P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Warszawie biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Strona dokonuje dostaw towarów na rzecz odbiorców z krajów Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Strona w przedmiotowych transakcjach uzyskuje nw. dokumenty potwierdzające dokonanie dostawy towarów w ramach WDT:
1 kopia faktury zawierająca oryginalny podpis i pieczątkę odbiorcy, specyfikacja dostawy;
2 kopia faktury, specyfikacja wysyłki, kopia listu przewozowego CMR z oryginalną pieczątką odbiorcy i podpisem odbitym przez kalkę, jako, że dokument CMR był drukiem samokopiującym,
3 kopia faktury, specyfikacja wysyłki, kopia listu przewozowe z podpisami odbiorcy (czytelnym i nieczytelnym), ale bez pieczątki firmy,
4 kopia faktury, specyfikacja wysyłki, kopia listu przewozowego z pieczątką firmy odbiorcy, ale bez podpisu odbiorcy,
5 faktura, specyfikacja wysyłki, oryginał potwierdzenia odbioru towarów według wzoru w załączeniu.
Wymienione wyżej komplety dokumentów są (lub mogą być) uzupełnione o zamówienia przesłane faksem lub e-mailem oraz dowody zapłaty.
W opinii Strony posiadanie przedstawionych wyżej dokumentów uprawnia do stosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Ponadto Strona zauważa, iż jako dowód powinny być dopuszczone wszelkie formy potwierdzeń odbioru towaru, również przesyłane faksem CMR, otrzymane pocztą kserokopie listów przewozowych, przesłane faksem lub e-mailem zamówienia, czy potwierdzenia odbioru towaru.
Na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0 %, pod warunkiem że:
1) podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2) podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
W myśl ust. 3 ww. artykułu dowodami tymi są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:
1) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2) kopia faktury,
3) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
Natomiast w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez jego nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz kopii faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, powinien, zgodnie z ust. 4, posiadać dokument zawierający co najmniej:
1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
2) adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy; 3) określenie towarów i ich ilości;
4) potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
5) rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.
Zgodnie z ust. 11 art. 42 ustawy w sytuacji gdy ww. dokumenty (wymienione w ust. 3 oraz 4) nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:
1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2) dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4) dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje, iż ustawa przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Wynika to z art. 42. ust. 3, który zawiera wyczerpujące wyliczenie dokumentów uznawanych za dowód, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 art. 42 ustawy. Oznacza to, iż w tym zakresie w ustawie przyjęto swego rodzaju legalną teorię dowodów, która jednocześnie ogranicza zastosowanie art. 180 ustawy - Ordynacja podatkowa, nakazującej dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do załatwienia sprawy. Dowodami dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów umożliwiającymi podatnikowi zastosowanie do tej dostawy 0% stawki podatku mogą być w zasadzie więc tylko dokumenty wyraźnie wskazane w powołanym przepisie.
Jedyne odstępstwo dopuszcza art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z nim w przypadku gdy dokumenty wskazane w ust. 3 i 4 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego, dowodami mogą być również inne dokumenty. Wykładnia językowa wskazuje jednak, iż przykładowo wymienione w ust. 11 dokumenty mają jedynie charakter pomocniczy, tzn. mogą być uwzględnione tylko w sytuacji, gdy zgromadzona w pełnym zakresie dokumentacja, o której mowa w ust. 3 i 4 nie rozwiewa w pełni wątpliwości co do dostarczenia towarów do nabywcy. Za taką interpretacją przemawia również sformułowanie ust. 3 in fine, w którym zastrzegając odstępstwa od jego stosowania, zawarto odesłanie tylko do ust. 4 i 5, a nie również do ust. 11.
Inne niż wymienione w ust. 3 i 4 art. 42 ustawy dokumenty mogą więc stanowić dowody potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów a tym samym prawo podatnika do zastosowania stawki 0% jedynie "obok", a nie "zamiast" dokumentów wymienionych w tych przepisach. Posiadanie tych dokumentów stanowi bowiem warunek sine qua non zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, choć w przypadkach, w których łącznie nie potwierdzają one jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy, warunek niewystarczający.
Ponadto należy zaznaczyć, iż ustawodawca w przepisach nie określił w sposób jednoznaczny formy dokumentu potwierdzającego dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy, tzn. czy jest nim jedynie oryginał, czy też może być nim również kserokopia lub faks. Mając powyższe na uwadze zdaniem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego należy przyjąć, iż otrzymane pocztą kserokopie, przesłane faksem lub e-mailem zamówienia lub potwierdzenia odbioru towaru mogą - przy posiadaniu przez podatnika dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3, 4 lub 5 ustawy o podatku od towarów i usług - stanowić jeden z dowodów potwierdzających dokonanie transakcji.
Mając powyższe na uwadze postanowiono jak na wstępie.