P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 8 lutego 2006 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownicy firmy niekiedy korzystają z usług taksówkowych, a wydatki te związane są z osiąganym przez firmę przychodem. Często jednak zamiast faktur za przejazd taksówką pracownicy firmy przedstawiają tylko paragony z kasy fiskalnej.

W związku z powyższym Spółka pyta, czy wydatki poniesione i udokumentowane paragonami można uznać za koszt uzyskania przychodu w świetle ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem wnioskodawcy Spółka-osoba prawna, ma obowiązek dokumentowania wydatków zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o rachunkowości, czyli na podstawie faktur i rachunków. Tylko w wyjątkowych i uzasadnionych sytuacjach można przyjąć paragon do celów ewidencyjnych, jak też podatkowych jako dowód poniesienia wydatku. Paragon powinien być wówczas uzupełniony o dane wymagane w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

W dniu 13.02.2006 r. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego pismem Nr 1472/ROP1/423-30/48/06/MG, odebranym w dniu 16.02.2006 r., wezwał Spółkę do uszczegółowienia przedmiotowego wniosku. Do dnia wydania niniejszego postanowienia na w/w wezwanie Spółka nie odpowiedziała.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie po zapoznaniu się z przedstawionymi we wniosku okolicznościami stwierdza, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Za koszty uzyskania przychodu można więc uznać wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, które związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą i których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, a które nie zostały wymienione w przepisach art. 16 ust. 1. Jak wynika z powyższego przepisu warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie między nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu podatkowego. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Tymi odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej, są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), która w art. 20 określa, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej. Natomiast art. 21 tej ustawy określa, że dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

- określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,

- określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,

- opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,

- datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,

- podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,

- stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Jak wynika z powyższego konieczne jest określenie stron dokonujących operacji gospodarczej, natomiast paragon fiskalny nie zawiera w swojej treści strony odbierającej usługę. W związku z tym nie stanowi prawidłowego udokumentowania poniesienia wydatku.

Obowiązek wystawiania faktur normuje art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Zgodnie z jego brzmieniem podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Natomiast stosownie do art. 106 ust. 4 tej ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Zauważyć należy, że paragon fiskalny nie pozwala na wskazanie Podatnika jako ponoszącego wydatek na nabycie usługi transportowej. Tym bardziej nie można wykazać, że pomiędzy poniesieniem wydatku - przez niewskazanego na paragonie nabywcę - a możliwością generowania przychodów przez Wnioskodawcę zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

W związku z faktem, że odbiorcą usługi jest Spółka, dokumentem, który będzie potwierdzał wykonanie usługi jest faktura. Zatem w przypadku przejazdów taksówkami paragon fiskalny nie może zostać uznany za dowód poniesienia wydatku, jeżeli istnieje obowiązek wystawienia faktury przez wykonującego usługi taksówkowe.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez Wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego i jest ważna w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania postanowienia. Interpretacja jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika.

Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie zawierające interpretację służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł zgodnie z ustawą z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.).