Ze stanu faktycznego przedstawionego w pisemnym zapytaniu wynika, iż Spółka kupuje od zagranicznych kontrahentów środki trwałe wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie KSSE. Jednocześnie w stosunku do tych samych podmiotów Spółka posiada należności z tytułu innych transakcji. W związku z tym rozliczenie tych transakcji następuje w formie kompensaty wzajemnych należności między Spółką i podmiotem zagranicznym.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym, Podatnik zwraca się z pytaniem, czy uregulowanie przez Spółkę zobowiązania z tytułu zakupu środka trwałego w drodze kompensaty wzajemnych należności można uznać za poniesienie wydatku inwestycyjnego w rozumieniu § 6 Rozporządzenia o SSE?Stanowisko SpółkiW świetle przepisów § 6 Rozporządzenia o SSE za wydatek inwestycyjny uznaje się koszty inwestycji poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy m.in. na zakup środków trwałych.Ustawodawca nie wprowadził dotychczas definicji pojęcia „koszt poniesiony”. Również orzecznictwo sądowe nie rozstrzygnęło tego pojęcia w sposób jednoznaczny. Zdaniem Spółki „poniesienie kosztu” to świadczenie związane z uszczupleniem majątku przedsiębiorcy. Należy podkreślić, że majątkiem Spółki jest zarówno gotówka na rachunku bankowym, jak również należności od kontrahentów. Zatem w opinii Spółki zapłata zarówno w formie pieniężnej, jak i w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności jest „poniesieniem kosztu”, o którym mowa w § 6 Rozporządzenia o SSE. Obie formy wykonania zobowiązania powodują bowiem uszczuplenie majątku przedsiębiorcy, czyli są dla niego kosztem.Należy również podkreślić, że na gruncie przepisów Kodeksu cywilnego zarówno zapłata, jak i potrącenie wzajemnych wierzytelności skutkuje wykonaniem zobowiązania. Skutki prawne obu tych czynności są więc takie same. Zgodnie bowiem z art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. W doktrynie prawa jednoznacznie przyjmuje się, że potrącenie wzajemnych wierzytelności realizuje funkcje zapłaty (por. K. Zawada w „Kodeks cywilny, Komentarz tom I” pod redakcją Krzysztofa Pietrzykowskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 1997, s. 664).Podobne stanowisko zajmują sądy administracyjne i organy podatkowe. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 21 września 1999 r. (sygn. S.A./Bk 742/98), „potrącenie wzajemnych wierzytelności pieniężnych jest formą spełnienia zobowiązania do zapłaty”. Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu w piśmie z dnia 26 listopada 2003 r. (sygn. PD.I/2-005/9/03 stwierdził, „kompensata bez wątpienia jest formą zapłaty”. Pogląd zgodny ze stanowiskiem Spółki odnaleźć można również w piśmie Urzędu Skarbowego Poznań-Jeżyce z dnia 19 maja 2003 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w piśmie z dnia 21 lipca 2005 r. (sygn. PPBI-4407/I/17/2005), czy Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku (sygn. IIUS pbIA/1/415-27/144a/27/05/BB) w postanowieniu z 2 czerwca 2005 r. Z powołanych pism wynika, że kompensata została uznana za formę uregulowania zobowiązań lub należności, rodząc takie same skutki podatkowe jak zapłata. Jeżeli więc zapłata jest „poniesieniem kosztu” – co do tego brak jest jakichkolwiek wątpliwości, a jednocześnie potrącenie zrównane jest co do skutków prawnych z zapłatą, to uznać należy, że potrącenie jest poniesieniem koszty będącego wydatkiem inwestycyjnym w rozumieniu § 6 Rozporządzenia. Dodatkowo stanowisko Spółki potwierdza oficjalne pismo KSSE z dnia 17 lipca 2006 r. (sygn. PO/MP/254/2006) w szczególności stwierdzające „w świetle powyższego umowa potrącenia pomiędzy NGK Ceramics Polska Sp. z o.o., a jej wspólnikiem była równoznaczna z wykonaniem zobowiązania i poniesieniem kosztów inwestycyjnych, które w świetle powyższych wyjaśnień mogą stanowić koszty kwalifikowane w rozumieniu art. 6 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie KSSE.Niezależnie od powyższego Spółka pragnie podkreślić, że istnieją również silne podstawy do argumentacji poparte oficjalnym stanowiskiem organów skarbowych, iż poniesienie wydatku powinno być rozumiane zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów