INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2012 r. (data wpływu: 29 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika oraz podatku od towarów i usług.

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest zagadnienie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w przedmiocie zagadnień dotyczących podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym – spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. W ramach organizacji pracy Zainteresowany zapewnia pracownikom, do swobodnego użytku, ciepłe i zimne napoje (tj. kawę, herbatę, wodę, soki, cukier, itd.). Obowiązek udostępnienia ww. rzeczy wynika także z obowiązującego u Wnioskodawcy regulaminu pracy. Ponadto, Wnioskodawca udostępnia ww. napoje, a także inne produkty spożywcze (np. ciastka, słodycze, kanapki), pracownikom oraz swoim kontrahentom, w czasie spotkań z klientami w siedzibie firmy, zebrań zarządu, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami.

Zainteresowany podkreślił, że:

• wszystkie ww. produkty spożywcze i napoje nabywane są przez Wnioskodawcę,
• nabyte produkty spożywcze i napoje wykorzystywane są w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę opodatkowaną podatkiem VAT działalnością gospodarczą,
• Wnioskodawca dokonuje odliczenia podatku naliczonego VAT związanego z nabyciem ww. produktów spożywczych i napojów.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy udostępnienie pracownikom napojów oraz produktów spożywczych, na zasadach określonych w stanie faktycznym, będzie skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawcy obowiązków w charakterze płatnika podatku od osób fizycznych z tytułu powstania u pracowników przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (źródło: stosunek pracy)...

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwaną dalej „ustawą PIT”), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zainteresowany podkreślił, że przekazując pracownikom do wykorzystania napoje, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, realizuje obowiązek nałożony przez powszechnie obowiązujące przepisy prawa oraz uregulowania wewnątrzzakładowe. Z kolei wydatki na napoje oraz produkty spożywcze dla pracowników oraz kontrahentów/klientów Wnioskodawcy przeznaczone do spożycia w czasie spotkań z klientami w siedzibie firmy, zebrań zarządu, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami Wnioskodawcy, związane są z wykonywaniem przez pracowników czynności służbowych, a nie w związku z zaspokajaniem ich potrzeb/celów osobistych.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Zainteresowanego, należy stwierdzić, że przekazywanie pracownikom napojów oraz produktów spożywczych, zgodnie ze wskazanym stanem faktycznym, nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodów z tytułu stosunku pracy (nieodpłatne świadczenia), a zatem na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki z tytułu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w związku z przedmiotowymi przekazaniami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93). Zgodnie z art. 353 § 2 ww. Kodeksu, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w ramach organizacji pracy Zainteresowany zapewnia pracownikom, do swobodnego użytku, ciepłe i zimne napoje (tj. kawę, herbatę, wodę, soki, cukier, itd.). Obowiązek udostępnienia ww. rzeczy wynika także z obowiązującego u Wnioskodawcy regulaminu pracy. Ponadto, Wnioskodawca udostępnia ww. napoje, a także inne produkty spożywcze (np. ciastka, słodycze, kanapki), pracownikom oraz swoim kontrahentom, w czasie spotkań z klientami w siedzibie firmy, zebrań zarządu, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, iż co do zasady do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika, związanych ze stosunkiem pracy, zaliczyć należy wszystkie wydatki poniesione przez pracodawcę na rzecz pracownika, a w zasadzie ich wartość. Jednakże, przychód ze stosunku pracy nie powstaje, jeżeli nie ma możliwości przypisanie poszczególnemu pracownikowi określonej wielkości świadczenia na niego przypadającego.

Mając zatem na uwadze opisany stan faktyczny, stwierdzić należy, iż zapewnione przez Wnioskodawcę pracownikom, do swobodnego użytku, ciepłe i zimne napoje (tj. kawa, herbata, woda, soki, cukier, itd.), z których pracownicy Zainteresowanego korzystają zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminem pracy, jak również w sytuacji, gdy powyższe artykuły oraz inne drobne artykuły spożywcze (tj. ciastka, słodycze, kanapki) dostępne są dla pracowników w czasie spotkań z klientami w siedzibie firmy, zebrań zarządu, narad wewnątrzfirmowych pomiędzy pracownikami, nie mające charakteru osobistego, nie stanowią dla tychże pracowników nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako przychód ze stosunku pracy, ponieważ nie można w takiej sytuacji określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów zakupionych produktów spożywczych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z powyższych tytułów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.