Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie, działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), oraz art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), po rozpatrzeniu pana wniosku z dnia 16.08.2006 r. (data wpływu do urzędu 18.08.2006 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prowadzi pan działalność gospodarczą P. "D." i w ramach tej działalności wybudował pan nowy budynek handlowy z przeznaczeniem na działalność handlową. Na budowę większej części budynku posiada pan udokumentowane fakturami wydatki na materiały i robociznę, jednakże jest również własny wkład niczym nieudokumentowany, ponieważ przy budowie pomagali panu rodzice i rodzeństwo. Zapytuje pan:

• czy może ten budynek wycenić przez upoważnionego rzeczoznawcę i taką jego wartość przenieść na środki trwałe,
• czy też wartość tego budynku przyjąć na środki trwałe w wysokości wydatków udokumentowanych.

Pana zdaniem wartość wybudowanego budynku powinna stanowić jego rzeczywistą wartość opartą na wycenie przez upoważnionego rzeczoznawcę i taka jego wartość powinna być przyjęta jako majątek trwały działalności gospodarczej.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych regulują przepisy art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za wartość początkową wytworzonego we własnym zakresie środka trwałego, na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy, przyjmuje się koszt wytworzenia. Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wówczas wartość początkową środka trwałego ustala się w wysokości określonej przez biegłego, powołanego przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych (art. 22g ust.9 ww. ustawy). Należy zwrócić uwagę, że sytuacja braku możliwości ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego może wystąpić wyjątkowo i tylko w szczególnych sytuacjach wartość początkową środka trwałego podatnik może ustalić kierując się opinią biegłego. Taka wyjątkowa sytuacja może mieć miejsce np. gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej składnik majątku wytworzony uprzednio na własne, osobiste potrzeby i nie dokumentował ponoszonych w tym celu wydatków.

Z powyższego wynika, że nie można dowolnie decydować o wyborze metody ustalania wartości początkowej wytworzonego środka trwałego. W przypadku wybudowania budynku z przeznaczeniem na potrzeby działalności gospodarczej wartość początkową środka trwałego, którą w tym przypadku jest koszt wytworzenia określa się na podstawie art. 22g ust. 4 ustawy. Zgodnie z tym przepisem za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środka trwałego: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. W tym celu podatnik jest zobowiązany zbierać dokumenty pozwalające ustalić faktycznie poniesione wydatki. Do kosztu wytworzenia zgodnie z cyt. powyżej art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Wobec faktu, że budynek budowany był z zamiarem przeznaczenia na działalność gospodarczą, wartość początkową należy ustalić zgodnie z zapisem art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.