INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2007 r. (data wpływu 10 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kar umownych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kar umownych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2006 r. zawarł z gminą umowę na wykonanie remontu budynku ratusza. Z zawartej umowy wynikało, iż zlecający (gmina) ma prawo do naliczania kar umownych za nieterminowe lub nienależyte wykonanie przedmiotu zamówienia. Wysokość kar kształtowała się w zależności od wartości brutto umowy (0,5% za każdy dzień opóźnienia). Remont budynku został wykonany z opóźnieniem. Zamawiający (gmina) naliczył kary umowne i potrącił je z ostatniej raty płatności dokonanej w marcu 2007 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłacone kary umowne za nieterminowe wykonanie robót remontowych stanowią koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy zapłacone kary umowne za nieterminowo wykonane roboty budowlane stanowią koszt uzyskania przychodu w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poza tym, wydatek ten nie mieści się w ramach przepisu art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przepis wyklucza z kosztów określone kategorie kar umownych i odszkodowań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23. O zakwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje zatem z jednej strony istnienie związku przyczynowego między przychodem (chociażby potencjalnym) a tymi kosztami oraz z drugiej strony, brak wyraźnego wyłączenia (w art. 23) z kosztów uzyskania przychodów (nieuznania za koszt) dla celów podatkowych. Analizując powołane wyżej uregulowania należy wywieść, że definicja kosztów uzyskania przychodu opiera się na dwóch zasadniczych przesłankach – pozytywnej i negatywnej. Pierwsza zakłada konieczność poniesienia wydatków w celu osiągnięcia przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Druga przejawia się normatywnym wykazem wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodu.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 1 pkt 19 wymienionej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z brzmienia tego przepisu wynika, iż dotyczy on jedynie zdarzeń spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest bowiem w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Przepis ten nie obejmuje przypadków nieterminowego wykonania robót i usług będących przedmiotem umów.

W związku z tym, możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar umownych z tytułu nieterminowego wykonania robót remontowych należy rozpatrywać biorąc pod uwagę ogólne kryterium celowości, wynikające z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, w odniesieniu do zaprezentowanego stanu faktycznego, iż wydatek w postaci zapłaconych przez Wnioskodawcę kar umownych winien przynieść oczekiwane następstwo – przychód (jego zwiększenie) lub też przyczynić się do utrzymania funkcjonowania źródła przychodu.

Jednakże należy wyraźnie wskazać, iż to Wnioskodawca obligowany jest do wykazania związku celowościowego poniesionych wydatków (kar umownych) z finalnym efektem w postaci uzyskania (zwiększenia) przychodu lub zabezpieczenia jego źródła. Dopiero po spełnieniu tych zasadniczych przesłanek poniesiony wydatek – zapłata kary umownej – stanowić może koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.