POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Bochni działając na podstawie art. 14a par. 1 oraz par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 maja 2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Pani X jest najemcą pomieszczeń na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. W umowie najmu zawarty został artykuł, że zapłata czynszu następuje gotówką na podstawie wydanej przez wynaj­mującego faktury VAT. W dniu 18 kwietnia br. otrzymała Pani zawiadomienie o zajęciu wierzytel­ności pieniężnej zobowiązanego (wynajmującego) z wezwaniem, aby należnej mu z tytułu najmu kwoty nie uiszczać zobowiązanemu, lecz przekazać organowi egzekucyjnemu na pokrycie należ­ności. Wskutek wykonania wezwania organu egzekucyjnego i wpłacenia na podane konto kwoty netto należnej tytułem czynszu, wynajmujący odmówił wystawienia faktury.W zaistniałej sytuacji (przy braku faktury) stwierdza Pani, że brak jest podstaw do zaliczenia zapła­conych kwot w koszty uzyskania przychodu z działalności gospodarczej.

Podstawą materialnoprawną rozstrzygnięcia jest art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) - zwanej w dal­szej części updof, stanowiący, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Wskazany art. 23 updof zawiera katalog wydatków definitywnie wyłączonych z kosztów uzyskania oraz wydatków, co do których istnieją szczególne uregulowania.

Wydatki poniesione na opłacenie czynszu za najem, z definicji, nie są wyłączone z kosztów uzyska­nia przychodów. O ich uznaniu za koszt musi przesądzać ogólna reguła wskazana w art. 22 ust. 1 updof, tj. istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Generalnie przyjąć można, iż kosztami uzyskania przychodu są wszelkie: racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Z przepisu art. 22 ust. 1 updof, który mówi o kosztach poniesionych, wynika konieczność udowod­nienia, udokumentowania faktu poniesienia wydatku. W przypadku podatników osiągających do­chody z działalności gospodarczej, obowiązek ten wynika także z przepisu art. 24a ust. 1 updof, który zobowiązuje do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (albo ksiąg ra­chunkowych) w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Oznacza to obowiązek wykazywania na podstawie prawidłowo prowadzonej księgi, będących składową określenia dochodu - kosztów uzyskania przychodów. Prowadzenie księgi podatkowej przychodów i rozchodów odbywa się zgodnie z zasadami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). Przepisy par. 12 ust. 3 tego rozporządzenia stanowią, że podstawą zapisu w księdze są dowody księgowe, którymi są:
1) faktury VAT, faktury VAT RR, faktury VAT KOMIS, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej „fakturami", odpowiadające wa­runkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2) inne dowody stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
a) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
b) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym, że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
c) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
d) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowy­mi dokonanymi na jego podstawie.

Przepisy powołanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa regulujące zasady postępowania podatkowego nakładają na organy podatkowe m.in. obowiązek podejmowania wszelkich działań niezbędnych w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co wiąże się w sposób szczególny z obowiązkiem zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego. W zakresie dotyczącym dowodów, Ordynacja wymienia wprawdzie środki dowodowe (art. 181), jednakże jest to wyliczenie przykładowe. Natomiast art. 180 Ordynacji stanowi, że dowodem może być wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W świetle wyżej wskazanych uregulowań, wydatek związany z uiszczeniem czynszu za najem pomieszczeń na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, pomimo braku faktury, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Umowa najmu, zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej zobowiązanego i potwierdzenia wykonywania wezwania organu egzekucyjnego (dowody przekazywania organowi egzekucyjnemu kwot należnych zobowiązanemu) stanowią dowody potwierdzające fakt - dokonanie operacji gospodarczej - poniesienia wydatku w określonej wysokości, który przy spełnieniu ogólnej przesłanki z art. 22 ust. 1 updof, stanowi koszt uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Nadmienia się, że interpretacji dokonano w oparciu o przedstawiony stan faktyczny - załączony do wniosku dokument nie był przedmiotem analizy i oceny.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Ustalono, iż w dacie wydania niniejszego postanowienia nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa lub postępowanie przed sądem administracyjnym.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośred­nictwem Naczelnika tut. Urzędu, w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.