W dniu 29.08.2005 r. spółka wystąpiła do Naczelnika Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownik zawarł z pracodawcą (wnioskodawca) umowę o wspólnej odpowiedzialności materialnej za szkody spowodowane powstaniem niedoboru. W wyniku powstania tego niedoboru, pracownik ten został obciążony 1/3 wartości niedoboru. Z uwagi na trudną sytuację materialną i rodzinną pracownika Zarząd Spółki rozpatruje, w oparciu o wniosek bezpośredniego przełożonego pracownika, możliwość umorzenia powstałej do spłaty części zobowiązania. W związku z powyższym, wnioskodawca zapytuje, czy w sytuacji, gdy dochodzi do w/w umorzenia, kwota umorzenia stanowić będzie przychód pracownika w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.), od którego pracodawca zobowiązany jest pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy. Zdaniem pytającego umorzenie zobowiązania z tytułu niedoboru nie stanowi przychodu pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 15.11.2005 r. Naczelnik Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu wydał postanowienie Nr 005/61/2005, w którym stwierdził, że stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę jest nieprawidłowe. Organ I instancji stwierdził, iż w przypadku, gdy pracodawca zwolni pracownika z obowiązku zapłaty za niedobór, wówczas niedobór obciąża pracodawcę, spełniona jest zatem dyspozycja art. 12 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychód ze świadczenia pieniężnego poniesionego za pracownika przez pracodawcę. Od tego postanowienia wnioskodawca wniósł zażalenie do Dyrektora tutejszej Izby Skarbowej, w którym wnosi o uchylenie postanowienia organu I instancji i uznanie za prawidłowe stanowiska zaprezentowanego przez spółkę, identycznego jak we wniosku o wydanie interpretacji podatkowej co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu po gruntownej analizie przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego oraz zarzutów podniesionych w treści złożonego zażalenia stwierdził, iż postanowienie Naczelnika Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu zostało wydane prawidłowo i zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r, Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Za przychody natomiast, ze stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wnioskodawca stwierdza, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konsekwentnie stanowi o ponoszeniu przez pracodawcę świadczeń na rzecz pracownika. W świetle zatem przedstawionego przez spółkę stanu faktycznego, pracownik zatrudniony w punkcie sprzedaży detalicznej należącym do spółki, stosownie do postanowień umowy o wspólnej odpowiedzialności materialnej obciążony został 1/3 wartości powstałego niedoboru. Z uwagi na trudną sytuację materialną i rodzinną pracownika Zarząd spółki rozpatruje możliwość umorzenia pozostałej do spłaty części zobowiązania. Mając powyższe na uwadze, pracownik zgodnie z zawartą umowa obciążony jest zapłatą za niedobór i jest zobowiązany do zapłaty. Jak sam podatnik pisze w zażaleniu, pracownik zobowiązany jest do świadczenia na rzecz pracodawcy, w oparciu o zapisy umowy o wspólnej odpowiedzialności materialnej. Skoro zatem pracodawca zwolni pracownika z obowiązku zapłaty za niedobór, wówczas niedobór obciąża pracodawcę, pracodawca ponosi zatem świadczenie pieniężne za pracownika. Powyższe świadczenie z tytułu umorzenia zobowiązania, zdaniem organu II instancji stanowi przysporzenie po stronie pracownika. Stanowi to przychód pracownika, od którego płatnik zobowiązany jest obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od łącznego przychodu (wynagrodzenia za pracę i umorzonego zobowiązania).

W związku z powyższym, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Naczelnika Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu w przedmiotowej sprawie za prawidłowe.

Interpretacja powyższa dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej decyzji.