P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Tarnowie działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005, Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7.03.2006 r., uzupełnionego w dniu 25.04.2006 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego odnośnie prawa do dokonywania odliczeń z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwianiem czynności życiowych stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W dniu 07.03.2006 r. wpłynął do tut. Organu Pana wniosek, uzupełniony w dniu 25.04.2006 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że posiada Pan orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej ustalającej inwalidztwo z ogólnego stanu zdrowia, zaliczającej Pana do II grupy inwalidów.W orzeczeniu z dnia 15.09.1999 r. zaliczono Pana do II grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia oraz do II grupy inwalidów w związku ze służbą wojskową, równocześnie orzekając, że jest Pan częściowo niezdolny do pracy. Istnienie inwalidztwa określono od daty wydania orzeczenia.

Zwraca się Pan z zapytaniem, czy w związku z posiadanym orzeczeniem może Pan korzystać z odliczeń od dochodu z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwianiem czynności życiowych, ponoszonych w szczególności na:
1)pobyt na leczeniu uzdrowiskowym,
2)zakupione leki,
3)używanie własnego samochodu osobowego dla celów rehabilitacyjnych- przejazdy na zabiegi,
4)odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego do sanatorium.
Pana zdaniem w/w orzeczenie Wojskowej Komisji Lekarskiej upoważnia do korzystania z wymienionych odliczeń od dochodu.

Stwierdzając, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe, tut. Organ oparł się na następującym stanie prawnym:

Stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest w myśl art. 26 ust 7d w/w ustawy posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
1)orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2)decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3)orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
Zgodnie zaś z art. 26 ust. 7f tej ustawy - ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:
1)I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo,
b) znaczny stopień niepełnosprawności,
2)II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Katalog wydatków uznawanych za wydatki na cele rehabilitacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 6 zamieszczono w art. 26 ust. 7a powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Z pośród wydatków wyszczególnionych w tym przepisie wymienić należy m.in. wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających czynności życiowych, odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, odpłatność za pobyt na leczeniu z zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, w zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno - opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, wydatki na zakup leków, na odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:,
a) na turnusie rehabilitacyjnym,
b) w zakładach, o których mowa w pkt 6
c)na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
Wymienione powyżej przykładowo wydatki na cele rehabilitacyjne mogą być odliczone przez każdą osobę, która je poniosła i posiada orzeczenie o niepełnosprawności, bez względu na stopień niepełnosprawności (I, II lub III grupa inwalidztwa).

Wśród wydatków na cele rehabilitacyjne wymieniono również wydatki, do odliczenia których uprawnienie posiadają jedynie osoby, które posiadają orzeczenie o niepełnosprawności zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa lub posiadają szczególny rodzaj schorzenia.
Do wydatków tych zalicza się m.in. wydatki na:
- opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
- używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Z przepisu art 20 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. z 2004r. Nr 8 poz. 66 ze zm.) wynika, iż ustala się trzy grupy inwalidztwa żołnierzy całkowicie niezdolnych do służby:
1)I grupę - obejmującą całkowicie niezdolnych do pracy,
2)II grupę - obejmującą częściowo niezdolnych do pracy,
3)III grupę - obejmującą zdolnych do pracy.
Grupy inwalidztwa określone dla żołnierzy całkowicie niezdolnych do służby nie są równoznaczne ze stopniami niepełnosprawności określonymi w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 ze zm.).,br>Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 tej ustawy ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:
1)znaczny,
2)umiarkowany,
3)lekki.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy należy ocenić posiadane przez Pana orzeczenie o niepełnosprawności w świetle przytoczonego przepisu art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który definiuje pojęcia I i II grupy inwalidztwa w rozumieniu przepisów tej ustawy.W związku z faktem, że w orzeczeniu o niepełnosprawności z dnia 15.09.1999 r. określono Pana częściową niezdolność do pracy, a w świetle powyższego przepisu - osób o określonej częściowej niezdolności do pracy nie zaliczono do I ani do II grupy inwalidztwa, należy uznać, że dla celów ustalenia Pana prawa do korzystania z uprawnień do odliczania wydatków na cele rehabilitacyjne Pana niepełnosprawność jest równoznaczna z lekkim stopniem niepełnosprawności, tj. odpowiednik III grupy inwalidztwa.

Podsumowując powyższe należy stwierdzić, że przysługuje Panu prawo do odliczania wydatków na cele rehabilitacyjne, w stosunku do których nie jest wymagany szczególny stopień niepełnosprawności, np. zakup leków, odpłatność za pobyt w sanatorium, wydatki na przejazdy środkami transportu publicznego do sanatorium. Nie przysługuje Panu natomiast odliczenie z tytułu wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przejazdem na zabiegi rehabilitacyjne, gdyż ulga ta przysługuje tylko inwalidom I lub II grupy inwalidztwa.
Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik tut. Urzędu stwierdza, iż Pana stanowisko zawarte we wniosku z dnia 7.03.2006 r. uzupełnionym w dniu 25.04.2006 r. jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 w.w. ustawy -nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.