D E C Y Z J A

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia Pani K. z dnia 26 czerwca 2006r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nowej Soli z dnia 20 czerwca 2006, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Dyrektor Izby Skarbowej w Zielonej Górze:

- odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia.

U Z A S A D N I E N I E

Wnioskiem z dnia 10 marca 2006r. Pani K. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nowej Soli o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie odliczeń od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne. We wniosku podała, że jest osobą niepełnosprawną zaliczoną do II grupy inwalidztwa z tytułu narządu ruchu i do celów poruszania się zmuszona jest używać samochód osobowy przystosowany do potrzeb wynikających z jej niepełnosprawności. W momencie zepsucia się siłownika sprzęgła jej codzienne obowiązki zostały znacznie utrudnione. W związku z tym uważa, że naprawa tego urządzenia mieści się w ramach ulgi rehabilitacyjnej jako naprawa sprzętu ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Pismem z dnia 19 czerwca 2006r. Podatniczka uzupełniła wniosek i wyjaśniła, że samochód, który posiada, nabyła w salonie samochodowym już przystosowany do jej potrzeb. Zamiast typowego sprzęgła ma on zainstalowany z przodu, pod maską siłownik sprzęgła. W momencie gdy zmienia ona bieg lub naciska hamulec, które są zamontowane przy kierownicy, czujnik automatycznie wykonuje swoje zadanie.

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2006r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nowej Soli uznał stanowisko Podatniczki za nieprawidłowe. W uzasadnieniu podał, iż zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Samochód osobowy nie jest sprzętem, urządzeniem, ani narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji oraz ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych. W związku z tym wydatki poniesione na jego naprawę nie mogą być odliczonew ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Na w/w postanowienie Podatniczka złożyła w dniu 27 czerwca 2006r. zażalenie, w którym kwestionuje stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nowej Soli. Stwierdza, że siłownik sprzęgła nie jest wprawdzie urządzeniem, które bezpośrednio ułatwia wykonywanie czynności życiowych, ale brak tego urządzenia powoduje, że samochód jest dla niej nieużyteczny. Wnosio ponowne rozpatrzenie sprawy i pozytywne jej załatwienie.

Do protokołu z dnia 8 sierpnia 2006r. sporządzonego w trybie art. 200 Ordynacji podatkowej, wyjaśniła, że nie zgadza się ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nowej Soli. Samochód ułatwia jej bowiem codzienne życie. Brak samochodu utrudnia jej to dotarcie do lekarza, sklepu itd... Posiadanie samochodu przystosowanego do potrzeb osoby niepełnosprawnej daje Podatniczce niezależność i samodzielność.

Organ odwoławczy po rozpatrzeniu zebranych w sprawie dokumentów stwierdza, że interpretacja udzielona przez organ I instancji jest prawidłowa.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Zgodnie art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Z powołanych przepisów wynika, że odliczeniem objęte są wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych. Ustawodawca nie zdefiniował, co należy rozumieć pod w/w pojęciami. Należy jednak przyjąć, że chodzi tu o taki sprzęt, urządzeniai narzędzia techniczne, które bezpośrednio ułatwiają osobie niepełnosprawnej poruszanie się i wykonywanie innych czynności życiowych, jak również te które są niezbędne w rehabilitacji. Przykładowo można tutaj wskazać na wózek inwalidzki, kule, czy też łóżko do masażu.

Samochód osobowy przystosowany do potrzeb osoby niepełnosprawnej nie może być zaliczony do tej kategorii. Dokonana naprawa nie może więc zostać uznana za naprawę takiego sprzętu, urządzeń, czy narzędzi.

Poniesiony przez Podatniczkę wydatek mieści się natomiast w ramach zwolnienia z tytułu przystosowania pojazdu mechanicznego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 7a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki,o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia, należy jednak uznać, że obejmuje ono dokonanie takich zmian i przeróbekw pojeździe, których wynikiem jest przystosowanie go do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Muszą to być zatem zmiany, bez których osoba niepełnosprawna nie będzie w stanie obsługiwać pojazdu. Odliczenie obejmuje wyłącznie wydatki związane z przystosowaniem pojazdu do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Nie mieszczą się w nim więc inne wydatki dotyczące tego pojazdu.

Siłownik sprzęgła jest urządzeniem niezbędnym do użytkowania pojazdu przez osoby z niepełnosprawnością dolnych kończyn. Brak lub nieprawidłowe funkcjonowanie tego urządzenia powoduje, że pojazd nie może być obsługiwany przez osobę z taką niepełnosprawnością, a tym samym nie jest przystosowany do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Naprawa siłownika sprzęgła jest przeróbką, w wyniku której pojazd mechaniczny zostaje przystosowany specjalnie dla potrzeb osoby niepełnosprawnej. Dopiero bowiem w jej wyniku pojazd może być użytkowany przez taką osobę. Naprawa siłownika ma zatem inny charakter, niż naprawa podzespołów pojazdu, które nie mają związku z jego przystosowaniem do użytkowania przez osobę niepełnosprawną. Wydatek poniesiony na naprawę siłownika sprzęgła można więc uznać za wydatek poniesiony na przystosowanie pojazdu do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Podlega on zatem odliczeniu stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Organ odwoławczy stwierdza również, że pomimo braku wskazania w zaskarżonym postanowieniu możliwości skorzystania przez Podatniczkę z odliczenia na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 oraz ust. 7a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest podstaw do jego uchylenia lub zmiany. Wniosek Podatniczki dotyczył możliwości odliczenia wydatków poniesionych na naprawę siłownika sprzęgła, jako wydatków na naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych tj. na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy. W świetle powołanych wyżej przepisów odliczenie takie Podatniczce nie przysługuje. Organ I instancji zasadnie zatem uznał jej stanowisko za nieprawidłowe.