POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. Nr 8 poz. 60 z 2005 r. ze zmian.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 03.07.2006r. uzupełnionego dnia 08.08.2006 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów wynikających z art. 1, art. 6 ust. 1, art. 8 ust 2 i art. 9 ust. 1ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jednolity Dz. U. z 2004r Nr 142, poz. 1514 ze zm.)

stwierdzam, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Według stanu faktycznego przedstawionego przez strony w piśmie z dnia 03.07.2006r. uzupełnionym dnia 08.08.2006 r., wnioskodawcy kupują działkę z domem jednorodzinnym w stanie surowym otwartym. Oboje małżonkowie mają dwójkę rodziców. Mąż ma ponadto babcię i dwóch dziadków.

Podatnicy zwrócili się z zapytaniem "czy, jak i kiedy należy udokumentować darowizny? (bez notariusza)."

W ocenie podatników, darowizny w kwocie wolnej od podatku nie muszą być zgłoszone do urzędu skarbowego, ale powinny być sporządzone na piśmie - bez udziału notariusza.

Na jednej umowie mogą być umieszczone wszystkie darowizny (łącznie z budowlanymi) od małżeństwa dla małżeństwa (rodzice - dzieci).

Umowa darowizny musi być sporządzona przed dokonaniem zakupu.

Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Umowa jest czynnością prawną, w której biorą udział z reguły dwie strony (mogą być także umowy wielostronne). W charakterze strony może występować więcej niż jedna osoba. Umowa zostaje zawarta z reguły wtedy, gdy strony złożą zgodne oświadczenie woli (przejaw woli, który wyraża w sposób dostateczny zamiar wywołania skutku prawnego, dla wywołania którego konieczny jest przejaw powziętej decyzji, w postaci pewnego zachowania się -art. 60 ustawy z dnia 20.04.1964 r. kodeks cywilny - Dz. U. z 1064 r. Nr 16 poz. 93 ze zmian.) co do jej (umowy) istotnych postanowień.

Do zawierania umów i ich treści odnosi się zasada swobody umów. Pozwala ona na kształtowanie własnej sytuacji w taki sposób, jaki najbardziej odpowiada interesom strony.

Umożliwia takie kreowanie umowy, aby w sposób optymalny służyła stronie. Istnieją takie typy umów jak powtarzające się rodzaje umów - są to umowy nazwane - unormowane przez ustawodawcę (np. sprzedaży, najmu, darowizny) oraz umowy nienazwane (mieszane).

Zgodnie z treścią art. 888 § 1 kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna, instytucja prawa cywilnego jest umową konsensualną i nie traci tego charakteru nawet wówczas, gdy jednocześnie z jej zawarciem następuje spełnienie świadczenia przez darczyńcę na rzecz obdarowanego. Ma ona charakter umowy jednostronnie zobowiązującej. Z art. 890 § 1 kodeksu cywilnego wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Z treści tego przepisu wynika, że ustawa w zasadzie wymaga zachowania formy aktu notarialnego tylko dla oświadczenia darczyńcy, co uzasadnione jest tym, że obdarowany przez umowę darowizny nie zaciąga żadnych zobowiązań obciążających jego majątek.

W sytuacji gdy oświadczenie darczyńcy nie zostało złożone w formie aktu notarialnego, umowa jest w zasadzie nieważna. Ustawa przewidział jednak dla instytucji darowizny wyjątek (od zasady określonej w art. 73 § 2 kodeksu cywilnego) przy darowiznach rękodajnych a także dla tych, gdzie świadczenie zostało spełnione przed zawarciem umowy, gdzie skutki braku formy anulują się i to z mocą wsteczną. Konsekwencją dobrowolnego wykonania darowizny, pomimo niezachowania przepisanej prawem formy jest to, że darczyńca nie może żądać zwrotu świadczenia powołując się na to, że nie był do niego zobowiązany.

Z uwagi na to, że umowa darowizny sporządzona bez zachowania określonej formy nie jest nieważna z mocy samego prawa, można ją udowodnić za pomocą przesłuchania stron (za ich zgodą) lub z pomocą jakiegokolwiek pisma potwierdzającego udowodnioną okoliczność (art. 74 § 2 kodeksu cywilnego).

W sytuacji, gdy darowizna w postaci gotówki ma być przeznaczona na określony cel (np. zakup działki z rozpoczętą budową), przyrzeczone świadczenie przez darczyńcę winno być wykonane przed dokonaniem czynności cywilnoprawnej (zawarciem umowy sprzedaży) przez obdarowanych.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) obowiązek składania zeznań ciąży na podatnikach tego podatku.

W myśl art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstaje, stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy, z chwilą zaistnienia jednego ze zdarzeń wymienionych w tym przepisie, przy czym należy wskazać, iż opodatkowaniu podlega - zgodnie z art. 9 ust. 1 - nabycie od jednej osoby własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwoty wolne, określone dla nabywców zaliczonych do poszczególnych grup podatkowych.

Analiza treści powyższych przepisów wskazuje, iż podatnikiem podatku od spadków i darowizn jest podmiot, który nabył majątek o wartości przekraczającej kwoty wolne, bez względu na to, czy nabycie to wiąże się ze spełnieniem przez nabywcę warunków do zastosowania ulg i zwolnień przewidzianych w ustawie.

Oznacza to brak obowiązku składania zeznań podatkowych w podatku od spadków i darowizn przez podmioty nabywające majątek o wartości odpowiadającej kwotom wolnym, określonym w art. 9 ust. 1 ustawy.

Organ podatkowy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, podziela stanowisko pytających.

Interpretacja ta dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i nie jest wiążąca dla wnioskodawcy.