prawa podatkowego, a w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te nie wymagają zapłaty w celu rozpoznania poszczególnych pozycji za koszt uzyskania przychodu, podobnie jak nie jest koniecznym otrzymanie zapłaty w celu rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu. Zgodnie z interpretacją wydaną przez Izbę Skarbową w Katowicach z dnia 5 stycznia 2006 r. (PBB1/421-88/05) przez poniesione koszty inwestycji należy rozumieć „zarówno koszty faktycznie zrealizowane w znaczeniu kasowym, jak i koszty, w związku z którymi nie dokonano płatności, ale które wpłynęły na zmianę aktywów lub pasywów podatnika. Otrzymanie przez Spółkę faktur dokumentujących zakupy inwestycyjne jest równoznaczne z poniesieniem kosztów inwestycji, które pod warunkiem zaliczenia ich do wartości początkowej środków trwałych stanowią koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą.”

W świetle przedstawionego stanu faktycznego tut. organ podatkowy stwierdza, iż zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 z późn. zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielonej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Zgodnie natomiast z § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie katowickiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 222, poz. 2251 z późn. zm.) za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy na:1)zakup albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub ich spłatę określoną w umowie leasingu lub innej umowie o podobnym charakterze, z wyłączeniem środków transportu nabywanych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w sektorze transportu, pod warunkiem zaliczenia ich – zgodnie z odrębnymi przepisami – do składników majątku podatnika,2)rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych- zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych zgodnie z przepisami o podatku dochodowym.Pomocą publiczną udzieloną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek, obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy, na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zezwolenia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Rodzaj tych wydatków został określony przez Radę Ministrów w rozporządzeniach ustanawiających poszczególne strefy ekonomiczne. Na ich podstawie za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną uznaje się koszty inwestycji poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia określone w ww. § 6 ust. 1 rozporządzenia. Zgodnie z pismem Zastępcy Dyrektora Departamentu Podatków Bezpośrednich z dnia 05.04.2006 r. znak PB4/KA-8213-321-25/06 pojęcie „poniesionych kosztów inwestycji” nie zostało zdefiniowane w rozporządzeniach. Jednak do wyliczenia (dyskontowania) otrzymanej pomocy w postaci niezapłaconego podatku dochodowego konieczne jest ustalenie daty poniesionych wydatków inwestycyjnych, tj. określenie, czy poniesienie wydatku oznacza jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym, czy też wystarczające jest dokonanie odpisu niebędącego wydatkiem, powodujące zmianę w strukturze aktywów lub pasywów przedsiębiorcy. Rozstrzygając tę kwestię należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. W związku z tym nie jest wystarczające, dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Z pisma Spółki wynika, iż rozliczenie transakcji następuje w formie kompensaty wzajemnych należności między Spółką i podmiotem zagranicznym. Potrącenie (kompensata) stanowi jedną z form wygasania zobowiązań. Potrącenie, stosownie do regulacji zawartej w art. 498 i 499 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) jest możliwe wówczas, gdy strony stosunku prawnego są jednocześnie względem siebie wierzycielami i dłużnikami. W wyniku potrącenia dochodzi do umorzenia dwóch wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. Dokonanie potrącenia (kompensaty) należy potraktować jako wygaśnięcie zobowiązania zaciągniętego w walucie obcej. W świetle powyższych przepisów, uregulowanie przez Spółkę zobowiązania z tytułu zakupu środka trwałego w drodze kompensaty wzajemnych należności można uznać za poniesienie wydatku inwestycyjnego w momencie dokonania potrącenia.