INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2012 r. (data wpływu 5 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę w związku ze świadczonymi na jej rzecz usługami przez podmioty gospodarcze – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2012 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę w związku ze świadczonymi na jej rzecz usługami przez podmioty gospodarcze.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zawiera umowy z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą jako odrębne podmioty gospodarcze, na świadczenie usług polegających na zorganizowaniu i prowadzeniu sieci dystrybucji towarów znajdujących się w ofercie handlowej Spółki na określonym terenie kraju. Osoba taka pełni funkcje przedstawiciela handlowego, który zbiera zamówienia od klientów i przesyła je do Spółki. Na podstawie tych zamówień Wnioskodawca dokonuje sprzedaży danego towaru wystawiając fakturę VAT na konkretnego, wskazanego w zamówieniu odbiorcę. W celu prawidłowej realizacji usług Spółka przekazuje przedstawicielowi handlowemu, na podstawie umowy najmu, samochód, za który przedstawiciel płaci czynsz miesięczny. Wyliczenie czynszu oparte jest na kryteriach uzasadniających ekonomiczne i rynkowe czynniki, z uwzględnieniem spodziewanych przychodów ze sprzedaży produktów Spółki, wykonywanej przez danego przedstawiciela handlowego przy wykorzystaniu wynajmowanego od Spółki samochodu. Przedstawiciel handlowy, zgodnie z umową najmu, zobowiązany jest do wykorzystywania wynajmowanego samochodu tylko w celu prowadzenia działalności na rzecz Spółki. Za wykorzystanie przez przedstawiciela handlowego samochodu dla celów prywatnych, stwierdzone na podstawie prowadzonej karty przebiegu pojazdu, Spółka obciąża wynajmującego według ustalonej stawki za 1 km przebiegu pojazdu wystawiając fakturę VAT. W umowie najmu samochodu zawarty jest punkt, iż koszty bieżącej eksploatacji samochodów, w tym w szczególności koszty paliwa, opłaty za przejazd autostradą, bieżące naprawy, przeglądy gwarancyjne pokrywa Spółka. W tym celu Wnioskodawca przekaże przedstawicielom handlowym karty paliwowe na tankowanie wynajmowanych aut oraz karty serwisowe na wszystkie naprawy bieżące i gwarancyjne. Karty te są przypisane do konkretnego pojazdu. Spółka zgodnie z umowami z firmą paliwową i serwisową będzie otrzymywać zbiorczą fakturę za zatankowane paliwo, opłaty za autostrady i za naprawy wynajmowanych aut.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy wydatki na bieżącą eksploatację samochodów, wynajmowanych przez Spółkę dla swoich przedstawicieli handlowych, w szczególności koszty zakupionego paliwa, opłat za przejazd autostradą, napraw bieżących i przeglądów gwarancyjnych, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, będące przedmiotem zapytania wydatki stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki, bowiem ich obowiązek ponoszenia wynika z umowy zawartej z przedstawicielem handlowym, a omawiane koszty są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów Spółki (art. 15 ust. 1) i nie są wymienione w katalogu kosztów nieuznawanych za koszt podatkowy (art. 16 ust. 1) oraz zostaną udokumentowane fakturą VAT. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, istnienia bezpośredniego lub nawet potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania wydatku. Zarówno wydatki, jak i przychody wynikające z umowy najmu nie mogą być rozpatrywane w oderwaniu od szerszego aspektu, czyli od ścisłej zależności pomiędzy kwestią używania pojazdów Spółki od ogólniejszego celu i efektu współpracy stron umowy przejawiającego się w uzyskiwaniu przez Spółkę przychodów ze sprzedaży swoich produktów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.) – dalej: ustawa – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
• został właściwie udokumentowany.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych różnicują przy tym zasady ujmowania kosztów dla celów podatkowych. W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wprowadził kategorie: kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami i innych niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. kosztów pośrednich), odrębnie regulując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, ust. 4b-4d ustawy). Te pierwsze dają się powiązać z konkretnie określonym przychodem, jaki osiągnął podatnik, natomiast te drugie wiążą się z całokształtem działalności prowadzonej przez podatnika i ogólnie określonymi przychodami osiąganymi z tytułu prowadzenia tej działalności.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych. Tym samym – wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – obowiązek poniesienia przez Spółkę określonych wydatków na podstawie zawartej z przedstawicielem handlowym umowy nie przesądza automatycznie o możliwości ujęcia danego kosztu w rachunku podatkowym Spółki.

Rozważając zatem kwestię kwalifikacji podatkowej opisanych we wniosku wydatków należy zauważyć, że wykonywane w ramach zawartej umowy przez przedstawicieli handlowych zadania (i ponoszone w związku z tym przez Spółkę koszty) – jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej – przejawiają związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, stąd też wydatki przez niego ponoszone będą mogły zostać zakwalifikowane jako wypełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy, co przy spełnieniu wszystkich wyżej wymienionych warunków ustawowych, pozwoli je zaliczyć do kosztów podatkowych.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym uznając, iż zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest oczywiście wykazanie, że między tymi wydatkami a zamierzonym przychodem istnieje związek przyczynowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Spółka oczekiwała zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Skutkiem tego konieczne jest udokumentowanie, także w razie nie uzyskania przychodu w następstwie poniesienia tych wydatków, że były one – obiektywnie rzecz ujmując – racjonalne co do zasady i co do wysokości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.