P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 09.08.2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu 16.08.2006 r.)

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Zgodnie ze stanem faktycznym podanym we wniosku Podatnik ("Spółka") prowadzi działalność leasingową, w ramach której jako podmiot finansujący, oddaje swym klientom samochody do odpłatnego używania na podstawie zawieranych z nimi umów leasingu. Samochody te, w trakcie trwania powyższych umów pozostają własnością Spółki. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od leasingowanych samochodów, zaś po zakończeniu trwania umów są one, co do zasady, sprzedawane dotychczasowym korzystającym.

Czas trwania konkretnej umowy leasingowej uzależniony jest przede wszystkim od zdolności płatniczej korzystającego. Z uwagi na to, iż zdolność płatnicza konkretnego klienta może się znacząco zmieniać w trakcie trwania umowy, nie jest on w stanie przewidzieć, czy czas jej trwania będzie dostosowany do jego bieżących potrzeb.

W związku z powyższym klienci Spółki zwracają się do niej o skracanie czasu trwania zawartych umów leasingu samochodów.

W świetle art. 17c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku przeniesienia na korzystającego własności przedmiotu leasingu po upływie podstawowego okresu umowy leasingu, finansujący uprawniony jest do ustalenia przychodu z tytułu sprzedaży według ceny na poziomie znacznie odbiegającym od wartości rynkowej nie niższej jednak od tzw. wartości hipotetycznej netto, a w konsekwencji ustalenia przychodu z takiej sprzedaży na poziomie relatywnie niższym niż w okolicznościach, w których zawarta umowa nie spełniałaby ustawowych wymogów zakwalifikowania jej do grupy umów leasingu.

Zapytanie Spółki dotyczy sytuacji, w której pierwotna umowa leasingu (zawarta przykładowo na 36 miesięcy) zostaje następnie zmieniona aneksem w ten sposób, iż strony umowy ustalają nowy, definitywny czas trwania umowy, krótszy niż okres trwania umowy wynikający z umowy pierwotnej, jednakże nie krótszy niż okres wymagany ustawowo dla podatkowego potraktowania umowy jako umowy leasingu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka wnosi o udzielenie informacji, czy w opisanym stanie faktycznym, finansujący będzie uprawniony do ustalenia przychodu z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu korzystającemu według wartości hipotetycznej netto ustalonej dla okresu 24 miesięcznego.

Jak wskazuje Spółka, art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera warunki niezbędne do uznania, iż w świetle przepisów podatkowych zawarta umowa spełnia wymogi umowy leasingu. Jeżeli wymienione w powołanym przepisie warunki nie zostaną spełnione, transakcja zbycia przedmiotu takiej umowy zostanie opodatkowana na zasadach ogólnych, tj. finansujący nie będzie uprawniony do skorzystania z preferencyjnych zasad oszacowania dochodu właściwych dla sprzedaży poleasingowej.

W opinii Podatnika, skrócenie okresu, na który została zawarta umowa leasingu (w trakcie jej trwania) nie ma wpływu na możliwość skorzystania z preferencyjnych zasad opodatkowania stron transakcji sprzedaży przedmiotu leasingu po upływie nowo ustalonego (krótszego niż pierwotny) podstawowego okresu umowy leasingu. Wynika to z faktu, iż zdaniem Spółki, w przypadku definitywnej zmiany czasu trwania umowy należy w oparciu o rzeczywisty czas jej trwania ponownie zbadać, czy nowo określony czas trwania spełnia warunek określony w art. 17b w/w ustawy. Umowa nie będzie mogła zostać zakwalifikowana jako umowa leasingu w świetle przepisów podatkowych dopiero w sytuacji, w której nowo ustalony czas trwania umowy jest krótszy niż wymagany ustawowo. W opisanym stanie faktycznym okoliczności takie nie zachodzą.

W związku ze skróceniem czasu trwania umowy, przykładowo z 36 do 24 miesięcy, wartość hipotetyczna przedmiotu leasingu jest ustalana przez Spółkę na takim poziomie, jaki wynika z nowo przyjętego czasy trwania umowy (24 miesiące). Tak oszacowana wartość hipotetyczna przewyższa ewentualną wartość hipotetyczną przedmiotu leasingu, jaka została ustalona w oparciu o pierwotny czas trwania umowy leasingu, tj. 36 miesięcy.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie po zapoznaniu się z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym stwierdza co następuje:

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) - dalej u.p.d.o.p. Zgodnie z art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p. ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Na podstawie art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

- została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz

- suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Przez podstawowy okres umowy leasingu rozumie się w myśl art. 17a pkt 2 u.p.d.o.p. czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona. Natomiast normatywnym okresem amortyzacji w odniesieniu do środków trwałych jest - zgodnie z art. 17a ust. 4 u.p.d.o.p. - okres, w którym odpisy amortyzacyjne, wynikające z zastosowania stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, zrównują się z wartością początkową środków trwałych.

W myśl art. 17c u.p.d.o.p. jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1, finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy:

1 przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży; jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art. 14,

2) kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży jest rzeczywista wartość netto.

Zawarte w cytowanym przepisie pojęcia hipotetycznej i rzeczywistej wartości netto zostały zdefiniowane w art. 17a pkt 5 i 6. W przypadku rzeczywistej wartości netto - rozumie się przez to wartość początkową środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaktualizowaną zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Natomiast przez hipotetyczną wartość netto rozumie się - w odniesieniu do środków trwałych - wartość początkową określoną zgodnie z art. 16g pomniejszoną o odpisy amortyzacyjne obliczone według zasad określonych w art. 16k ust. 1 z uwzględnieniem współczynnika 3.

Stosownie do powołanych wyżej przepisów podstawowym okresem umowy leasingu określonej w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. jest czas oznaczony w tej umowie stanowiący co najmniej 40 % czasu amortyzacji (jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome). Okres ten wyznacza dolną granicę trwania umowy, aby można było ją uznać za umowę leasingu w rozumieniu art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. i w konsekwencji, aby można było zastosować do niej art. 17c u.p.d.o.p.

W przypadku skrócenia okresu trwania umowy leasingu należy - w oparciu o rzeczywisty czas jej trwania - na nowo zbadać, czy spełniała ona warunki uznania ją za umowę, o której mowa w art. 17b u.p.d.o.p. Jeżeli skrócony okres czasu trwania umowy jest dłuższy od dolnej granicy wyznaczonej w powołanym przepisie, wówczas finansujący będzie uprawniony do ustalenia przychodu z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu korzystającemu według wartości hipotetycznej netto ustalonej na takim poziomie, jaki wynika z nowo przyjętego czasu trwania umowy.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego i jest ważna w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania postanowienia. Interpretacja jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego.

Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.