Pismem z dnia 25.10.2005 r. (data wpływu), uzupełnionym dnia 03.11.2005 r. podatniczka zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lesznie o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie.

Z przedstawionego przez wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy, dawna II grupa inwalidzka, pozostającą na własnym utrzymaniu. We wniosku podatniczka wskazuje, że w roku 2005 dojeżdża na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, na które dowozi ją swoim samochodem zięć, który z nią mieszka lub syn, ponieważ wnioskująca obecnie nie jest właścicielem ani współwłaścicielem samochodu.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. O odliczeniu od dochodu wydatków związanych z przejazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w ramach ulgi rehabilitacyjnej stanowi art. 26 ust. 7a pkt 13 i 14 ww. ustawy.

Z powołanych przepisów odpowiednio wynika, że odliczeniu podlegają wydatki na:

- odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej - karetką transpotru sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu, niż wymienione w lit. a),

- używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczanej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do i I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł.

Przepis art. 26 ust. 7f ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o osobach zaliczanych do:

- I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
b) znaczny stopień niepełnosprawności,

- II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolnośc do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7e ustawy przepisu ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowie - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120,00 zł.
Z treści art. 26 ust. 7c ustawy wynika, że wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7,8 i 14.

Z przedstawionego przez wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że właścicielem samochodu, z którego korzysta dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne jest zięć oraz syn. W świetle powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz faktu, iż pozostaje ona na własnym utrzymaniu - podatniczka nie może skorzystać z przedmiotowego odliczenia od swojego dochodu za 2005 rok.

Interpretacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu jej wydania.