INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.12.2010r. (data wpływu 27.12.2010r.), uzupełnione pismem w dniu 31.01.2011 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 17.01.2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości przechowywania dokumentów CMR w formie elektronicznej– jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 27.12.2010r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony w dniu 31.01.2011 (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości przechowywania dokumentów CMR w formie elektronicznej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. chciałaby przejść na system przechowywania dokumentów CMR tylko i wyłącznie w formie elektronicznej. Scany oryginalnych dokumentów CMR byłyby przechowywane w systemie elektronicznym w siedzibie firmy matki poza granicami (Holandia), do którego Sp. z o.o. miałaby bezpośredni dostęp i mogłaby w każdej chwili wydrukować go na żądanie organu skarbowego. System ten dotyczyłby tylko i wyłącznie CMR-ów powiązanych ze sprzedażą wewnątrzwspólnotowych usług transportowych z zastosowaniem stawki nie podlegającej VAT w Polsce ( NP).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

W związku z planowanymi zmianami, dotyczącymi sposobu przechowywania dokumentów CMR powstaje pytanie, czy w świetle obowiązujących przepisów art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz paragrafu 25 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.11.2008r. firma będzie miała prawo przechowywać dokumenty CMR, dokumentujące wewnątrzwspólnotwą sprzedaż usług transportowych na zlecenie kontrahenta unijnego tylko w wersji elektronicznej w formie skanu w specjalnym programie archiwizacyjnym bez zachowania formy papierowej tego dokumentu.

Zastosowanie stawki VAT NP wynika z tego, iż klienci dla których Sp. z o.o. dokonuje sprzedaży usług transportowych to podatnicy mający siedzibę poza granicami Polski i podają do w/w transakcji swój numer NIP unijny inny niż polski. Zgodnie z art. 28b ust. I Ustawy o podatku od towarów i usług miejscem świadczenia takich usług jest kraj, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności. Dodatkowo na każdej fakturze, dokumentującej sprzedaż usług transportowych z zastosowaniem stawki VAT NP widnieje zapis: „podatek VAT rozliczy nabywca”, zgodnie z paragrafem 25 ust.4 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.11.2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. Ponadto na udokumentowanie wystąpienia wewnątrzwspólnotowej usługi transportowej firma posiłkuje się kartami drogowymi delegacyjnymi kierowcy, które zawierają między innymi miejsce oraz daty załadunków i rozładunków, zleceniami transportowymi, potwierdzeniami sald rozrachunków z klientami oraz potwierdzeniami zapłaty za w/w usługi.

W związku z przedstawionymi faktami, firma stoi na stanowisku, iż nie ma obowiązku przechowywania oryginałów dokumentów CMR w formie papierowej a skany oryginalnych dokumentów CMR przechowywane w specjalnym, elektronicznym systemie archiwizacyjnym będą wystarczającym dowodem dla organu podatkowego na udokumentowanie sprzedaży usług transportowych wewnątrzwspólnotowych, nie podlegających VAT w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem (…)

Z kolei w § 25 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Finansów dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług( Dz. U. 2008, Nr 212, poz. 1337), stwierdza się, że w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz:

1. adnotację, że podatek rozlicza nabywca lub
2. wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub
3. oznaczenie "odwrotne obciążenie".
   
   

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca podaje, że zamierza, w związku ze sprzedażą usług transportowych dla podatników, mających siedzibę poza terytorium Polski, zmienić dotychczasowy sposób przechowywania dokumentów CMR, powiązanych ze sprzedażą wewnątrzwspólnotowych usług transportowych. W swoim stanowisku stwierdza, że dokonując sprzedaży usługi transportowej dla kontrahenta unijnego, określa miejsce świadczenia takiej usługi, zgodnie z zapisem art. 28b ust. 1 ustawy, a co za tym idzie usługi takie nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Na fakturze, dokumentującej sprzedaż umieszcza odpowiednią adnotację, że podatek rozliczy nabywca, co wynika z kolei z zapisu § 25 ust. 4 cyt. powyżej rozporządzenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości przechowywania skanów oryginalnych dokumentów CMR wyłącznie w formie elektronicznej i czy w takiej formie będą one wystarczającym dowodem dla organu podatkowego na udokumentowanie sprzedaży usług transportowych wewnątrzwspólnotowych, niepodlegających VAT w Polsce.

