P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 07.06.2006 r. (data wpływu 08.06.2006 r.), znak: F/FR/FRP/JG/14186/06 uzupełnionym pismem z dnia 28.07.2006 r., znak: F/FR/FRP/JG/18795/06, o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Dnia 08.06.2006 r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Stan faktyczny:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej restrukturyzacji majątkowej Spółka podejmuje działania zmierzające między innymi do upłynnienia nieruchomości zbędnych w wykonywanej działalności gospodarczej. Planowane w tym względzie transakcje obejmują również zbycie prawa własności gruntów niezabudowanych. W toku analizy, czy dostawa taka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług Spółka powzięła wątpliwości odnośnie zakresu zastosowania zwolnienia wynikającego z art 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.). Zgodnie z tym przepisem zwolnieniu od podatku podlega dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Brak jednak w przedmiotowej ustawie uregulowań prawnych wskazujących w oparciu, o jakie przesłanki ma być ustalane przeznaczenie zbywanego gruntu, co w konsekwencji wskazuje na występującą w tym względzie uznaniowość. Zdaniem Spółki o ocenie przeznaczenia gruntu nie może decydować faktyczny cel, ze względu na który grunt ten jest nabywany. Podatnikiem podatku od towarów i usług w opisanych transakcjach jest niewątpliwie zbywca, który nie posiada wiedzy, jakie będzie przeznaczenie przedmiotu sprzedaży po przeniesieniu własności. Dodatkowo nabywca może zataić okoliczności z uwagi na które decyduje się na nabycie określonego terenu. Tym samym podatnik stosując zwolnienie w podatku od towarów i usług kierowałby się w takim przypadku bardziej domysłami, co do przeznaczenia terenu stanowiącego przedmiot dostawy, niż stanem faktycznym. Ustalanie natomiast obowiązku podatkowego w takich okolicznościach jest w opinii Spółki niedopuszczalne. Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku, gdyby przyjąć, że określenie faktycznego celu, na który grunt jest zbywany, zostanie przez strony wskazany w zawartej umowie. W takiej bowiem sytuacji o przeznaczeniu gruntu, a w konsekwencji możliwości zastosowania zwolnienia, decydowałaby treść dokonywanej czynności prawnej, a nie przepis ustawy.

O przeznaczeniu gruntu mogą decydować czynniki bardziej obiektywne. Wśród nich w szczególności należy wymienić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, czy też w przypadku braku takiego planu – sporządzone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Spółka w planowanych transakcjach spotkała się także z przypadkami, że na terenach będących przedmiotem dostawy została ustalona lokalizacja drogi decyzją wojewody, wydaną na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. Nr 80, poz 721, ze zm.). Nie ma wątpliwości, że powyższe dokumenty wskazują na przeznaczenie określonego terenu. Wymaga jednak wyjaśnienia, czy przeznaczenie to jest tym, które należy brać pod uwagę stosując art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Innym obiektywnym dokumentem wskazującym na przeznaczenie terenu jest ewidencja gruntów i budynków prowadzona przez właściwego miejscowo starostę (prezydenta miasta na prawach powiatu). W ewidencji takiej poszczególne działki są zaliczane do określonych grup użytków rolnych. Przy czym zaliczenie takie nie jest oparte na jakiejkolwiek dowolności, lecz ściśle jest uzależnione od faktycznego wykorzystania i przeznaczenia gruntu. Szczegółowe zasady klasyfikowania działki do konkretnych użytków gruntowych zostały określone w załączniku nr 6 do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454). Z ust. 3 pkt 4 powyższego załącznika wynika, że do zurbanizowanych terenów niezabudowanych, oznaczanych symbolem Bp, zalicza się „grunty niezabudowane, przeznaczone w planach zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę, wyłączone z produkcji rolniczej i leśnej”.

W oparciu o powyższą regulację prawną można zatem stwierdzić, że w zakresie przeznaczenia terenu powinna występować pełna zgodność pomiędzy miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o lokalizacji drogi, a zapisami ujętym w ewidencji gruntów i budynków. Odstępstwo od tej reguły będzie jednak miało miejsce w przypadku gruntów rolnych i leśnych. Przeznaczenie tych gruntów w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę może bowiem nastąpić po uzyskaniu zgody, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266, ze zm.). Natomiast w przypadku decyzji wojewody o lokalizacji drogi zgoda taka nie jest wymagana z uwagi na art. 21 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych. Jednocześnie przeznaczenie terenu rolnego lub leśnego, wynikające z powyższych dokumentów, w świetle ust. 3 pkt 4 załącznika nr 6 wymienionego wcześniej rozporządzenia nie stanowi podstawy do jego zaliczenia w poczet użytków gruntowych do grupy zurbanizowanych terenów niezabudowanych, gdyż zaliczenie takie dopiero może nastąpić po wyłączeniu tych gruntów z produkcji rolniczej i leśnej. Dokonując zatem dogłębnej analizy przedstawionego stanu faktycznego należy dojść do wniosku, że w przypadku gruntów rolnych i leśnych ustalenie ich przeznaczenia będzie różne w zależności od tego, w oparciu o jakie dokumenty zostanie ono ustalone. Dzieje się tak, gdyż z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz decyzji wojewody o lokalizacji drogi wynika przeznaczenie gruntu w aspekcie planowanego w przyszłości rozwoju, natomiast z ewidencji gruntów i budynków — bieżące i bliskoperspektywiczne. Taki stan rzeczy rodzi z kolei wątpliwości, do którego przeznaczenia gruntu odnosi się zwolnienie wynikające z art. 43 ust. I pkt 9. ustawy o podatku od towarów i usług.

