INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.07.2012 r. (data wpływu 01.08.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania wielkości powierzchni obiektów budownictwa mieszkaniowego i metody obliczania powierzchni użytkowej tych obiektów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.08.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania wielkości powierzchni obiektów budownictwa mieszkaniowego i metody obliczania powierzchni użytkowej tych obiektów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

A. sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest firmą usługowo-handlową. Oprócz działalności handlowej, polegającej na sprzedaży elementów wyposażenia wnętrz, Spółka wykonuje kompleksowe usługi remontowo-modernizacyjne w obiektach budownictwa mieszkaniowego. Stawkę podatku od towarów i usług określoną w art. 146a pkt 2 w zw. z art. 41 ust. 2 i w zw. z art. 146f Ustawy VAT Wnioskodawca stosuje do usług polegających na remoncie i modernizacji wykonanych w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Dla potrzeb zastosowania art. 41 ust. 12c Ustawy VAT, Spółka określa wielkość powierzchni użytkowej obiektu na podstawie jednego z niżej wymienionych dokumentów, w zależności od tego, które z nich są w konkretnym przypadku dostępne:

• aktu notarialnego ze wskazaną w nim powierzchnią poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych,
• kserokopii dokumentacji budowlanej,
• oświadczenia klienta o powierzchni użytkowej budynku złożonego w zamówieniu, albo
• przydziału ze spółdzielni z wymienionymi powierzchniami poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dla prawidłowego zastosowania przez Spółkę preferencyjnej stawki VAT w odniesieniu do usług remontowo-modernizacyjnych obiektów budownictwa mieszkaniowego, Spółka jest zobowiązana posiadać urzędowe dokumenty potwierdzające wielkość powierzchni tych obiektów...
2. Czy w związku ze świadczeniem usług remontowo-modernizacyjnych obiektów budownictwa mieszkaniowego, nie będzie miał znaczenia dla Wnioskodawcy wybór definicji powierzchni użytkowej, a co za tym idzie, wybór normy na podstawie której zostałaby obliczona powierzchnia użytkowa obiektu...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania 1:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie musi posiadać żadnego urzędowego dokumentu, na podstawie którego możliwe jest ustalenie powierzchni obiektu budownictwa mieszkaniowego dla prawidłowego zastosowania obniżonej stawki podatku VAT w odniesieniu do świadczonych usług remontowo-modernizacyjnych. W tym zakresie istotny jest bowiem stan faktyczny, czyli fakt wykonania usługi w odniesieniu do lokalu lub budynku o określonej powierzchni, który może być stwierdzony również za pomocą innych dowodów.

Uzasadnienie Wnioskodawcy do pytania 1:

Zgodnie z art. 41 ust. 12a Ustawy VAT: „przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkalnego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust 12b”.

Na podstawie powołanego powyżej przepisu można stwierdzić, że definicja budownictwa społecznego obejmuje: obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części (z wyłączeniem lokali użytkowych), w tym: domy jednorodzinne, budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, budynki zbiorowego zamieszkania, lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych, budynki instytucji ochrony zdrowia świadczące usługi zakwaterowania z opieką lekarską.

Skorzystanie z preferencyjnej stawki podatku VAT w przypadku wykonywania usług remontowych i modernizacyjnych jest ograniczone ze względu na powierzchnię remontowanych/modernizowanych nieruchomości mieszkalnych, ponieważ zgodnie z przepisem art. 41 ust. 12b Ustawy VAT, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w art. 41 ust. 12b Ustawy VAT stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 Ustawy VAT, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c Ustawy VAT).

Z powyższych przepisów wynika, że Ustawa VAT nie przewiduje, aby jakikolwiek dokument miał potwierdzać wielkość powierzchni użytkowej danego budynku bądź lokalu w rozumieniu art. 41 ust. 12b i 12c Ustawy VAT. W dokumentacji techniczno-projektowej bądź w aktach notarialnych nabycia lokalu, czy budynku mieszkalnego są podawane wielkości powierzchni użytkowej, jednakże nie wskazuje się w oparciu o jaką definicję wartości te były wyliczane.

