardziej, iż decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wskazuje na różnorodny sposób jego zagospodarowania.

Ponieważ zaliczenie przez Stronę przedmiotowego budynku do rodzaju 109 zamiast do rodzaju 103 nie ma wpływu na wysokość indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stanowisko wnioskodawcy należy uznać za właściwe.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Nie jest ona wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.