INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.11.2007r. (data wpływu 23.11.2007r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie odpisów amortyzacyjnych (pytanie 4) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2007r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wyboru metody amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka nabyła następujące budynki handlowo-usługowe, klasyfikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych:

1. obiekt handlowo-usługowy w postaci supermarketu A, położony w S,
2. obiekt handlowo-usługowy w postaci supermarketu A, położony w P.
   
   

Obiekty te stanowią używane środki trwałe w rozumieniu art. 16j ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W akcie notarialnym z dnia 31 sierpnia 2007r. dotyczącym nabycia obiektu w S. zawarte jest oświadczenie sprzedającego, że budynek został wzniesiony na podstawie pozwolenia na modernizację i rozbudowę z dnia 26 sierpnia 1998 roku wydanego przez Prezydenta Miasta S. (ze wskazaniem numeru pozwolenia) oraz że budynek został dopuszczony do użytkowania na podstawie pozwolenia na użytkowanie z dnia 2 3 grudnia 1998 roku wydanego przez Kierownika Urzędu Rejonowego w S.

Analogiczne oświadczenie zawarte jest w akcie notarialnym z dnia 31 sierpnia 2007r. dotyczącym nabycia obiektu w P. Zgodnie z tym oświadczeniem, budynek został wzniesiony na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 25 czerwca 1998 roku wydanego przez Burmistrza Miasta P. (ze wskazaniem numeru pozwolenia) oraz został dopuszczony do użytkowania na podstawie pozwolenia na użytkowanie z dnia 23 listopada 1998 roku wydanego przez Burmistrza Miasta P.

Spółka zamierza również nabyć kolejne budynki handlowo-usługowe klasyfikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Obiekty te także stanowić będą używane środki trwałe w rozumieniu art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W odniesieniu do tych obiektów budowlanych, Spółka rozważa możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wskazanych budynków handlowo-usługowych po rozpoczęciu ich amortyzacji z wykorzystaniem stawki wybranej na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone nr 4):

Czy spółka jest uprawniona do obniżenia stawki amortyzacyjnej w stosunku do używanych budynków handlowo-usługowych po rozpoczęciu dokonywania odpisów amortyzacyjnych z wykorzystaniem stawki wybranej na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem wnioskodawcy na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą obniżać podane w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. W ocenie Spółki, skoro w przypadku budynków handlowo-usługowych, klasyfikowanych do rodzaju 103 KŚT (z wyłączeniem kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m3 trwale związanych z gruntem), podatnik ma prawo do obniżenia rocznej stawki amortyzacyjnej wynikającej z wykazu i wynoszącej 2,5%, to w świetle dopuszczalnych zasad interpretacyjnych tekstu prawnego tym bardziej podatnik może dokonać obniżenia stawki amortyzacyjnej z poziomu maksymalnego dla używanych budynków handlowo-usługowych, zaliczanych do rodzaju 103 KŚT, tj. z poziomu 33 i 1/3 %.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, iż w trakcie okresu amortyzacji danego środka trwałego będzie mogła obniżyć stosowaną stawkę począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, przez co okres amortyzacji ulegnie wydłużeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Zgodnie z art. 16d ust. 2 cytowanej ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Jak stanowi art. 16h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wybrał metodę amortyzacji określoną w art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Z treści przepisu wynika konieczność dokonania wyboru metody amortyzacji najpóźniej w dniu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. W ustawie przewidziano następujące metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych:

1. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek stanowiącym załącznik do ustawy, w tym również:

1. przy zastosowaniu podwyższonych stawek przy zastosowaniu współczynników określonych w art. 16i ust. 2 ustawy,
2. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych w stosunku do określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych,
   
   

2. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie zgodnie z art. 16j ustawy,

3. przy zastosowaniu metody degresywnej ustalonej zgodnie z art. 16k ustawy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w stosunku do zakupionych obiektów handlowo-usługowych Spółka dokonała wyboru metody amortyzacji określonej w art. 16j w/w ustawy, co oznacza, że odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych dokonuje przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych indywidualnie określonych. Wybrana przez podatnika metoda amortyzacji nie może zostać zmieniona podczas amortyzacji danego środka trwałego. Podatnik ma więc obowiązek raz wybraną metodę stosować aż do pełnego zamortyzowania środka trwałego.

Zastosowanie na podstawie art. 16i ust. 5 w/w ustawy, obniżonej stawki podanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych wiązałoby się ze zmianą metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych co jest sprzeczne z art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.