Z uwagi na to, iż ustawodawca nie wymaga, aby powierzchnia użytkowa obiektu budowlanego wskazana w art. 41 ust. 12b i 12c Ustawy VAT była stwierdzona w sposób urzędowy, bądź w jakikolwiek inny określony przez ustawę sposób, zdaniem Wnioskodawcy nie spoczywa na nim obowiązek udokumentowania za pomocą dokumentów urzędowych powierzchni użytkowej obiektu budownictwa mieszkaniowego, na terenie którego świadczono usługi remontowo-modernizacyjne.

Stanowisko powyższe znalazło potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy sygn. ITPP1/443-727/11/BJ dnia 22 sierpnia 2011 r.:

„Natomiast odnosząc się do sposobu dokumentowania powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz lokali mieszkalnych objętych społecznym programem zaznaczyć należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz akty wykonawcze do niej, w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a ustawy nie nakładają obowiązku na świadczącego usługi, o których mowa ww. art. 41 ust. 12 uzyskania od nabywcy jakiegokolwiek oświadczenia, potwierdzającego, iż czynności te związane są z obiektami objętymi społecznym programem mieszkaniowym. Niemniej jednak fakt posiadania takiego oświadczenia nie pozostaje w sprzeczności z prawem.

Zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że w świetle 180 § 1 Ordynacji podatkowej - za dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, jednakże na etapie prowadzonego postępowania podatkowego”.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, brak definicji powierzchni użytkowej w Ustawie VAT przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia sprawia, że możliwość zastosowania obniżonej stawki podatku VAT zależy w istocie od dokonania wyboru jednej z już istniejących definicji.

Uzasadnienie w zakresie pytania 2:

W ocenie Wnioskodawcy Ustawa VAT ani nie definiuje pojęcia - powierzchnia użytkowa, ani nie precyzuje, jakie reguły powinny zostać zastosowane przy jej obliczaniu. Funkcjonuje kilka norm Polskiego Komitetu Normalizacyjnego dla celów obliczania powierzchni użytkowej w budownictwie, ale przepisy Ustawy VAT nie zobowiązują do ich stosowania. W związku z powyższym, Wnioskodawca może zastosować każdą z istniejących już definicji powierzchni użytkowej i na jej podstawie obliczyć powierzchnię użytkową obiektu mieszkaniowego, w którym będzie świadczona usługa remontowo-modernizacyjna.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje poparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W uzasadnieniu ustnym do wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 marca 2012 r. sygn. III SA/Wa 2039/11 oraz III SA/Wa 2076/11 sąd stwierdził, że przy definiowaniu powierzchni użytkowej i sposobu jej wyliczania do potrzeb VAT możliwe jest zastosowanie zarówno Polskiej Normy PN-70/B-02365, jak również skorzystanie z definicji wynikających z normy PN-ISO 9836:1997. Zdaniem sądu, w związku z brakiem definicji powierzchni użytkowej w Ustawie VAT, najwłaściwsza definicja znajduje się w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (tj. z dnia 17 maja 2010 r. Dz. U. Nr 95, poz. 1353 dalej: „Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych”). W związku z tym, że na podstawie obecnych przepisów Ustawy VAT istnieje możliwość zastosowania innej definicji powierzchni użytkowej niż definicji sformułowanej w PKOB, kategoryczne stwierdzenie organu podatkowego, że należy stosować PKOB w celu określenia powierzchni użytkowej obiektu mieszkalnego, należy uznać za błędne. Sąd uchylił przy tym wydaną interpretację indywidualną w całości, ponieważ organ podatkowy w swojej interpretacji nie zastosował wykładni systemowej zewnętrznej, co powinien zrobić analizując stan faktyczny przedstawiony we wniosku. W ocenie sądu, podatnik stosujący normę ISO również nie naruszy prawa.

