INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2012 r. (data wpływu: 5 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca pracuje w firmie. Przez okres od stycznia do maja 2011 r. Zainteresowany nie miał doliczanego do płac przychodu do opodatkowania z tytułu dojazdu do pracy autobusem, opłacanym przez pracodawcę. Od miesiąca czerwca do grudnia 2011 r. doliczono Wnioskodawcy do przychodu – wynagrodzenia – przychód z tytułu dojazdu do pracy służbowym autobusem, opłacanym przez pracodawcę.

Pracodawca wystawił Zainteresowanemu imienny bilet pracowniczy, a na koniec roku wystawił zestawienie – „Rozliczenie kosztów biletów z tytułu dojazdu do pracy za 2011 r. za okres od czerwca 2011 r. do grudnia 2011 r.” na kwotę 2 227,18 zł.

Zainteresowany w swoim PIT-37 za okres od stycznia do grudnia 2011 r. w poz. „Koszty uzyskania przychodów” wstawił kwotę 2 922, 48 zł, na którą składały się koszty za okres od stycznia 2011 r. do maja 2011 r. w kwocie 139,06 zł x 5 miesięcy – 695,30 zł oraz od czerwca 2011 r. do grudnia 2011 r., wynikające z zestawienia, a faktycznie poniesione na podstawie kosztów biletów, tj. 2 227,18 zł. Razem wyniosło to 2 922,48 zł.

Urząd skarbowy uznał zeznanie podatkowe PIT-37 za źle sporządzone i wezwał do korekty, argumentując tym, iż nie można było łączyć informacji z PIT-11 oraz kosztów biletów z tytułu przejazdu do pracy. Należało przyjąć kwotę 2 227,18 zł z zestawienia kosztów biletów za okres od czerwca do grudnia 2011 r., bądź też za cały okres przyjąć – 139,06 zł x 12 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaką kwotę kosztów uzyskania przychodu należało przyjąć w zeznaniu PIT-37 za 2011 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota jaką wstawił Wnioskodawca do zeznania podatkowego za 2011 r. – PIT-37 jest prawidłowa.

Za okres od stycznia 2011 r. do maja 2011 r., kiedy Zainteresowany nie miał biletów, przyjął On 139,06 zł miesięcznie, tj. 695,30 zł, natomiast od czerwca 2011 r. do grudnia 2011 r., według zestawienia biletów, tj. 2 227,18 zł. Razem wyniosło to 2 922,48 zł.

Za okres od czerwca 2011 r. do grudnia 2011 r. Wnioskodawca nie połączył kosztów zryczałtowanych – 139,06 zł x 7 miesięcy i kosztów biletów. Zainteresowany przyjął jedynie koszty wynikające z biletów, natomiast za okres d stycznia 2011 r. do czerwca 2011 r. nie było biletów, wiec przyjął koszty zryczałtowane po 139,06 zł x 5 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 2 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Jednakże, w myśl art. 22 ust. 13 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Jak wskazał natomiast Wnioskodawca, przez okres od stycznia do maja 2011 r. nie miał doliczanego do płac przychodu do opodatkowania z tytułu dojazdu do pracy autobusem, opłacanym przez pracodawcę.

Stwierdzić zatem należy, iż za okres od stycznia do maja 2011 r., Zainteresowanemu nie przysługują koszty uzyskania przychodów w wysokości uregulowanej w art. 22 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy podatkowej – tj. 139 zł 06 gr miesięcznie – bowiem możliwość taka została wyłączona na podstawie ww. art. 22 ust. 13 tejże ustawy, z uwagi na fakt niezaliczenia rzeczonych kosztów do przychodów Wnioskodawcy podlegających opodatkowaniu.

Z kolei, na podstawie przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Wykładnia gramatyczna przepisu z art. 22 ust. 11 wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

• wydatki pracownika były wyższe od kosztów ustawowo określonych,
• były poniesione na transport do zakładu pracy,
• odbyły się wymienionymi ściśle środkami transportu oraz
• zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.
  
  

Użyty przez ustawodawcę zwrot „wyłącznie” zobowiązuje bowiem podatnika do udokumentowania wydatków faktycznie poniesionych imiennymi biletami okresowymi, tj. biletami, które w swej treści określają osobę uprawnioną do korzystania z niego i uprawniają do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Jednocześnie, nie można przy tym stracić z pola widzenia faktu, iż użyte w analizowanym przepisie art. 22 ust. 11 ww. ustawy sformułowanie „wyłącznie” wskazuje również, iż w skali roku podatkowego – bo przepis dotyczy rocznych kosztów uzyskania przychodów – przyjęcie przez podatnika kosztów w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, możliwe jest jedynie w wysokości udokumentowanej rzeczonymi biletami. Jeżeli podatnik zdecyduje się na zastosowanie w zeznaniu podatkowym kosztów faktycznie poniesionych, to stosuje się je za cały rok podatkowy. Tym samym, w sytuacji, gdy podatnik skorzysta z tegoż uprawnienia, jest jednocześnie ograniczony kwotowo w rozliczeniu tychże kosztów faktycznie poniesionych do wysokości wynikającej ze stosownych biletów – nie wyższej.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia „imiennego biletu okresowego”. Kwestia, czy imienny bilet okresowy jest sporządzony w postaci jednego dokumentu, bądź też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może zatem pozbawiać go cech dowodu na okoliczność poniesienia ww. kosztów. Z tego względu, w świetle treści art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istotne jest, aby np. w załączniku (zestawieniu) do biletu określona została cena biletu, a więc koszt jaki pracownik poniósł na dojazd do zakładu pracy w ciągu roku, tym bardziej, że koszty te rozliczane są w deklaracji rocznej. Ponadto bilet ten w swej treści musi określać osobę uprawnioną do korzystania z niego. Dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika również, iż od miesiąca czerwca do grudnia 2011 r. doliczono Wnioskodawcy do przychodu – wynagrodzenia – przychód z tytułu dojazdu do pracy służbowym autobusem, opłacanym przez pracodawcę. Pracodawca wystawił Zainteresowanemu imienny bilet pracowniczy, a na koniec roku wystawił zestawienie – „Rozliczenie kosztów biletów z tytułu dojazdu do pracy za 2011 r. za okres od czerwca 2011 r. do grudnia 2011 r.” na kwotę 2 227,18 zł.

Przenosząc wszystkie powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy – reasumując – stwierdzić należy, iż ponieważ Wnioskodawca w rocznym zeznaniu podatkowym skorzystał z uregulowania, o którym mowa w art. 22 ust. 11 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i rozliczył koszty uzyskania przychodów w wysokości wynikającej z otrzymanych biletów, to skorzystał z tegoż uregulowania ze wszystkimi jego konsekwencjami i jest jednocześnie ograniczony kwotą z tychże biletów wynikającą. Wobec tego, Zainteresowanemu nie przysługuje w skali roku podatkowego jakiekolwiek zwiększenie wykazanej kwoty kosztów, w tym o koszty, które rzeczonymi biletami udokumentowane nie zostały, jak np. za okresy od stycznia do maja 2011 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.