Naczelnik Urzędu Skarbowego w Stalowej Woli, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4, art. 216 § 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) oraz art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b, art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), po rozpatrzeniu pisma (bez znaku) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością C. sp. z o.o. złożonego dnia 20.06.2005 r. postanawia uznać, że stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę jest prawidłowe w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku.

W dniu 20.06.2005 r. wpłynął do tut. organu podatkowego wniosek spółki z ograniczoną odpowiedzialnością C. w sprawie udzielenia pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego. Spółka zamierzała nabyć w miesiącu czerwcu 2005 r. budynek położony w S. o wartości 4.900.000,00 zł, który to budynek zostanie wraz z delikatesami sprzedany pod koniec 2005 r. Z pisma wynika także, że spółka nie będzie amortyzować budynku, gdyż zdaniem wnioskodawcy, przewidywany okres użytkowania budynku będzie wynosił mniej niż rok. Spółka pyta czy poniesiony wydatek na zakup budynku będzie stanowił dla spółki bezpośredni koszt uzyskania przychodu. Wnioskodawca, powołując się na treść art. 16 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, uważa, że przedstawiony stan faktyczny nie wyczerpuje wszystkich przesłanek kwalifikujących zakupiony budynek jako środek trwały, gdyż spółka zamierza go używać przez 9 miesięcy, czyli przez okres krótszy niż jeden rok.

Tutejszy organ przed wydaniem niniejszej interpretacji dokonał szczegółowej analizy przedstawionego w piśmie z dnia 20.06.2005 r. stanu faktycznego oraz dokonał oceny prawnej stanowiska podatnika i stwierdził, co następuje.

W opinii tut. organu podatkowego stanowisko podatnika w powyższej sprawie jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Według art. 15 ust. 6 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16. Zapis art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie lub wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy wyłącza się z kosztów uzyskania przychodów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane według zasad określonych z art. 16a - 16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie tych środków we własnym zakresie, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Trwałe składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, służąc m.in. do produkcji towarów lub świadczenia usług niekiedy przez wiele lat, a nie tylko w roku ich nabycia. Dlatego też przepisy prawa podatkowego przyjęły zasadę, że wydatki te zalicza się sukcesywnie, w miarę fizycznego zużycia trwałych składników majątku, a podatnicy mogą uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a - 16m ww. ustawy.

Treść art. 16a ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) zawierająca definicję środków trwałych podlegających amortyzacji stanowi, że za środki trwałe uważa się:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku, w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania przekracza rok oraz wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały one oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Z powyższego wynika, że aby dany składnik majątkowy można było uznać za środek trwały w rozumieniu ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, muszą zostać spełnione określone przez ustawodawcę wszystkie wymienione wyżej cechy składnika majątku łącznie. Zatem warunkiem, od spełnienia którego zależy zaliczenie danego składnika do środków trwałych jest także jego okres użytkowania. Przepisy ustawy wskazują, że okres ten powinien być dłuższy niż rok. Przy czym nie jest to kryterium wymagane w sposób bezwzględny, gdyż opiera się na przewidywaniach podatnika. Jeżeli podatnik zakłada, że nabyta na potrzeby prowadzonej działalności określona rzecz będzie wykorzystywana dłużej niż rok, to powinien te rzecz zaliczyć do środków trwałych i naliczać odpisy amortyzacyjne. Niemniej jednak, gdy okaże się, że w rzeczywistości okres ten był krótszy, to podatnik nie ponosi z tego tytułu żadnych konsekwencji. Można jedynie w takim przypadku stwierdzić, że podatnik nie skorzystał z możliwości zaliczenia od razu całego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Inaczej przedstawia się sytuacja odwrotna, tj. gdy podatnik przewidział, że wykorzystywanie danej rzeczy nie przekroczy roku, a tymczasem jest ona użytkowana dłużej. W takich przypadkach przepisy podatkowe szczegółowo regulują zasady postępowania. Artykuł 16e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa, że jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

• zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
• zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych odpowiednio w art. 16m ww. ustawy,
• stosować stawki amortyzacji w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
• wpłacić w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do właściwego urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w składanych deklaracjach lub zeznaniu; odsetki obliczone od różnicy, o której mowa w punkcie 2 wynoszą 0,1 % za każdy dzień.

Tak wskazane przez ustawodawcę negatywne konsekwencje decyzji podatnika o zaliczeniu bądź niezaliczeniu składników majątku do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych wskazują na subiektywność oceny przewidywanego okresu używania przez podatnika składnika majątku. Ponadto, jak podkreślono również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, to podatnik ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej i musi mieć prawo do decydowania o jej rozmiarach, kierunkach i polityce (wyrok z dnia 27.09.2000 r., sygn. akt I SA/Ka 884/99). Skoro o celowości ponoszenia wydatków związanych z prowadzoną działalnością, w tym również o podejmowaniu nowych rodzajów i kierunków działalności decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy (wyrok NSA z dnia 8.09.2000 r., sygn. akt I SA/Łd 1317/98), to również decyzja o przewidywanym okresie używania środka trwałego bądź wartości niematerialnej i prawnej jest decyzją podatnika, podejmowaną na podstawie jego subiektywnej oceny o przydatności oraz okresie wykorzystania określonego składnika majątku do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Jak stwierdził ponadto NSA w wyroku z dnia 15.11.2000 r., sygn. III SA 2431/99 " (...) Uznanie danego wydatku za koszty uzyskania przychodów powinno być uzależnione przede wszystkim od jego przeznaczenia. Nie należy do organów podatkowych, ani do sądu badanie celowości i efektywności nakładów gospodarczych podatnika (...)."

Odnosząc omówione wyżej przepisy prawa na grunt stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, należy stwierdzić, że zakupiony przez spółkę budynek, z uwagi na jego przewidywany okres używania krótszy niż rok (niezbędną przesłankę definicji środka trwałego), nie podlega amortyzacji lecz może stanowić podstawę do zaliczenia jego wartości w koszty uzyskania przychodu spółki. Stanowisko spółki przedstawione we wniosku jest więc prawidłowe.