POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 1, § 3 i § 4, art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Pana ... z dnia ... o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2006r. przez podatnika, który przez cały rok podatkowy mieszka i pracuje w Norwegii, a w Polsce nie uzyskał żadnych dochodów.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza, iż stanowisko Podatnika jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu .. do tut. organu podatkowego wpłynął wniosek Pana ..., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Z przedmiotowego wniosku wynika, iż Podatnik aktualnie mieszka razem z żoną w Norwegii. Tam pracuje i płaci podatki. Za 2005r. złożył zeznanie podatkowe w Polsce, gdyż do czerwca pracował w kraju, a przez pozostałą część roku uczył się i pozostawał na utrzymaniu żony. Od stycznia 2006r. pracuje w Norwegii. Nie jest to pobyt kilku miesięczny w ciągu roku, ale ponad roczny. W Polsce nie uzyskuje żadnych dochodów. Przyjeżdża tu tylko na urlop, aby odwiedzić rodziców, u których jest w dalszym ciągu zameldowany.

Wobec Podatnika nie toczy się kontrola podatkowa, postępowanie podatkowe, ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

Zapytanie dotyczy obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2006r.

Zdaniem Strony miejsce jej zamieszkania i źródło utrzymania znajduje się w Norwegii więc zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartą pomiędzy Polską a Norwegią, płaci podatki w Norwegii i nie powinien płacić ich jeszcze raz w Polsce.

Zgodnie z art. 14a § 1 stosownie do swojej właściwości miejscowej naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W myśl § 3 w/w przepisu interpretacje, o których mowa w § 1, zawierają ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "miejsca zamieszkania". W związku z czym pojęcie to definiuje się w oparciu o regulacje zawarte w Kodeksie Cywilnym. Zgodnie z art. 25 k.c. miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Tak więc o miejscu zamieszkania decydują dwie przesłanki: faktyczne przebywanie w danej miejscowości oraz zamiar stałego pobytu. O stałości pobytu w określonym miejscu decyduje przede wszystkim takie przebywanie, które ma na celu założenie tam centrum interesów życiowych danej osoby.

Należy wskazać, iż sama deklaracja osoby co do jej zamiaru nie ma doniosłości prawnej, jeżeli nie znajduje wyrazu w faktycznych okolicznościach wskazujących wyraźnie na to, gdzie ustanowiła ona ośrodek swojej życiowej działalności. Dodatkowo jeżeli chodzi o miejsce zamieszkania w aspekcie międzynarodowym należy stwierdzić, iż pobyt czasowy poza krajem jako taki nie ma wpływu na rodzaj obowiązku podatkowego, jaki będzie ciążył na podatniku. Ponadto okres czasowego pobytu za granicą nie jest w jakikolwiek sposób określony i może trwać nawet kilka lat. Każdy przypadek wymaga więc indywidualnego rozpatrzenia, przy uwzględnieniu przesłanek uznania danego miejsca za miejsce stałego zamieszkania, o którym mowa w cytowanych przepisach.

W przedmiotowej sprawie Podatnik mieszka wraz z żoną w Norwegii od lipca 2005r. w związku z nauką i pracą. Do Polski przyjeżdża w czasie urlopu w odwiedziny do rodziców, u których jest zameldowany. Podatnik nie wskazał wyraźnie, iż przeniósł się do Norwegii na stałe. Nie udokumentował (dla celów podatkowych) miejsca zamieszkania w Norwegii, tj. nie przedłożył wydanego przez właściwy organ administracji podatkowej certyfikatu rezydencji, który by informował o miejscu zamieszkania lub siedzibie za granicą dla celów podatkowych ani też nie złożył w urzędzie informacji dotyczącej zmiany miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym, na dzień złożenia przedmiotowego zapytania, Podatnik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W myśl ustaleń zawartych w art. 15 ust. 1 umowy z dnia 24 maja 1977r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów z majątku (Dz.U. z 1979r. Nr 27, poz. 157), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 w/w umowy, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni, stosownie do postanowień ust. 2, taki dochód lub majątek spod opodatkowania, ale może przy obliczeniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby stosować stopę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód lub majątek nie podlegał takiemu zwolnieniu.

Na podstawie art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:
1)do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2)ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3)ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym;

W przedmiotowej sprawie Podatnik uzyskuje dochód z wynagrodzenia za pracę w Norwegii, który zgodnie z przytoczonymi postanowieniami umowy z dnia 24 maja 1977r. o unikaniu podwójnego opodatkowania, podlega opodatkowaniu tylko w tym kraju, w Polsce jest ono zwolnione z opodatkowania, ale jego wysokość ma wpływ na obliczenie podatku od pozostałego dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce.

W myśl art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następnego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Powyższy obowiązek dotyczy tylko podatników, którzy uzyskali w roku podatkowym dochody podatkowe podlegające opodatkowaniu. Wnioskodawca deklaruje, iż w Polsce nie uzyskuje w 2006r. takich dochodów lecz wyłącznie dochody podlegające opodatkowaniu w Norwegii, tak więc za 2006r. nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Mając na uwadze powyższe Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza, iż stanowisko Strony w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe.

Pouczenie:
Niniejsze postanowienie wydane zostało na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na podstawie art. 14a § 4 w/w ustawy na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 ustawy). Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 w związku z art. 239 cyt. ustawy, powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazanie dowodów uzasadniających to żądanie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej w wysokości 5 zł. Niniejsze postanowienie może zostać zmienione lub uchylone w drodze decyzji przez organ odwoławczy w trybie art. 14b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa.

Otrzymują:
1.Adresat.2.Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie3.Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Warszawie4.a/a - 2 egz.