POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie: degresywna metoda amortyzacji a ulga w ramach pomocy de minimis

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Malborku na podstawie art. 16k ust. 1, 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej przy zastosowaniu tzw. metody degresywnej. Kwoty wynikające z różnicy pomiędzy amortyzacją dokonywaną przez Spółkę metodą degresywną a drugą metodą przewidzianą przez ustawodawcę, tj. metodą liniową przekraczają równowartość w złotych 100.000 EURO.

Zdaniem Podatnika stosowanie degresywnej metody amortyzacji nie ma charakteru ulgi w ramach udzielanej przedsiębiorcom indywidualnej pomocy de minimis, a co za tym idzie kwota stanowiąca w złotych równowartość 100.000 EURO różnicy pomiędzy odpisami amortyzacyjnymi dokonywanymi metodą degresywną a liniową nie ma wpływu na ubieganie się przez Spółkę o przyznanie jej pomocy na zasadach de minimis.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Metoda degresywna amortyzacji uregulowana została w art. 16k ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych i jest formą amortyzacji przyspieszonej możliwej do stosowania - z mocy samego prawa - przy spełnieniu określonych warunków.

Natomiast regulacje w zakresie pomocy publicznej w ramach zasady de minimis, na którą to pomoc powołuje się Podatnik we wniosku, zawarte są m.in. w ustawie z dnia 30 kwietnia 2004r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. Nr 123, poz. 1291). Przesłanki, przy zaistnieniu których wsparcie finansowe stanowi pomoc publiczną, określone są w art. 87 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE). Przepis ten stanowi, iż wsparcie dla przedsiębiorcy podlega przepisom dotyczącym pomocy publicznej, o ile jednocześnie spełnione są następujące przesłanki:

1. wsparcie jest udzielane przez państwo lub pochodzi ze środków publicznych,
2. przedsiębiorca uzyskuje przysporzenie na warunkach korzystniejszych od warunków rynkowych,
3. wsparcie ma charakter selektywny, tj. uprzywilejowuje określonego przedsiębiorcę lub produkcję określonych towarów,
4. wsparcie grozi zakłóceniem lub zakłóca konkurencję oraz wpływa na wymianę handlową między krajami członkowskimi UE.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 4 i 10 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, za pomoc de minimis uważa się pomoc spełniającą przesłanki, o których mowa w art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis (Dz.Urz. WE L 10 z 13 stycznia 2001). Ww. przepis rozporządzenia stanowi, iż w okresie trzech lat od dnia przyznania pomocy na zasadach de minimis łączna wartość uzyskanej pomocy de minimis nie może przekroczyć wyrażonej w złotych równowartości 100.000 EURO.

W przedmiotowej sprawie stosowanie przez Podatnika degresywnej metody amortyzacji dla ujętych w ewidencji środków trwałych nie stanowi pomocy publicznej, gdyż nie spełnione są przesłanki pomocy publicznej zawarte w art. 87 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Zatem, stosowanie tej metody amortyzacji nie ma wpływu na ubieganie się przez Spółkę o przyznanie indywidualnej pomocy publicznej dla przedsiębiorców w ramach pomocy de minimis.