Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/423-16/12/AM
z 18 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 listopada 2012 r. (data wpływu 16 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenia za najem urządzeń przemysłowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2012 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenia za najem urządzeń przemysłowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, zajmująca się obsługą księgową podmiotów zewnętrznych, wynajmuje od kontrahenta niemieckiego następujące urządzenia biurowe: zestawy komputerowe, serwer, drukarkę, urządzenie wielofunkcyjne. Ponadto Spółka dokonuje najmu samochodu osobowego. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji kontrahenta niemieckiego.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy z tytułu wynajmu ww. urządzeń biurowych i samochodu osobowego Spółka zobowiązana jest do poboru tzw. podatku u źródła?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, czyli m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych (w tym również ze sprzedaży tych praw), z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Podatek u źródła w wysokości 20% z tytułu zapłaty na rzecz nierezydentów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, przewidziany w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej, powinien być pobrany, jeżeli umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi inaczej. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Kwestie związane z należnościami licencyjnymi reguluje art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Republiką Federalną Niemiec. Wyjaśniono tam, że przez należności licencyjne należy rozumieć m.in. należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. W ww. przepisie określono także, iż należności licencyjne mogą być opodatkowane w państwie, w którym znajduje się miejsce zamieszkania lub siedziba odbiorcy należności licencyjnych. Jednakże należności te mogą być opodatkowane w drugim umawiającym się państwie, przy czym wysokość podatku nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

W tym miejscu wskazać należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani postanowienia umowy polsko-niemieckiej nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. Z definicji słownikowej (zawartej np. w „Uniwersalnym słowniku języka polskiego” PWN – www.sjp.pwn.pl) wynika, że urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę. Z kolei przymiotnik „przemysłowy” oznacza: dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle. Taką definicję urządzenia przemysłowego stosują organy podatkowe, czego przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 września 2011 r. ILPB4/423-214/11-2/ŁM. Analogicznie, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 2 marca 2011 r. ILPB4/423-333/10-2/MC, w której czytamy: „Z przytoczonych definicji wynika, iż urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności w przemyśle w szerokim tego słowa znaczeniu”.

Zarówno wynajem urządzeń biurowych (sprzętu informatycznego) oraz samochodów osobowych nie mieści się w definicji urządzenia przemysłowego. W konsekwencji Spółka nie była i nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osiąganych przez osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Potwierdzeniem słuszności zaprezentowanego przez Spółkę stanowiska może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 czerwca 2012 r. ILPB3/423-405/09/12-S/DS, w której podkreślono, iż: „Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem wynajmu jest sprzęt IT służący do wykonywania konkretnych czynności (sprzęt IT dotyczy: desktopów (komputerów stacjonarnych), laptopów (komputerów przenośnych), drukarek, skanerów, monitorów, stabilizatorów napięcia – przyp. wł.). Wnioskodawca podkreślił, iż urządzenia te są wykorzystywane w pracy biurowej oraz przy realizacji procesów serwisowych sprzętu telekomunikacyjnego. Zatem nie ulega wątpliwości, że sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów nie można go zaliczyć do urządzeń przemysłowych. Wobec powyższego, wynajmowany przez Spółkę sprzęt IT nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Sprzęt ten jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie można go uznać za urządzenie przemysłowe. Reasumując, w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot z Niemiec z tytułu wynajmu sprzętu IT, Spółka nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.) – dalej: ustawa – podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) – dalej: Umowa – należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W myśl art. 12 ust. 3 Umowy, określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Podkreślenia wymaga, iż na mocy art. 3 ust. 2 Umowy, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Jednym ze sposobów precyzowania znaczeń zwrotów w tekstach prawnych jest definiowanie pojęć nadające definiowanemu terminowi określone znaczenie na gruncie języka prawnego. Jeżeli dane pojęcie nie zostało zdefiniowane zasadą jest potoczne rozumienie tego terminu.

Polskie przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia urządzenia przemysłowego, handlowego, czy naukowego. Wobec braku definicji ustawowych, polskie prawo podatkowe korzysta w tym zakresie z definicji słownikowej pojęcia, z której wynika, iż „urządzenie” jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe (Słownik Języka Polskiego, PWN Warszawa 1996 r., tom III, str. 575). Słownik ten definiuje również wyrażenie „przemysłowy” jako „dotyczący przemysłu, związany z przemysłem; mający zastosowanie w przemyśle” (tom II, str. 943). W ocenie organu upoważnionego pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy zatem rozumieć jako urządzenie służące wykonywaniu danej czynności w przemyśle w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc obejmuje ono także sprzęt biurowy. Podkreślenia wymaga, że wyrażenie „urządzenie przemysłowe” obejmuje wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także sprzęt biurowy – pojęcia tego nie można zawężać wyłącznie do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji.

W zakresie tej definicji mieści się również samochód osobowy, gdyż jest zespołem elementów i służy do wykonywania określonych czynności, w szczególności jest urządzeniem transportowym. Tym samym należy traktować go jako „urządzenie przemysłowe” w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z przywołanym art. 3 ust. 2 tej umowy.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Mając więc na uwadze, iż w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i Umowy polsko-niemieckiej sprzęt biurowy i samochód osobowy są urządzeniami przemysłowymi, oraz kierując się dyspozycją art. 26 ust. 1 ustawy, od uiszczanych przez Spółkę na rzecz kontrahenta niemieckiego, którego siedziba dla celów podatkowych jest potwierdzona właściwym certyfikatem rezydencji, opłat z tytułu najmu wskazanych urządzeń Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat należności, w wysokości 5% kwoty należności brutto.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.