Na podstawie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U z 2005r. Nr 8, poz. 60, z późn. zmianami) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wolsztynie postanawia uznać za prawidłowe stanowisko Pana K., zawarte we wniosku z dn. 9 października 2006r., w którym podatnik stwierdził, że koszty usług kancelarii prawnej, polegające na zastępstwie prawnym, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

U Z A S A D N I E N I E

W dn. 16 października 2006r. do Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek Pana K. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Podatnik stwierdził w swoim wniosku, że jego firma wykonała zlecenie dla kontrahenta. Po wykonaniu usługi i odbiorze prac przez Zleceniodawcę, Podatnik wystawił fakturę. Po upływie terminu płatności i wezwaniach do zapłaty, dłużnik nie uregulował należności. W związku z powyższym Wnioskodawca zlecił kancelarii prawnej wystąpienie do sądu o nakaz zapłaty. Kancelaria wystawiła fakturę za swoje usługi, polegające na windykacji należności. Podatnik pyta w związku z tym, czy koszty usługi kancelarii prawnej, polegające na zastępstwie prawnym, powinny być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Wnioskodawca podnosi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty, poniesione w celu uzyskania przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kosztami takimi są koszty zarówno bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem. Działania windykacyjne, prowadzone przez kancelarię prawną i związane z tym wydatki (koszty) mają związek z działalnością gospodarczą i pośrednio z osiąganymi przychodami. Podatnik uważa, że koszty te są bez wątpienia kosztami uzyskania przychodów i wobec tego powinny powiększać koszty podatkowe w tym roku, w którym zostały poniesione.

Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego wyjaśnia, że w opisanym stanie faktycznym zastosowanie znajdują przepisy art. 22 ust. 1, 4, 5 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 z późn. zmianami).

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego wyjaśnia:

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami takimi są koszty zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem. Poniesione koszty windykacji należności mogą stanowić dla podatnika koszty uzyskania przychodów, o ile spełnione zostaną przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególności jeśli podatnik wykaże związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem kosztu i uzyskaniem przychodu, a poniesienie wydatku będzie uzasadnione i właściwie udokumentowane.

Należy ponadto nadmienić, że koszty czynności windykacyjnych nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wydatki nie uznawane za koszty uzyskania przychodu.

W przypadku kosztów windykacji, prowadzonej przez wyspecjalizowaną firmę, wydatki te są związane z przychodami Podatnika, które stanowią dla niego przychody należne. Działania windykacyjne, prowadzone przez firmy windykacyjne i związane z tym wydatki (koszty) mają związek z działalnością gospodarczą i pośrednio z osiąganymi przychodami. W związku z powyższym prawidłowe jest Pana stanowisko, zgodnie z którym przedmiotowe koszty stanowią koszty uzyskania przychodów.

Prawidłowe jest także Pana stanowisko odnośnie potrącalności kosztów podatkowych w roku podatkowym, w którym zostały one poniesione. Zgodnie bowiem z generalną zasadą, zawartą w art. 22 ust. 4 wyżej cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. W myśl art. 22 ust. 5 tej ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przychodów objętych tymi księgami są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe; w tym wypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Natomiast na podstawie art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasada, określona w ust. 5, ma zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Powyższa interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny, przedstawiony we wniosku Podatnika oraz stan prawny, obowiązujący w dniu jej wydania.