Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka dokonuje szeregu przedsięwzięć mających na celu zwiększenie sprzedaży zarówno produkowanych jak i nabywanych przez siebie piw. Podejmowanie nowych aktywności wiąże się z trudnościami w odpowiednim ich kwalifikowaniu dla celów podatku VAT. Wątpliwości Spółki dotyczą opodatkowania wydawanych lokalom gastronomicznym, w których dokonywana jest sprzedaż piw będących w ofercie Spółki, towarów służących do podawania klientom piwa. Wszystkie te przedmioty są opatrzone znakami towarowymi zastrzeżonymi przez Spółkę. Wszelkie elementy wyposażenia oraz inne materiały przekazane do używania, stanowią własność podmiotu przekazującego i nie podlegają obrotowi handlowemu pod żadną postacią i w żadnych okolicznościach. Po ustaniu współpracy podlegają zwrotowi, chyba że są to materiały o charakterze zużywalnym służącym do wyszynku piwa, np. wafle, szklanki, kubki plastikowe, bloczki kelnerskie.

Spółka powołując się na definicję słownikową pojęcia „druk” stwierdza, iż niżej wymienione towary, które zawierają nadruki związane ze Spółką, jej tradycją, historią, produktami, znakami firmowymi można zaliczyć do kategorii drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, nie podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, tj.

• drukowane na papierze (ulotki, plakaty, bloczki kelnerskie, podstawki pod szklanki tzw. wafle, zawieszki cenowe, serwetki, karty menu),
• tekstylia z nadrukami (np. banery, transparenty, flagi, koszulki, fartuchy barmańskie),
• wykonane z tworzyw sztucznych (np. banery, transparenty, flagi, zawieszki, taśmy, owijki).

Zdaniem Spółki przekazanie takich towarów jak: szklanki, kubki plastikowe, otwieracze, bloczki kelnerskie, fartuchy barmańskie, koszulki także nie podlega opodatkowaniu VAT. Ma to zastosowanie zarówno dla towarów, których wartość nie przekracza 5 zł, jak również dla towarów o wartości powyżej 5 zł, gdyż są to towary o charakterze użytkowym, podlegającym szybkiemu zużyciu.

Jednocześnie Spółka uważa, że przysługuje jej prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony związany z zakupami przekazywanych towarów, z uwagi na bezpośredni związek zakupów z opodatkowaną działalnością Spółki.

Dokonując oceny prawnej stanowiska pytającego tutejszy organ stwierdza co następuje:

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęć „reklama” i „reprezentacja”. Właściwe określenie ich zakresu ma znaczenia dla ustalenia podatkowej kwalifikacji różnych działań podejmowanych przez podatnika. W potocznym rozumieniu reprezentacja to wszelkie działania zmierzające do stworzenia najkorzystniejszego wizerunku firmy. Reklama natomiast to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów np. do zawarcia umowy, nabycia towarów, korzystania z oferowanych usług. Reklama polega więc na rozpowszechnianiu informacji o towarach, miejscach i możliwościach nabycia. Reklama publiczna jest skierowana do ogółu ludzi, jest dostępna dla wszystkich i skierowana do niezindywidualizowanego kręgu odbiorców.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w treści art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podatkowi od towarów i usług podlega dostawa towarów i świadczenie usług o charakterze odpłatnym, jednak ustawodawca określił przypadki, w których czynności nieodpłatnego przekazania towarów zrównano z czynnościami odpłatnymi, poddając je w ten sposób opodatkowaniu.

W myśl art. 7 ust. 2 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

• przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
• wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Zgodnie z unormowaniem art. 7 ust. 3 ustawy o podatku VAT, cytowanego powyżej przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Przez prezenty o małej wartości, o której mowa w ust. 3, rozumie się przekazywanie przez podatnika jednej osobie towary:

• o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
• których przekazania nie ujęto w ewidencji, jeżeli jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia przekazanego towaru nie przekracza 5 zł.

Przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Natomiast, jak Spółka sama zauważa w ustawie o VAT brak definicji „drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych” i w związku z tym zdaniem Spółki należy odwołać się do definicji słownikowej, zgodnie z którą „drukować” to 1. «wykonywać odbitki z formy drukarskiej, odbijać litery, teksty, rysunki na papierze za pomocą specjalnych maszyn drukarskich» 2. «odbijać, wyciskać, wytłaczać desenie na tkaninie za pomocą specjalnych urządzeń, barwić tkaninę przez nanoszenie farby na ściśle określone miejsca w celu uzyskania wzoru», natomiast „drukowanie” w języku potocznym to «litery drukowane; tekst drukowany». Na tej podstawie Podatnik twierdzi, iż wszystkie towary zawierające nadruki reklamowe można uważać za drukowane materiały reklamowe i informacyjne.

