POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art. 14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie koszty uzyskania przychodu – koszty używania samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika

stwierdza, że stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka w prowadzonej działalności używa samochodów dzierżawionych. Samochody dzierżawione przez Spółkę posiadają homologację na samochody osobowe (kategoria M1) jednak ich dopuszczalna ładowność wyliczona jako różnica pomiędzy dopuszczalną masą całkowitą a masą własną pojazdu przekracza 500 kilogramów.

Podatnik ma wątpliwość, czy w świetle art. 16 ust. 3a w związku z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych samochody dzierżawione przez Spółkę powinny być uznawane za samochody osobowe.

Zdaniem Podatnika, warunki podane w definicji samochodu osobowego zawartej w art. 16 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy rozpatrywać łącznie. Oznacza to, że każdy samochód o dopuszczalnej ładowności przekraczającej 500 kg nie jest samochodem osobowym, niezależnie od treści homologacji. W związku z tym samochody dzierżawione przez Spółkę należy uznać za samochody ciężarowe, co uprawnia Spółkę do zaliczania wydatków za używanie tych samochodów do kosztów uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Zgodnie z art. 16 ust. 3a ustawy z dnia 15.02.1992 r. ilekroć w ust. 1 jest mowa o samochodzie osobowym, rozumie się przez to każdy samochód, który nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe oraz którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kilogramów.

Zgodnie z art. 2 pkt 56 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) przez dopuszczalną ładowność rozumie się największą masę ładunku i osób, jaką może przewozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu.

Sformułowana w art. 16 ust. 3a ustawy z dnia 15.02.1992 r. definicja samochodu osobowego obowiązuje dla potrzeb podatku dochodowego w niezmienionej treści od początku 2001 r. W świetle powołanego przepisu samochodem osobowym jest taki samochód, który spełnia łącznie dwa warunki tj.:

• nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe,
• jego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kg.

Oznacza to, że aby samochód nie był uznawany za osobowy dla celów podatku dochodowego powinien mieć homologację producenta lub importera wymaganą dla samochodów innych niż osobowe lub jego dopuszczalna ładowność winna przekraczać 500 kg.

Reasumując w ocenie tut. Organu podatkowego prawidłowe jest stanowisko Podatnika, iż warunki podane w definicji samochodu osobowego zawartej w art. 16 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy rozpatrywać łącznie, co oznacza, że każdy samochód o dopuszczalnej ładowności przekraczającej 500 kg nie jest samochodem osobowym, niezależnie od treści homologacji.

Zatem prawidłowe jest także stanowisko Podatnika, iż samochody dzierżawione przez Spółkę należy uznać za samochody ciężarowe, co uprawnia Spółkę do zaliczania wydatków za używanie tych samochodów do kosztów uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.