Pytanie Spółki:

Z treści przedmiotowego pisma bezsprzecznie wynika, że rozstrzygnięcie przedstawionego problemu sprowadza się do wyjaśnienia kwestii odnośnie przesłanek, jakimi ma się kierować podatnik ustalając, czy grunt, mający być przedmiotem dostawy, jest terenem niezabudowanym innym niż teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę. Natomiast wyjaśnienie tego zagadnienia staje się niezbędne przy stosowaniu zwolnienia podatkowego wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.). W tej sytuacji sprawa pośrednio sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, które z przedstawionych przez Spółkę okoliczności trzeba brać pod uwagę przy rozpatrywaniu możliwości zastosowania zwolnienia w podatku od towar i usług w oparciu o ww. regulację prawną.

Stanowisko Spółki:

Zdaniem Podatnika dla wyjaśnienia powyższej kwestii decydujące znaczenie ma art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027). Przepis ten bowiem przewiduje, że „podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków”. Regulacja ta zatem wprost wskazuje na ujęte w ewidencji gruntów dane, jako te, które mają być brane pod uwagę przy ustalaniu obowiązków podatkowych. Jednocześnie należy zauważyć, iż analogicznego przepisu nie ma w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), która reguluje kwestie związane z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zdaniem Spółki w świetle powyższego terenami budowlanymi oraz przeznaczonymi pod zabudowę w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług będą wyłącznie te grunty, które w ewidencji gruntów i budynków są zaliczone do zurbanizowanych terenów niezabudowanych, oznaczonych symbolem Bp. Za stanowiskiem tym przemawia również fakt że przedmiotem dostawy terenów (gruntów) są konkretne działki, zaliczane bezsprzecznie w ewidencji gruntów i budynków do określonej grupy użytków gruntowych. Tym samym ustalenie obowiązku podatkowego w oparciu o dane zawarte w ewidencji jest jednoznaczne i eliminuje dowolność interpretacyjną, jaka by występowała przy ustalaniu tego obowiązku na podstawie innych dokumentów.

Ocena prawna stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, pod pojęciem towarów należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

Odpłatna dostawa gruntów podlega co do zasady opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy zwolnił jednak od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. W świetle wskazanego przepisu zwolniona od podatku VAT jest dostawa gruntów niezabudowanych, pod warunkiem jednak, że tereny te nie są terenami budowlanymi lub przeznaczonymi pod zabudowę. Są to pojęcia niezdefiniowane w ustawie o VAT. Należy więc szukać definicji w innych przepisach prawa. W art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustawa określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. Jeżeli natomiast planu nie ma, decyduje zakwalifikowanie danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że z datą późniejszą została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, którą wydaje się w przypadku braku planu miejscowego.

Reasumując należy stwierdzić, iż podstawowym dokumentem w zakresie określenia charakteru terenu oraz jego przeznaczenia jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Jednakże należy podkreślić, iż w sytuacji, gdy brak jest takiego planu Spółka powinna dysponować odpowiednimi dokumentami, które wskazują na powyższe przeznaczenie gruntu (studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, ewidencja budynków i gruntów, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu). Spółka jako podmiot korzystający ze zwolnienia od podatku od towarów i usług powinna posiadać dokumenty, które jednoznacznie wskazują na fakt, iż w momencie dostawy grunt jest terenem niezabudowanym innym niż teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

Ponadto należy podkreślić, iż stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach. Wobec powyższego Naczelnik Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w przedmiotowej interpretacji udziela odpowiedzi w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast nie jest organem uprawnionym do rozstrzygania w zakresie ewentualnego braku pełnej zgodności pomiędzy ww. dokumentami regulowanymi przepisami, które nie stanowią przepisów prawa podatkowego.

Na gruncie obowiązujących przepisów należy stwierdzić, że stanowisko zaprezentowane przez podatnika jest nieprawidłowe.