Zgodnie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.) stosownie do swojej właściwości miejscowej naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie.

Do tut. organu wpłynęło zapytanie, z którego wynika, iż podatnik ponosi wydatki związane z zatrudnieniem pracowników.

Wobec wątpliwości w stosowaniu przepisów prawa podatkowego, dotyczących zaliczenia do kategorii kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu wynagrodzeń pracowników, Spółka sformułowała zapytanie, czy zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztem uzyskania przychodu są wydatki ponoszone przez pracodawę na rzecz wynagrodzeń pracowników i czy te wynagrodzenia mogą być kształtowane przez podatnika dowolnie, a zwłaszcza czy istnieje górny limit wysokości wynagrodzenia, który podatnik może traktować jako koszt uzyskania przychodu oraz czy ma znaczenie, że pracownik jest członkiem rodziny właściciela?

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Strona formułuje stanowisko, iż nie istnieją przepisy określające górny limit wysokości wydatków jaki podatnik może ponieść na wynagrodzenie pracowników, aby zaliczć je do kosztów uzyskania przychodu, a z zastosowania tych przepisów wynikają skutki podatkowe w postaci możliwości zakwalifikowania wynagrodzenia w dowolnej wysokości jako kosztów uzyskania przychodu.

W przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdują następujące przepisy prawa podatkowego:

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1. Zatem, aby określony wydatek możana było uznać za koszt uzyskania przychodu, to między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przepisy art. 16 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyłączają z kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu wynagrodzeń pracowników. Przepisy podatkowe nie ograniczają również górnej wysokości wydatków poniesionych na wynagrodzenia pracowników, które można uznać za koszt uzyskania przychodów oraz nie wprowadzają ograniczeń przy zatrudnianiu członków rodziny udziałowca Spółki.

Według postanowień art. 16 ust. 1 pkt 57 powołanej ustawy nie uważa się jednak za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1992 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176, z późn. zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.