POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Trzebnicy stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 20.06.2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej sposobu dokumentowania, będących przedmiotem sprzedaży w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, używanych towarów handlowych nabytych nieodpłatnie z zagranicy z tzw. "wystawek" - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.06.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Trzebnicy wpłynął wniosek podatniczki prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu, o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Przedstawiając we wniosku stan faktyczny, podatniczka informuje, że prowadząc działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami spożywczymi i przemysłowymi, opodatkowaną według zasad ogólnych, zamierza sprzedawać również rzeczy używane przywiezione z zagranicy z tzw. "wystawek", nabyte bez uiszczenia za nie zapłaty. Podatniczka informuje, że jedynym dowodem, jaki może uzyskać jest umowa darowizny bądź umowa kupna - sprzedaży. Zdaniem podatniczki są to wystarczające dowody dla prawidłowego udokumentowania nabycia tych towarów handlowych.

Każda operacja gospodarcza, stanowiąca przychód lub koszt uzyskania przychodu musi być udokumentowana formalno - prawnym dowodem księgowym. Dowodami księgowymi są wszelkie dokumenty, które zgodnie z obowiązującymi przepisami mogą stanowić podstawę dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Cechy dowodów księgowych są określone w § 12, § 13 i § 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). W myśl § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1) faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2) inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
a) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
b) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
c) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
d) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Według § 13 rozporządzenia za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikające z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

W przedstawionej przez podatniczkę sytuacji zastosowanie będą więc miały przytoczone wyżej przepisy § 12 ust. 3 pkt 2 w powiązaniu z § 13 pkt 5 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zgodnie z którymi umowa kupna sprzedaży, czy umowa darowizny zawierające wymienione w przytoczonych przepisach elementy (wskazanie stron uczestniczących w operacji gospodarczej, której dokument dotyczy, datę wystawienia dokumentu, przedmiot umowy, wartościowe i ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych, podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych), są dokumentami spełniającymi wymogi stawiane dowodom księgowym.

Biorąc powyższe pod uwagę, postanowiono jak na wstępie.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie podlega opłacie skarbowej.