POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25.01.2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaklasyfikowania wydatku na zakup praw i obowiązków związanych z pawilonem handlowym do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w momencie jego poniesienia, jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 25.01.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Pismem Nr PDI-410-20/06 z dnia 21.02.2006 r. organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione w dniu 01.03.2006 r.
Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. Działalność prowadzona jest w formie Spółki Jawnej pod nazwą......... W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Spółce Jawnej w dniu 03.03.2001 r. wspólnicy spółki nabyli prawa i obowiązki związane z pawilonem handlowym, położonym w W.
Jak wyjaśnia wnioskodawca dokonujący sprzedaży przedmiotowych praw i obowiązków Pan........ wydzierżawił od Spółdzielni Mieszkaniowej.... działkę gruntu Nr 11/15 o powierzchni 99,9 m2 i za zgodą Spółdzielni wybudował na przedmiotowym gruncie pawilon handlowy o powierzchni 79,94 m2. Pawilon został wybudowany za zgodą Spółdzielni Mieszkaniowej....... jako inwestycja w obcym środku trwałym. W przypadku gdyby Spółdzielnia Mieszkaniowa...... chciała wypowiedzieć Panu........ umowę najmu gruntu, na którym wzniósł pawilon przysługiwałby mu zwrot nakładów poniesionych na wybudowanie tego pawilonu. W ramach posiadanych praw związanych z pawilonem handlowym Pan..... miał prawo: wykorzystywać go do działalności gospodarczej, poddzierżawiać, a na gruncie objętym dzierżawą miał prawo: parkować samochody swoje i klientów, składować towary, ustawiać pojemniki na śmieci itp. Natomiast w ramach posiadanych obowiązków miał utrzymywać pawilon w należytym stanie technicznym, utrzymywać porządek na terenie wokół pawilonu, opłacać podatek od nieruchomości na rzecz gminy a także ponosić opłaty za media. Podatnik w wyniku dokonanej transakcji zakupu nabył ww. prawa i obowiązki związane z pawilonem handlowym, a także podpisał umowę najmu gruntu ze Spółdzielnią Mieszkaniową....... Wnioskodawca w ramach zakupionych praw uzyskał prawo do zwrotu nakładów.
Przedmiotem pytania podatnika w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest potwierdzenie jego stanowiska, iż wydatek przez niego poniesiony w roku 2001 na zakup praw i obowiązków związanych z pawilonem handlowym stanowi bezpośredni koszt uzyskania przychodów.
Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na fakt, iż jest to koszt związany bezpośrednio z prowadzoną działalnością, który przyczynił się do generowania przychodów, oraz ze względu, iż nie spełnia on definicji wartości niematerialnych i prawnych, oraz definicji środka trwałego, wydatek ten należy zaliczyć w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów w roku 2001.
Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowym stanie faktycznym powinien mieć zastosowanie przepis art. 22 a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr14, poz. 176 ze zm.) zwanej dalej ustawą, stanowiący, że amortyzacji podlega również z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie-zwane także środkami trwałymi. W celu interpretacji powyższego przepisu zwrócić uwagę należy na przepis art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy stanowiący, że amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Zatem amortyzacji podlegają ww. obiekty pod warunkiem, iż podatnik jest ich właścicielem lub współwłaścicielem. Bez znaczenia jest fakt na czyim gruncie posadowione są przedmiotowe obiekty. Zatem amortyzacji podlegają nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością (z zastrzeżeniem art. 22c ustawy).
Natomiast wyżej przytoczona regulacja art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy jest regulacją specjalną stosunku do ust. 1, gdyż reguluje amortyzację budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie bez dodatkowego zastrzeżenia (właściwego dla ww. ust. 1) w postaci tytułu własności do budynku lub budowli. Zatem w myśl tej regulacji prawnej, amortyzacji podlegają wybudowane budynki i budowle na cudzym gruncie. W świetle tak sformułowanego przepisu nie jest koniecznym posiadanie tytułu własności do wybudowanych obiektów.
Gdyby przepis art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy interpretować w ten sposób, iż do amortyzacji niezbędny jest tytuł własności to przepis ten byłby zbędny. Wybudowane obiekty stanowiące własność podlegałyby amortyzacji w oparciu o ust. 1 art. 22a przedmiotowej ustawy, który nie odnosi się do własności gruntu.
Zatem podatnik jako właściciel obiektu bez względu na tytuł własności do gruntu na którym posadowiony jest budynek, "podlegałby" dyspozycji art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy.
W świetle cytowanych przepisów brak jest podstaw prawnych by uzależniać stosowanie przepisu art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy od posiadanego tytułu własności do budynku i budowli wybudowanych na cudzym gruncie.
Skutkiem dokonanej w formie aktu notarialnego sprzedaży praw i obowiązków co do wybudowanego pawilonu handlowego na rzecz podatnika jest to, że podatnik korzysta z uprawnień i obowiązków, które przysługiwały zbywcy w chwili zawarcia umowy tj. między innymi w zakresie amortyzacji o której mowa w art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy.
W związku z powyższym, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stoi na stanowisku, że zasadnym jest zastosowanie przepisu art. 22 ust. 8 ustawy stanowiący, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o z uwzględnieniem art. 23ustawy.
Dlatego też, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna, nie podziela stanowiska podatnika zaprezentowanego we wniosku i uznaje je za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego wdacie zaistnienia zdarzenia.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej w znakach opłaty skarbowej w wysokości 5 zł, na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t. j. Dz. U. z 2004 r., Nr 253, poz. 2532 ze zm.).