POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie różnice kursowe od własnych środków pieniężnych ? wycena rozchodu waluty z rachunku w banku w Wielkiej Brytanii z tytułu zapłaty zobowiązań, opłat bankowych oraz odsetek kredytowych

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

W zakresie podstawowego zakresu przyszłej działalności eksploatacyjnej Spółki znajduje się obsługa głębinowego terminalu kontenerowego. W celu wykonywania swoich zadań statutowych Spółka rozpoczęła realizację przedsięwzięcia inwestycyjnego, którego efektem będzie terminal kontenerowy. Proces inwestycyjny, który jest w fazie przygotowania, będzie trwał co najmniej dwa lata i wymagać będzie nakładów inwestycyjnych rzędu 170 mln USD. Przewiduje się, że do dnia zakończenia budowy terminalu Spółka nie rozpocznie prowadzenia podstawowej działalności operacyjnej.

Budowa terminalu kontenerowego jest finansowania środkami własnymi, a także środkami z kredytu inwestycyjnego, z którego w przeważającej części będą pochodzić środki finansowe na dalsze nakłady inwestycyjne. Kredytu inwestycyjnego udzielił Spółce bank w walucie Euro. Środki kredytu w całości zostały przelane na rachunek bankowy w Euro założony przez Spółkę w banku w Wielkiej Brytanii.

Z rachunku dewizowego w Euro w banku w Wielkiej Brytanii Spółka będzie dokonywać płatności na rzecz kontrahentów zagranicznych, a także podmiotu polskiego, w stosunku do którego Spółka posiada pozwolenie dewizowe NBP.

Podatnik ma wątpliwości, po jakim kursie należy wycenić rozchód waluty z rachunku dewizowego w Euro w banku w Wielkiej Brytanii z tytułu zapłat za faktury, zapłat opłat bankowych oraz odsetek kredytowych.

Zdaniem Spółki w przypadku zapłaty z rachunku dewizowego posiadanego za granicą zobowiązań za zakup towarów i usług, opłat bankowych oraz odsetek kredytowych, wobec braku możliwości ustalenia kursu banku zagranicznego, z którego usług jednostka skorzystała, należy dla potrzeb rozliczenia różnic kursowych od własnych środków pieniężnych, przyjmować kurs sprzedaży banku krajowego, w którym Spółka posiada rachunek bieżący.

Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

W świetle postanowień ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podatnicy ustalają przychody i koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 15.02.1992r. przychody z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

Natomiast koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ? zgodnie z art. 15 ust. 1a ustawy z dnia 15.02.1992r. ? ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

W świetle powołanych przepisów jednostka posiadająca własny rachunek walutowy, czy to w kraju czy za granicą, obowiązana jest do wyliczania różnic kursowych od własnych środków pieniężnych w walutach obcych tylko w przypadku faktycznego otrzymania przychodu i przy faktycznej zapłacie zobowiązania. Takim zdarzeniem może być sprzedaż bankowi waluty zgromadzonej na rachunku dewizowym, czy spłata zobowiązania w walucie obcej ze środków zgromadzonych na rachunku dewizowym.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że zapytanie Podatnika dotyczy rozchodu waluty z konta dewizowego w banku zagranicznym w celu uregulowania zobowiązania, tj. różnic kursowych od własnych środków pieniężnych, o których mowa w 15 ust. 1a ustawy z dnia 15.02.1992r.

Z rodzaju kursów walut, o których mowa w art. 15 ust. 1a ustawy z dnia 15.02.1992r. wynika, iż koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków, obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty zobowiązania oraz - w zależności od źródła pochodzenia środków walutowych - kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

W wyniku spłaty zobowiązań środkami walutowymi posiadanymi przez jednostkę na rachunku dewizowym powstają różnice kursowe, które mogą być korzystne lub niekorzystne dla jednostki (dodatnie lub ujemne). Jednak różnice te, pozostając w obszarze kosztów podatkowych, zależnie od swego charakteru zwiększają lub zmniejszają koszty, nie zwiększając przychodów podatkowych w przypadku różnic dodatnich.

Różnice kursowe od własnych środków pieniężnych, o których mowa w art. 15 ust. 1a nie powstałyby wówczas, gdy Podatnik spłaty zobowiązania dokonywał w złotych. Natomiast w momencie spłaty zobowiązań w euro ze środków zgromadzonych na rachunku dewizowym Podatnika (uprzednio zakupionych lub otrzymanych) będą realizowały się różnice kursowe, o których mowa w art. 15 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego środki na zagranicznym koncie dewizowym w banku w Wielkiej Brytanii pochodzą z kredytu lub z odsetek dopisanych do konta dewizowego. Zatem w przypadku rozchodu waluty w celu uregulowania zobowiązań dla ustalenia różnic kursowych od własnych środków pieniężnych, o których mowa w art. 15 ust. 1a ustawy z dnia 15.02.1992r. porównać należy kurs sprzedaży z dnia zapłaty zobowiązania z kursem sprzedaży z dnia zaciągnięcia kredytu dewizowego bądź kursem kupna z dnia otrzymania odsetek (przy zastosowaniu metody wyceny rozchodu waluty: fifo, lifo, itd.).

Jeżeli kurs sprzedaży walut z dnia dokonania zapłaty zobowiązania jest wyższy od kursu sprzedaży z dnia zaciągnięcia kredytu dewizowego koszty podatkowe ulegają obniżeniu. W przypadku gdy kurs sprzedaży walut z dnia zapłaty zobowiązania jest niższy niż kurs sprzedaży walut z dnia zaciągnięcia kredytu dewizowego koszty podatkowe ulegają zwiększeniu.

Co do zasady przy ustalaniu różnic kursowych, o których mowa w art. 15 ust. 1a ustawy z dnia 15.02.1992r. Podatnik powinien stosować kursy ogłaszane przez bank, z którego usług korzysta. Jednak w sytuacji, w której rachunek walutowy prowadzony jest w banku za granicą, który nie ogłasza kursów waluty w odniesieniu do złotego polskiego to, w ocenie tut. Organu podatkowego, Podatnik przy ustalaniu różnic kursowych od własnych środków pieniężnych może stosować kurs swojego banku w Polsce.

Reasumując w ocenie tut. Organu podatkowego prawidłowe jest stanowisko Podatnika, iż w przypadku faktycznej zapłaty zobowiązań z rachunku dewizowego za granicą, wobec braku możliwości ustalenia kursu banku, z którego usług jednostka skorzystała, dla potrzeb rozliczenia różnic kursowych, o których mowa w art. 15 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy przyjmować kurs sprzedaży banku krajowego, w którym Spółka posiada rachunek bieżący, z dnia zapłaty zobowiązania.