POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w ... stwierdza, iż stanowisko płatnika - M. ul. M., przedstawione we wniosku z dnia 13.03.2006 r. (Znak: DMO-0540-5/06), skierowanym do Izby Skarbowej w Katowicach (wpływ do tamtejszego organu podatkowego w dniu 15.03.2006 r.) i przesłanym zgodnie z właściwością do tut. organu podatkowego przy piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22.03.2006 r. (wpływ w dniu 23.03.2006 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21.04.2006 r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej braku obowiązku opodatkowania świadczeń w postaci zwrotu kosztów ponoszonych przez tych pracowników na dojazd do miejsc, w których wykonywane są czynności służbowe przez zatrudnionych przez wnioskodawcę pracowników socjalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.03.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w ... wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21.04.2006 r.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca zatrudnia pracowników socjalnych, którzy ze względu na charakter swojej pracy wykonują obowiązki służbowe poza siedzibą wnioskodawcy (z wniosku wynika, że wynika to np. z konieczności dojazdu ww. pracowników do osób potrzebujących pomocy, do współpracujących instytucji i organizacji). Wykonując wspomniane czynności pracownicy socjalni korzystają ze środków komunikacji miejskiej, ponieważ wnioskodawca nie posiada możliwości zapewnienia pracownikom socjalnym innych środków lokomocji umożliwiających wykonywanie czynności poza jego siedzibą. Wnioskodawca dokonuje zwrotu ww. pracownikom kosztów przejazdu do miejsc, w których pracownicy socjalni wykonują swoje zadania, na podstawie art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 24.03.2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593 ze zm.), który przewiduje obowiązek zwrotu pracownikowi socjalnemu, do którego zadań należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku, kosztów przejazdu z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy. Ze przedstawionego stanu faktycznego w sprawie wynika również, że wykonywanie przez pracowników socjalnych czynności zawodowych poza siedzibą wnioskodawcy zostało przewidziane w ich indywidualnych zakresach czynności.

Na gruncie przedstawionego stanu faktycznego wnioskodawca sformułował stanowisko, zgodnie z którym nie występuje obowiązek odprowadzania podatku dochodowego od kwoty stanowiącej zwrot kosztów przejazdu pracownika do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W uzasadnieniu swojego stanowiska wnioskodawca wskazał, iż w przypadku uznania kwoty ww. zwrotu za przychód, pracownik otrzymywałby zwrot kosztów w wysokości niższej niż faktyczne zostały poniesione. Według wnioskodawcy nieprawidłowe jest także uznanie dokonanego pracownikom socjalnym zwrotu kosztów przejazdu jako dodatkowego świadczenia na rzecz pracowników, ponieważ zwrot kosztów nie obejmuje dojazdu do z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby pracodawcy, a dojazdu do miejsca wykonywania czynności służbowych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art.. 21, 52, 52a i 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ww. Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 wspomnianej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyższego otrzymane przez pracowników socjalnych zatrudnionych przez wnioskodawcę kwoty stanowiące zwrot kosztów przejazdu środkami komunikacji miejskiej do miejsca wykonywania pracy są przychodem tych pracowników, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie ustawy.

Należy jednak wziąć pod uwagę, iż ustawodawca przewidział w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienia od podatku niektórych świadczeń otrzymywanych przez pracowników. Wśród wspomnianych zwolnień przedmiotowych znajduje się m.in. zwolnienie zwrotu kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw (art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W przypadku pracowników socjalnych taką ustawą będzie powołana we wniosku o interpretację ustawa z dnia 12.03.2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593 ze zm.). W myśl art. 121 ust. 3c tej ustawy pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsca wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy.

Oznacza to, że zwrot kosztów dojazdu pracowników socjalnych do miejsca wykonywania przez nich czynności zawodowych, określonych (jak wynika z wniosku) w indywidualnych zakresach czynności pracowników, na podstawie ww. przepisów stanowi dochód tych pracowników, jednakże dochód ten nie podlega opodatkowaniu stosownie do treści powołanego art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją powyższego jest brak obowiązku pobierania przez zakład pracy jako płatnika zaliczek na podatek dochodowy od ww. świadczeń.

A zatem, mimo że tut. organ podatkowy nie podziela podniesionej przez wnioskodawcę w złożonym wniosku argumentacji dotyczącej braku podstaw do kwalifikacji opisanych wyżej świadczeń jako przychodu, to uznaje za prawidłowe sformułowane we wniosku stanowisko, zgodnie z którym nie ma obowiązku odprowadzania podatku dochodowego od zwróconej zatrudnionym pracownikom socjalnym kwoty tytułem pokrycia kosztów przejazdu środkami komunikacji miejskiej do miejsc wykonywania czynności zawodowych jako przychodu zwolnionego od podatku (wnioskodawca nie jest zatem zobowiązany jako płatnik do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od ww. przychodu, a pracownicy socjalni nie wykazują tego przychodu w zeznaniu rocznym).

Mając powyższe na uwadze Naczelnik Urzędu Skarbowego w ... postanowił jak w sentencji. Niniejsze postanowienie zostało wydane, na mocy art. 143 ww. Ordynacji podatkowej, z upoważnienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w ... .

POUCZENIE

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (adres do korespondencji: Izba Skarbowa w Katowicach Ośrodek Zamiejscowy w Bielsku - Białej, 43-300 Bielsko-Biała ul. Traugutta 2a) za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia powyższego postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 09.09.2000 r. o opłacie skarbowej (j.t. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.) wniesione zażalenie winno zawierać znaki opłaty skarbowej w wys. 5,00 zł.