Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Górna, działając na podstawie przepisów art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) – uznaje za nieprawidłowe stanowisko przedstawione w przesłanym w dniu 10 października 2005r. wniosku w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Zgodnie z art. 14a § 1 cytowanej ustawy - Ordynacja podatkowa - „stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt (...) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Interpretacja, o której mowa powyżej następuje w drodze postanowienia i dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

W dniu 10 października 2005r. został przesłany wniosek w sprawie pisemnej interpretacji prawa podatkowego w indywidualnej sprawie.

W powyższym wniosku zwrócono się z zapytaniem, czy na pisemny wniosek pracownika dotyczący zaniechania potrącania kosztów uzyskania przychodu ponad obowiązujący w danym roku limit, Spółka będąca drugim płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych może pozytywnie rozpatrzyć podanie pracownika.

Według oceny Spółki zakład pracy może miesięcznie odliczyć koszty uzyskania przychodu w ogólnej kwocie 613,77 zł w 2005r. (limit dla podatnika uzyskującego przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy wynosi 1.840,11 zł., z czego 1.227,00 zł. odlicza pierwszy zakład pracy, a drugi 613,77 zł.). W ocenie Spółki takie stanowisko jest o tyle prawidłowe, że u podatnika dokonującego rozliczania rocznego podatek należny wynikający z obliczenia rocznego nie będzie wyższy od zaliczek pobranych w trakcie roku przez zakład pracy - nie nastąpi różnica podatku do zapłaty.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Górna, po sprawdzeniu, że spełnione zostały warunki określone w art. 14a § 1 i 2 cytowanej ustawy Ordynacja podatkowa i po przeanalizowaniu obowiązujących przepisów prawa podatkowego – udziela poniższej informacji :Obowiązek poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy wynika z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Zgodnie z powołanym powyżej przepisem „osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy (...)”.

Za dochód, o którym mowa powyżej uważa się – zgodnie z art. 32 ust. 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub pkt 3, oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne.

Przedstawione powyżej uregulowania prawne wskazują, że płatnik ustalając wysokość dochodu stanowiącego podstawę do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy winien odliczyć koszty uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości:

- w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy – 102,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł.

- w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę – 127,82 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533,84 zł.

Wprawdzie ustawodawca w art. 22 ust. 2 pkt 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastrzegł, że w roku 2005, w przypadku, gdy podatnik (pracownik) uzyskuje przychody równocześnie z kilku zakładów pracy , koszty uzyskania przychodów nie mogą przekroczyć kwoty 1.840,77 zł., ale dotyczy to kosztów za cały rok podatkowy. Ograniczenie to nie dotyczy więc kosztów związanych z ustaleniem miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy.

Odnosząc przedstawione powyżej uregulowania prawne do sprawy będącej przedmiotem zapytania stwierdzić należy, że ustawodawca nie pozostawił płatnikom dowolności w sposobie wyliczania wysokości dochodu podlegającego opodatkowaniu, a ściśle określił sposób jego ustalenia.

Miesięczna kwota kosztów uzyskania przychodu jest stała bez względu na ilość dokonywanych wypłat. Nie można zrezygnować ze stosowania kosztów uzyskania przychodów, czy też stosować je w wysokości niższej niż 102,25 zł. miesięcznie. Powyższe wynika z faktu, że koszty uzyskania przychodu z tytułu wynagrodzenia za pracę nie są stosowane na podstawie wniosku pracownika lecz w oparciu o przepisy ustawy nakazujące tego rodzaju działania. To samo dotyczy sytuacji, gdy pracownik zatrudniony jest w dwóch lub więcej zakładach pracy.

Każdy płatnik dokonujący wypłaty wynagrodzenia ze stosunku pracy w danym miesiącu 2005 r. zobowiązany jest zastosować koszty uzyskania przychodu w wysokości 102,25 zł, lub po złożeniu przez pracownika stosownego oświadczenia w kwocie 127,82 zł.

Limity rocznych kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy wynikające z treści art. 22 ust. 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są obligacyjne dla podatników, uzyskujących tego typu przychody i dokonujących samodzielnie rocznego rozliczenia podatkowego , oraz dla płatników dokonujących rozliczenia swoich pracowników (PIT-40).

Konkludując stwierdzić należy, że nie ma żadnych podstaw prawnych do rezygnacji ze stosowania kosztów przysługujących pracownikowi przy ustalaniu przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej uzasadnienie – postanowiono jak w sentencji, uznając, że własne stanowisko w sprawie przedstawione w przesłanym w dniu 10 października 2005r. wniosku – jest nieprawidłowe.