W świetle przepisów ustawy o podatku VAT, opodatkowaniu podlega jedynie odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenia usług. Art. 7 ust. 2 wprowadza przepis szczególny, zrównujący pewne czynności faktycznie z dostawą za wynagrodzeniem, w tym pewne czynności nieodpłatne.

Celem wprowadzenia tych przepisów było opodatkowanie wykorzystania przez podatnika dla jego prywatnych celów oraz celów pracowniczych i innych, towarów stanowiących składniki jego majątku, w stosunku do których przysługiwało mu całkowite lub częściowe prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Podatek VAT, który w swojej istocie jest podatkiem od konsumpcji towarów i usług, powinien być nakładany w sytuacji, gdy następuje rozporządzenie rzeczą, które nosi znamiona konsumpcji danego towaru lub usługi. Podstawową cechą podatku VAT jest bowiem obciążenie tym podatkiem finalnego konsumenta. Przepis art. 7 ma więc na celu zrównanie w prawach i obowiązkach podatkowych podmiotu, który przeznacza towary wchodzące w skład przedsiębiorstwa na cele prywatne, pracownicze i inne (w tym reklamę) oraz osoby będącej ostatecznym konsumentem towaru.

Z treści powołanych przepisów, w szczególności z ust. 3 w powiązaniu z ust. 2 art. 7, wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega wszelkie przekazanie bez wynagrodzenia przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele wiążące się również z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części - zaś przekazane towary nie mieszczą się w pojęciu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości oraz nie mają statusu próbek.

Przepis art. 7 ust. 3 wprowadza na zasadzie wyjątku od zasadniczej reguły, specyficzną instytucję przekazania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, próbek lub prezentów o małej wartości celem uproszczenia procedur podatkowych w przypadku przekazywanych towarów o niewielkiej wartości lub pozbawionych wartości handlowej. W ramach tego wyjątku, mimo zaistnienia przesłanek nie dochodzi do opodatkowania z uwagi na charakter (cechy) towaru stanowiącego przedmiot czynności przekazania. Tak więc to specyfika towaru decyduje o tym czy wystąpi opodatkowanie, czy też nie.

Mając powyższe na uwadze, w połączeniu z bezwzględną dyrektywą interpretacyjną nakazującą przepisy o charakterze szczególnym, wprowadzające odstępstwa od powszechnie obowiązujących reguł - a za taki bez wątpienia uznać należy art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług - interpretować w sposób ścisły i dosłowny, w żadnym zaś razie nie dokonywać ich wykładni w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu ich zastosowania, stwierdzić należy, iż nie wszystkie spośród przedstawionych przez Stronę we wniosku materiały reklamowe i informacyjne, określane przez nią mianem "drukowanych", stanowią drukowane materiały reklamowe i informacyjne, o których mowa w ww. przepisie ustawy.

Według definicji pochodzącej z leksykonu PWN przez drukowane materiały reklamowe i informacyjne rozumie się wszelkiego rodzaju cenniki, foldery, broszury, prospekty itp. przygotowane w drodze procesu technologicznego polegającego na nadrukowaniu informacji na nośniku. Jednak nośniki z nadrukiem, które oprócz charakteru reklamowo-informacyjnego, będą miały również charakter użytkowy, czyli w omawianym przypadku: bloczki kelnerskie, podstawki pod szklanki tzw. wafle, zawieszki cenowe, serwetki, karty menu, zawieszki, taśmy, owijki, koszulki, fartuchy barmańskie z nadrukowanym znakiem graficznym firmy, nie mogą być uznane za drukowany materiał reklamowy i informacyjny, o którym mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przyjęcie odmiennej interpretacji prowadziłoby w istocie do objęcia zakresem zastosowania art. 7 ust. 3 ustawy praktycznie wszelkich materiałów reklamowych i informacyjnych, w tym także np. tkanin, odzieży etc., na których "nadrukowane" w szerokim tego słowa rozumieniu zostały stosowne treści reklamowe lub informacyjne. Powyższe byłoby sprzeczne nie tylko z ww. zasadami wykładni prawa, w tym z celem omawianej regulacji, ale także stawiałoby pod znakiem zapytania jej wewnętrzną spójność, biorąc pod uwagę, iż w dalszej części przepisu wymienione m.in. zostały prezenty o małej wartości, szczegółowo zdefiniowane w ust. 4 art. 7 ustawy.

W opinii tut. Organu podatkowego użytkowy charakter przekazywanych materiałów z nadrukowanym logo firmy, nie pozwala na uznanie ich za drukowany materiał reklamowy i informacyjny w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy o VAT.

