Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym Pan *** w dniu 12 stycznia 2005 r. dokonał dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej zakupu wybudowanego w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku budynku kotłowni osiedlowej (cena nabycia ... zł.). W związku z tym, iż budynek spełniał kryteria środka trwałego używanego zdefiniowane w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) od lutego 2005 r. Podatnik dokonywał odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki 10%. W dniu 9 sierpnia 2005 r. Pan *** otrzymał pozwolenie na przebudowę i rozbudowę budynku kotłowni z przeznaczeniem na salon X. Po zakończeniu prac powierzchnia zabudowy zwiększy się z 411 m² do 646,20 m², zaś powierzchnia użytkowa z 533,50 m² do 1.370,80 m². Przewidywane koszty robót wynoszą ok. 600.000 zł.

Zapytanie podatnika dotyczy możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem stawki 10% w odniesieniu do całego budynku. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym we wniosku Podatnik dokonał ulepszenia środka trwałego, co skutkuje jedynie podwyższeniem jego wartości początkowej i nie ma wpływu na wysokość stawki amortyzacyjnej.

Ustosunkowując się do powyższego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Hajnówce stwierdza co następuje:

W myśl przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli - nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż budynek nabyty przez Pana *** spełniał kryteria środka trwałego używanego, dlatego też Podatnik, zgodnie z przepisem art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosował indywidualną stawkę amortyzacyjną. Dokonanie przez Podatnika ulepszenia środka trwałego nie powoduje utraty prawa do stosowanej wcześniej stawki, zgodnie bowiem z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Podatnik ma prawo stosować wybraną stawkę amortyzacyjną w odniesieniu do całości środka trwałego. Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 1 podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...). Na podstawie art. 22g ust. 17 tejże ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Dla ustalenia, czy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z ulepszeniem wystarczy stwierdzenie, że występuje chociażby jeden z elementów ulepszenia (przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja). Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym roboty budowlane wykonywane przez Podatnika mieszczą się w definicji rozbudowy ( powiększają bowiem kubaturę i powierzchnię zabudowy środka trwałego) i adaptacji (nastąpiło przystosowanie obiektu do spełniania odmiennej funkcji od tej, dla której został zbudowany i użytkowany). W związku z tym, iż suma wydatków poniesionych przez Podatnika przekracza kwotę 3.500 zł. i powoduje wzrost wartości użytkowej budynku należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nastąpiło ulepszenie środka trwałego. Wartość początkową środka trwałego należy zatem, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podwyższyć o wartość dokonanego ulepszenia, a następnie w odniesieniu do skorygowanej wartości początkowej kontynuować amortyzację przy zastosowaniu wcześniej przyjętej stawki amortyzacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę tutejszy organ podatkowy podziela stanowisko Pana ***, zgodnie z którym jest on uprawniony do stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% w stosunku do całości nieruchomości będącej salonem meblowym.

Interpretacja powyższa dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia będącego przedmiotem wniosku.

Interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, a jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia, bądź zmiany przepisów prawa.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Hajnówce w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia ( art. 236 § 2 pkt 1 i art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej ).