POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zakopanem działając na podstawie art. 14 a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22.12.2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko

jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.12.2005 r. wpłynął do tut. Urzędu wniosek o wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w miesiącu październiku 2004 roku Podatnik korzystał z usług Pana C. świadczącego usługi budowlane i stolarskie. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Pan C. wykonał prace stolarskie w budynku, w którym Pan S. prowadzi działalność gospodarczą, za które pobrał wynagrodzenie w wysokości 10.000 zł, z czego potwierdził odbiór kwoty 7.500 zł oraz odbiór zadatku w wysokości 1.000 zł. Mimo potwierdzenia odbioru wynagrodzenia w wysokości ogółem 8.500 zł usługodawca nie wystawił rachunku za wykonane usługi.

W związku z powyższym zwrócono się z zapytaniem, czy do wartości inwestycji, a tym samym podstawy amortyzacji stanowiącej składnik kosztów można zaliczyć poniesione wydatki udokumentowane wyłącznie dowodami w postaci potwierdzenia odbioru otrzymanej zapłaty ?

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów zawiera przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 z 2000 roku ze zmianami), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Warunkiem uznania wydatków za koszty jest jednak ich związek z działalnością, co powinno być odpowiednio udokumentowane, a obowiązek ten spoczywa na podatniku.
Odpowiednie udokumentowanie wiąże się z wynikającym z art. 24 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, m. in. obowiązkiem prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Z art. 24 a wynika również obowiązek uwzględnienia w ewidencji środków trwałych informacji niezbędnych do obliczania wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 22 a - 22 o ustawy.

Wymogi stawiane dokumentom, które można uznać za dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określa § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26.08.2003 roku w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zmianami). Zgodnie z przytoczonym przepisem, dowodem księgowym są, m.in. dowody wymienione w § 13 ww. rozporządzenia stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej, zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej: wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, datę wystawienia dowodu, przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość, podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych.

O wystąpieniu kosztów uzyskania przychodu decyduje ich cel oraz fakt, iż za takie koszty uznane być mogą w świetle obowiązującego prawa. Ujęcie w księdze wydatków dokumentujących zdarzenie gospodarcze w oparciu o dokument wykazujący braki formalne nie dyskwalifikuje tego zdarzenia gospodarczego i nie oznacza, że koszt nie wystąpił, jeżeli służył osiągnięciu przychodu, a podatnik dysponuje dowodami potwierdzającymi zaistnienie zdarzenia gospodarczego uzasadniającego ten wydatek, w tym przypadku ciężar dowodu, iż dany wydatek miał na celu uzyskanie przychodu spoczywa na podatniku.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału poprzedzającego datę złożenia wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, to jest protokołu przesłuchania Podatnika w charakterze świadka z dnia 17.02.2005 roku, w sprawie wystawienia rachunku za wykonane usługi przez Pana C. oraz zeznań do protokołu kontroli z dnia 17.02.2005 roku Pana C., zdarzenie gospodarcze opisane we wniosku miało miejsce, również usługodawca oświadczył, że otrzymał kwotę wskazaną we wniosku i ujął przychód w ewidencji księgowej.
Zatem, w tej sytuacji należy stwierdzić, że Podatnik poniósł wydatki związane z inwestycją, a dowody którymi dysponuje mogą stanowić podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Przechodząc do kwestii ustalenia wartości początkowej inwestycji (w tym inwestycji w obcym środku trwałym), należy sięgnąć do zapisu art. 22 g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 z 2000 roku ze zmianami), zgodnie z którym za wartość początkową środków trwałych z uwzględnieniem ust. 4 i 7, uważa się - w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia, z kolei za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych (...). Od tak ustalonej wartości początkowej, na podstawie art. 22 h, Podatnik dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Reasumując należy stwierdzić, iż jakkolwiek każdy wydatek powinien być prawidłowo udokumentowany, to dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu rozstrzygający jest fakt, czy wydatek został rzeczywiście poniesiony i czy ma związek z przychodem danego roku podatkowego, zatem, jeżeli poniesione przez Pana wydatki przyczyniły się do powstania przychodu, stanowią koszt wytworzenia środka trwałego i tym samym podstawę do naliczenia odpisów amortyzacyjnych.