Natomiast w sytuacji gdy Jednostka dokonuje przekazania ulotek, plakatów, banerów, transparentów, flag, czyli drukowanych materiałów, zawierających informacje o miejscach gdzie można nabyć produkty firmy, o organizowanych promocjach, zaletach sprzedawanych produktów itp., czyli pełniących wyłącznie funkcje reklamowe i informacyjne, to przekazanie takie nie będzie podlegało opodatkowaniu jako odpłatna dostawa towarów. Celem tych działań jest bowiem wyłącznie informacja o sprzedawanym asortymencie, która w efekcie ma prowadzić do zwiększenia obrotów. Przekazanie ww. drukowanych materiałów reklamowych, jest niewątpliwie bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem Jednocześnie oprócz funkcji informacyjno reklamowej nie mają one żadnej wartości użytkowej, nie można więc rozpatrywać ich w kategorii prezentów, gdyż w wyniku przekazania trudno dopatrzeć się przysporzenia majątkowego dla jego odbiorcy. Zatem zgodnie z unormowaniem art. 7 ust. 3 ustawy o podatku VAT przekazanie tych materiałów pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle powyższego, o opodatkowaniu podatkiem VAT przekazanych materiałów reklamowych i informacyjnych, które wykonano techniką nadruku na nośniku decyduje przede wszystkim ich charakter i wartość użytkowa. Jeżeli wnioskodawca przekazuje swoim kontrahentom drukowane materiały o charakterze wyłącznie reklamowym i informacyjnym (w rozpatrywanym przypadku ulotki, plakaty, banery, transparenty, flagi zawierające firmowy znak graficzny) to przekazanie to nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli natomiast przekazuje nieodpłatnie swoim kontrahentom elementy wyposażenia, niezbędne dla funkcjonowania lokalu tj. bloczki kelnerskie, podstawki pod szklanki tzw. wafle, zawieszki cenowe, serwetki, karty menu, taśmy, owijki, koszulki, fartuchy barmańskie z nadrukowanym znakiem graficznym firmy, to nie może korzystać z wyłączenia, o którym mowa w ust. 3 art. 7 w części dotyczącej drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych.

Przekazanie to będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części, chyba że przekazany towar mieści się w definicji prezentu w rozumieniu art. 7 ust. 4 ustawy lub w definicji próbki w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy o podatku VAT.

Jednocześnie należy podkreślić, iż zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 4 ustawy, przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towarów łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób, oraz towarów których przekazania nie ujęto w ewidencji, jeżeli cena jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia przekazanego towaru nie przekracza 5 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Podatnik omawiane towary przekazuje do używania lokalom gastronomicznym, które nimi dysponują obsługując klientów. Przekazanie następuje na rzecz lokalu gastronomicznego tj. osoby prawnej lub fizycznej nie zaś na rzecz poszczególnego klienta lokalu.

Zatem przekazanie na rzecz lokalu gastronomicznego wyposażenia w postaci szklanek, kubków plastikowych, bloczków kelnerskich, otwieraczy, podstawek pod szklanki tzw. wafli, zawieszek cenowych, serwetek, kart menu, zawieszek, taśm, owijek, koszulek, fartuchów barmańskich, o łącznej wartość przekraczającej w roku podatkowym 100 zł, oraz towarów których cena jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia przekracza 5 zł i nie zostały ujęte w ewidencji, nie może być traktowane jako przekazanie prezentów o małej wartości, czy też drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT i będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pod warunkiem, że przy nabyciu tych towarów podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia w całości lub w części.

Ponadto tut. Organ informuje, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego uregulowane zostały w dziale IX cytowanej na wstępie ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz zgodnie z dyspozycją ustawową w rozdziale 7 i 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.).

Zgodnie z unormowaniem zawartym w postanowieniach ust. 1 art. 86 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 14, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Jednocześnie, zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a) cytowanego powyżej artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jednocześnie należy podkreślić, iż realizacja prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony jest obostrzona ograniczeniami zawartymi w dziale IX cytowanej ustawy o VAT. Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, np. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Jedno z takich ograniczeń wskazano w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku VAT, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika, towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3 ustawy, cytowanego powyżej art. 88 ust. 1 pkt 2 tej ustawy nie stosuje do wydatków związanych z dostawą towarów oraz świadczeniem usług w przypadkach określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, jeżeli te czynności zostały opodatkowane.

Zatem Podatnikowi będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony zawarty w cenie zakupionych, a następnie przekazanych towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT, jednakże z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 88 powołanej ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelnik Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej uważa stanowisko Spółki zawarte we wniosku za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.