Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty działając na podstawie:

• art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.)
• art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 7 i 14 oraz ust. 7c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.)

uznaje za prawidłowe stanowisko Pani wyrażone we wniosku z dnia 20.06.2006 r. w sprawie odliczenia od dochodu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne poniesionych wydatków z tytułu opłacenia przewodników oraz używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W dniu 20.06.2006 r. wpłynął do tutejszego organu podatkowego wniosek w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, iż jest Pani osobą niepełnosprawną, zaliczoną do pierwszej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia. Zgodnie z dołączonym wypisem z treści orzeczenia Komisji Lekarskiej d/s Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 25.05.1995 r. inwalidztwo zostało spowodowane stanem narządu wzroku. Jako osoba niewidoma korzysta Pani z pomocy przewodnika, którego Pani wynagradza. Ponadto, ponosi Pani wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego Pani własność, dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Pani zdaniem, przysługuje Pani uprawnienie do odliczenia w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne kwoty 2.280 zł. z tytułu opłacenia przewodnika oraz kwoty 2.280 zł. z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przejazdami na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - bez konieczności posiadania dokumentów stwierdzających poniesienie tych wydatków.

Stosownie do postanowień art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. W myśl art. 26 ust. 7a pkt 7 w/w ustawy, za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. (pkt 7) oraz na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł (pkt 14). Zgodnie z art. 26 ust. 7c w/w ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Z powołanych przepisów wynika, że w/w odliczenia, choć limitowane, nie przysługują każdej osobie niepełnosprawnej zaliczonej do określonej grupy inwalidztwa, a jedynie tej, która faktycznie poniosła wydatek. Skorzystanie przez podatnika z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na w/w cele nie wymaga posiadania dowodów stwierdzających kwotę faktycznie poniesionych wydatków, w rozumieniu dokumentowania ich wysokości w formie rachunków, faktur czy umów. A zatem, podatnik nie ma obowiązku posiadania dowodów na w/w wydatki, jednakże ich poniesienie musi być faktem. Oznacza to, iż skorzystanie z ulgi jest uzależnione od faktycznego opłacenia przewodnika i faktycznego używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Odliczenia w/w wydatków przysługują w kwocie faktycznie poniesionej nie wyższej jednak niż kwota 2.280 zł. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż jest Pani osobą niewidomą zaliczoną do pierwszej grupy inwalidztwa. Ponosi Pani wydatki z tytułu wynagradzania przewodnika oraz wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego Pani własność, dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W świetle powyższego należy stwierdzić, iż w opisanym stanie faktycznym przysługuje Pani uprawnienie do odliczenia w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne poniesionych wydatków z tytułu opłacenia przewodników - w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. oraz z tytułu używania samochodu osobowego - w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. bez konieczności posiadania dokumentów stwierdzających ich poniesienie w rozumieniu dokumentowania wysokości wydatków. Należy jednak mieć na uwadze, iż każda ulga podatkowa stanowi wyjątek w zasadzie powszechności opodatkowania. W przypadku ewentualnego postępowania, na podatniku ciąży obowiązek wykazania, iż spełnia warunki określone przez ustawodawcę do skorzystania z odliczeń.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia opisanego przez Panią zdarzenia.