INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana B. przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2007r. (data wpływu do tut. Biura – 6 grudnia 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych przez podatnika prowadzącego księgi rachunkowe - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych przez podatnika prowadzącego księgi rachunkowe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą memoriałową. Od 1 stycznia 2008 r. przechodzi na pełną księgowość, tak więc będzie prowadził księgi rachunkowe. Przedmiotem działalności jest handel węglem i materiałami budowlanymi. Procedura zakupu i jego rozliczanie wygląda w następujący sposób:

• najpierw wysyłana jest do kontrahenta zaliczka, np: 1000 zł;
• wpływ zaliczki na konto kontrahenta jest podstawą do wystawienia faktury dla wnioskodawcy. Faktura ta w rubryce (nazwa i rodzaj towaru bądź usługi) nosi zapis: „zaliczka na węgiel orzech”. Jest to faktura ostateczna.
• dysponując fakturą o w/w treści wnioskodawca odbiera towar, towar ten jest odbierany środkami transportu o różnej ładowności, np: 12 ton, 15 ton, 20 ton lub wagonami;
• przy odbiorze towaru w związku z różną ładownością samochodów nie można zabrać takiej ilości towaru za jaką zapłacono. Do każdej z wystawionych faktur jest do odebrania kilkanaście ton towaru;
• po odbiorze towaru za kilka dni kontrahent wystawia tzw. „dowód dostawy nr...” w którym jest rozliczona ilość odebranego towaru, jak również cenę netto, cenę brutto, podatek od towarów i usług. Dowody dostawy są wystawione na kwotę, np. 950 zł.
• w chwili kiedy wnioskodawca dysponuje fakturą VAT i wspomnianym „dowodem dostawy” nie jest w stanie do konkretnej faktury przyporządkować dowodów dostawy. Rozbieżność ta jest konsekwencją rozbieżności w wartości towaru za którą zapłacono (jest to, jak wyżej zaznaczono zapłata „z góry”), a wartością którą faktycznie kontrahent wydał. W podanym przykładzie różnica wynosi 50 zł;
• sprawa jest szczególna w sytuacji kiedy faktury i „dowody dostawy” dotyczą przełomów miesięcy, ponieważ ilość zapłacona nie zgadza się z ilością wydaną;
• podobna sytuacja jest w sprawie rozliczania usług spedycyjnych, gdzie najpierw jest wpłata, potem faktura, a na końcu dowody dostawy które obrazują rozliczenie wpłaconej zaliczki. W przypadku usług spedycyjnych również występuje sytuacja, gdzie inna wartość jest płacona z góry a inna jest rozliczona przez kontrahenta dowodami wewnętrznymi.
• dysponując dwoma różnymi dokumentami (faktura i dowód dostawy) na okoliczność zakupu towarów bądź usług w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za okresy miesięczne wnioskodawca przyjmuje tylko wartości z faktury VAT z pominięciem dowodów dostawy;
• w przedmiotowej sytuacji przy rozliczaniu podatku dochodowego od osób fizycznych powstają różnice w wielkości zaliczek na podatek dochodowy, bowiem kwota z faktur stanowi większy koszt niż kwota z „dowodów dostawy”.
  
  Wnioskodawca dodaje, iż na koniec roku obrotowego 2007 otrzyma od kontrahentów rozliczenie faktur VAT i podatek dochodowy za cały rok podatkowy będzie prawidłowy. Problem jaki wnioskodawca wskazał dotyczy rozliczania poszczególnych miesięcy.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Który z wymienionych dokumentów należy wpisywać do ksiąg rachunkowych - fakturę VAT, czy też dowód dostawy aby prawidłowo rozliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy do rozliczania zakupów a w dalszej kolejności do obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w poszczególnych miesiącach należy brać wartości wynikające z faktur VAT nie zaś z dokumentów dostawy. Potwierdzeniem takiego stanowiska w sprawie jest argument, iż: kosztem uzyskania przychodów jest poniesiony wydatek oraz podatek ten jest płacony za rok podatkowy, który po otrzymaniu na koniec miesiąca grudnia faktur rozliczeniowych będzie rozliczony prawidłowo.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. W myśl art. 22 ust. 5 ww. ustawy u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b. Treścią art. 22 ust. 5a – 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał podziału kosztów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz tzw. koszty pośrednie.

W myśl art. 22 ust. 5a ww. ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego
   - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.
   
   

Przy czym, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy). Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty bezpośrednie (z uwzględnieniem regulacji zawartych w art. 22 ust. 5a i 5b) potrącalne są w okresie podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 24 ust. 1 ww. ustawy u podatników, którzy zgodnie z obowiązującymi ich zasadami rachunkowości sporządzają sprawozdania finansowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o. Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) rozstrzyga techniczne kwestie związane z ewidencjonowaniem zdarzeń gospodarczych przez podatników prowadzących księgi rachunkowe. Przy czym zapisy w księgach rachunkowych dokonywane zgodnie z przepisami tej ustawy mają stworzyć możliwość ustalenia wysokości dochodu lub straty zgodnie z zasadą ustalania dochodu wyrażoną w cyt. wyżej art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle cytowanych przepisów i przedstawionego stanu faktycznego wydatki poniesione na zakup towarów handlowych tzw. koszty bezpośrednie – stosownie do cyt. powyżej art. 22 ust. 5 ww. ustawy stają się kosztem uzyskania przychodów z chwilą sprzedaży tych towarów, wtedy bowiem mają związek z osiągniętym w tym okresie przychodem. Poniesione wydatki na zakup towarów handlowych niezwiązane z osiągniętym w danym okresie przychodem z działalności gospodarczej nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów tego okresu a więc nie są uwzględniane przy ustalaniu należnej miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Dlatego też, w świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, że do obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w poszczególnych miesiącach należy uwzględnić wartości wynikające z wystawionych w danym okresie sprawozdawczym faktur dokumentujących m.in. zakup towarów handlowych jest nieprawidłowe.

Zauważyć równocześnie należy, że wykładnia przepisów ustawy o rachunkowości nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Z tej też przyczyny nie odniesiono się do pytania, jakie dowody księgowe (faktury, czy dowody dostawy) winny zostać ujęte w księdze rachunkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.