W związku z tak przedstawionym stanem sprawy, tut. Organ zauważa, że w ustawie o podatku od towarów i usług nie ma zapisu, który nakładałby na podatnika świadczącego usługi transportowe, obowiązek posiadania dokumentów CMR, które miałyby być dowodami dokumentującymi sprzedaż usług transportowych. Odnosząc się do miejsca świadczenia takich usług, w związku z tym, że są one świadczone dla kontrahenta unijnego, art. 28b nie zawiera żadnego zapisu, który warunkowałby nieopodatkowanie usługi transportowej od posiadania dokumentów przewozowych. W art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy mowa jest o dokumentach przewozowych otrzymanych od przewoźnika, które mają potwierdzać dostarczenie towarów będących przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej do kontrahenta unijnego. Zatem chodzi tu o dostawę towarów a nie świadczenie usługi.

Ponadto, rola, forma oraz znaczenie dokumentów CMR uregulowana jest w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), gdzie w art. 4 stwierdza się, że list przewozowy jest dowodem zawarcia umowy przewozu. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom tej Konwencji. Z kolei art. 6 Konwencji wymienia dane, które powinny lub mogą być zawarte w liście przewozowym, a art. 9 określa bliżej jego funkcję dowodową, z której wynika że w przypadku braku przeciwnego dowodu, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika.

Odnosząc się z kolei do kwestii przechowywania dokumentacji, to w ustawie o podatku od towarów i usług to uregulowana jest ona w art. 112. W artykule tym określone zostały terminy przechowywania dokumentacji podatkowej związanej z VAT. Obowiązek ten został wprowadzony, aby możliwe było sprawowanie nadzoru i kontroli nad wykonywaniem zobowiązań podatkowych, które się jeszcze nie przedawniły. Regulacja ta stanowi powtórzenie normy zawartej w Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60, tj.) w art. 86 § 1, gdzie stwierdza się, że podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z definicją ksiąg rachunkowych zawartą w art. 3 pkt 4 O.p. rozumie się przez to księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci. Zakres przedmiotowy przepisu Ordynacji podatkowej obejmuje również obowiązek przechowywania ewidencji VAT oraz dokumentów związanych z tymi ewidencjami.

Zatem na podstawie art. 112 ustawy, podatnicy mają obowiązek przechowywania następujących ewidencji:

• ewidencji sprzedaży, prowadzonej przez podatników zwolnionych podmiotowo,

• ewidencji VAT (w tym również prowadzonych w formach szczególnych przez podatników opodatkowanych w ramach procedur szczególnych),

• ewidencji w kasie rejestrującej (a raczej kopii wydruków z tej kasy).
  
  

Dokumentami związanymi z rozliczeniem podatku są przede wszystkim oryginały faktur zakupowych oraz kopie faktur sprzedaży. Zatem i w tym przypadku, ustawa nie odnosi się do kwestii formy przechowywania dokumentów przewozowych, jako dowodów świadczonej usługi transportowej przez podatnika.

Reasumując, stwierdzić należy, że w ustawie o podatku od towarów i usług brak jest regulacji odnoszącej się wprost do kwestii formy, w jakiej przechowywać należy dokumenty przewozowe, które stanowić mają dowody na udokumentowanie sprzedaży usług transportowych wewnątrzwspólnotowych. Jednocześnie, biorąc pod uwagę art. 28b ust. 1 ustawy oraz zapis w § 25 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. uznać należy, że bez znaczenia dla opodatkowania usługi transportowej jest forma, w jakiej będą przechowywane scany oryginalnych dokumentów CMR.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.