INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2007r. (data wpływu do tut. BKIP 13 grudnia 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków stanowiących zwrot kosztów podróży służbowej wykonanej na rzecz wnioskodawcy przez świadczeniodawcę nie będącego jego pracownikiem - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2007r. wpłynął do tut. Biura wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków stanowiących zwrot kosztów podróży służbowej wykonywanej na rzecz wnioskodawcy przez świadczeniodawcę nie będącego jego pracownikiem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca jako świadczeniobiorca zawarł umowę o świadczenie usług prawnych z kancelarią adwokacką jako świadczeniodawcą. Kancelaria adwokacka jako podatnik podatku od towarów i usług obciąża Wnioskodawcę za usługi adwokackie fakturą VAT. Do umowy wcześniej zawartej został sporządzony aneks o następującym brzmieniu : „W przypadku podróży służbowej odbytej przez świadczeniodawcę w sprawach dotyczących świadczeniobiorcy, koszty tej podróży zostaną rozliczone na podstawie przepisów w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów należność z tytułu podróży służbowych odbytych przez świadczeniodawcę pomimo, że świadczeniodawca nie jest pracownikiem Wnioskodawcy...

Zdaniem Wnioskodawcy koszty podróży służbowych odbytych przez świadczeniodawcę pomimo, że nie jest pracownikiem Spółki, Wnioskodawca może uznać za koszt uzyskania przychodu zgodnie z aneksem do umowy o świadczenie usług prawnych, gdy świadczeniodawca reprezentuje Spółkę w sprawach bezpośrednio dotyczących jej działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przesłanką wynikającą z tego przepisu jest zatem celowość wydatku, tj. jego związek z prowadzoną przez świadczeniobiorcę działalnością gospodarczą. Pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesiony wydatek ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. O możliwości zaliczenia przez podatnika danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje także to czy fakt poniesienia wydatku został należycie udokumentowany. Jeżeli zatem zachodzą ww. przesłanki a umowa cywilnoprawna przewiduje również zwrot kosztów podróży służbowej poniesionych przez świadczeniobiorcę, to Spółka może uznać te wydatki za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.