P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14a § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami), Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu po rozpatrzeniu Pana wniosku z 23 czerwca 2006 r. ( złożonym w dniu 26 czerwca 2006r.) dotyczącego interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, w indywidualnej sprawie dotyczącej zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu na podstawie zastępczego dowodu księgowego stwierdza, iż stanowisko Pana jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N IE

W myśl art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Pismem z dnia 23 czerwca 2006 r. wystąpił Pan o interpretację przepisów podatkowych.

Wypełniając dyspozycje art. 14 a§ 2 powołanej ustawy w przedmiotowym wniosku przedstawił Pan stan faktyczny sprawy oraz własne stanowisko w sprawie. Wskazał, iż prowadzi działalność gospodarczą i rozlicza się w oparciu o księgi rachunkowe. W ramach prowadzonej działalności realizuje Pan duży kontrakt inwestycyjny. Wskazał Pan, iż jeden z podwykonawców nie dotrzymał warunków umowy , w związku z czym odstąpił Pan od dalszej jej realizacji.

Na potwierdzenie dotychczas wykonanych prac został wystawiony „zastępczy dowód księgowy” potwierdzony protokołem inwentaryzacji robót i wprowadzony do ewidencji księgowej. Kwotę tę uznano jako koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych miesiąca maja 2006 r. Natomiast dla celów bilansowych uznano za koszty projektu w korespondencji z dostawami niefakturowanymi. Pana zdaniem zaliczenie wydatku potwierdzonego zastępczym dowodym księgowym w ciężar kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe. Ustosunkowując się do wniesionego zapytania, w kontekście obowiązujących przepisów prawa Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu, stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t.Dz.U. z 2000 r.Nr 14, poz.176 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.Natomiast zgodnie z art. 22 ust.4-6 koszty uzyskania przychodów, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. U podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przychodów objętych tymi księgami są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą , tj. są potrącane także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe, w tym wypadku są one potracalne w roku, w którym zostały poniesione.

Oprócz wyżej wymienionych warunków, aby odliczyć koszty od przychodów przy ustalaniu dochodów do opodatkowania, koszty te muszą spełniać kryterium formalne, a więc zostać prawidłowo udokumentowane. Postanowienia wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunków tych szczególowo nie określają. Regulacje w tym zakresie, dotyczące podatników prowadzących księgi handlowe zawiera przepis art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 ze zm.) wskazuje, że jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. Zatem tylko prawidłowo prowadzone księgi rachunkowe mogą być uznane za dowód poniesienia kosztów i uzyskania przychodów. Transakcje powinny być udokumentowane w sposób określony w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Poświadczenie transakcji dowodem, który nie spełnia wymogów art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, nie pozbawia jednak podatnika możliwości wykazania, że transakcje tak udokumentowane mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. W takim wypadku należy jednak spełnić kumulatywnie dodatkowe warunki, tzn.: 1) zdarzenie takie powinno zostać udokumentowane dodatkowym dowodem zastępczym, w którym zostaną uzupełnione brakujące elementy wyszczególnione w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości; 2) podatnik powinien mieć możliwość potwierdzenia transakcji przez kontrahenta; 3) powinien istnieć związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem.

Reasumując wszelkie wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu pod zasadniczym warunkiem, że podatnik dysponuje wymaganym przez prawo dowodem, oraz że wydatek (należycie opisany) poniesiono i był on niezbędny dla osiągnięcia przychodu firmy. Innymi słowy, aby podatnik miał możliwość odliczenia dla celów ustalenia dochodu wszelkich kosztów, konieczne jest, aby wykazał (a więc udokumentował) ich bezpośredni (lub pośredni) wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Obowiązek udowodnienia związku wydatku z przychodem spoczywa na podatniku, gdyż to on wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne w postaci obniżenia swego zobowiązania podatkowego.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić , że potwierdzenie poniesionego wydatku zastępczym dowodem wewnętrznym spełnia warunki zaliczenia tego wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów.Zatem stanowisko Pana przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe. Jednocześnie tut. organ podatkowy informuje, iż niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana w zapytaniu i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja ta nie jest wiążąca dla Pana , wiąże ona natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.Na podjęte w przedmiotowej sprawie postanowienie – stosownie do przepisu art. 14a § 4, w związku z art. 236 Ordynacji podatkowej służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu.Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia stronie, za pośrednictwem tut. organu podatkowego.