Podobnie rozstrzygnął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 marca 2012 r. sygn. III SA/Wa 1953/11 gdzie stwierdził:

„Nie ulega wątpliwości, że brak definicji powierzchni użytkowej sformułowanej w u.p.t.u. przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia że możliwość zastosowania obniżonej stawki podatkowej zależy w istocie od dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji. Nie sposób bowiem obowiązkiem stworzenia definicji obciążyć podatników, organy podatkowe, czy też sądy. Zdaniem Sądu, zasadne jest dokonanie wyboru jednej z obowiązujących definicji normatywnych, a zatem zaakceptowanych przez ustawodawcę. (...)

(…) Przepis art. 41 ust. 12b u.p.t.u., ustanawiający limity powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, co od 1 stycznia 2011 r. umożliwia zastosowanie obniżonej stawki podatku, dotyczy zarówno budynków, jak i lokali mieszkalnych.

W przekonaniu Sądu, na gruncie powyższego przepisu uprawnione jest zatem stosowanie definicji powierzchni użytkowej sformułowanej na potrzeby podatku od nieruchomości, tj. w art. 1a pkt 5 w związku z art. 4 ust. 2 u.p.o.l. Jest to bowiem definicja legalna, pochodząca z przepisów prawa podatkowego, obejmująca budynki i lokale jako ich części, a przy tym zbieżna z definicją tego samego pojęcia sformułowaną na potrzeby podatku od spadków i darowizn. Biorąc zaś pod uwagę, że podatek od nieruchomości jest podatkiem powszechnym w tym znaczeniu, że uiszczają go zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne, a przy tym uwzględnia on prowadzenie działalności gospodarczej, zasadne jest zastosowanie powyższej definicji także do wyliczenia powierzchni użytkowej budynku (lokalu) jako kryterium uzasadniającego zastosowanie obniżonej stawki podatku od towarów i usług.

Stanowisko analogiczne przyjmowane jest również w piśmiennictwie (por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT. 2011; Wydawnictwo UNIMEX; s. 888-889).

(...)Jak wskazano wyżej, w ocenie Sądu, na potrzeby art. 41 ust. 12b u.p.t.u. wskazane jest przyjęcie pojęcia „powierzchnia użytkowa” w znaczeniu wynikającym z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zauważyć jednak należało i to, że skoro ustawodawca nie zadbał o zdefiniowane pojęcia „powierzchnia użytkowa” na potrzeby stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług, to tym samym zaakceptował sytuację, że podatnicy będą dokonywać jej obliczenia z użyciem dostępnych im środków i wskazówek, także - norm stosowanych w budownictwie, co do których ustawodawca ma świadomość, iż nie są obligatoryjne. Podkreślana przez Ministra Finansów dobrowolność stosowania normy PN-70/B-02365 przez przedsiębiorców nie ma więc znaczenia”.

W związku z powyższym, wybór definicji powierzchni użytkowej, a co za tym idzie, wybór normy, na podstawie której zostałaby obliczona powierzchnia użytkowa obiektu nie będzie miał znaczenia dla Wnioskodawcy w związku ze świadczeniem usług remontowo-modernizacyjnych obiektów budownictwa mieszkaniowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przepis art. 5a ustawy wskazuje, że towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku. W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednocześnie zgodnie z art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się, w myśl art. 41 ust. 12a ustawy, obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.
   
   

W myśl art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy, zgodnie z którym, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, Dział PKOB 11 obejmuje:

• budynki mieszkalne jednorodzinne – 111
• budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe – 112
• budynki zbiorowego zamieszkania – 113.
  
  

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonuje kompleksowe usługi remontowo-modernizacyjne w obiektach budownictwa mieszkaniowego. Dla potrzeb zastosowania art. 41 ust 12c ustawy, Spółka określa wielkość powierzchni użytkowej obiektu na podstawie jednego z niżej wymienionych dokumentów, w zależności od tego, które z nich są w konkretnym przypadku dostępne:

• aktu notarialnego ze wskazaną w nim powierzchnią poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych,
• kserokopii dokumentacji budowlanej,
• oświadczenia klienta o powierzchni użytkowej budynku złożonego w zamówieniu, albo
• przydziału ze spółdzielni z wymienionymi powierzchniami poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych.
  
  

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu dokumentowania wielkości powierzchni obiektów budownictwa mieszkaniowego i metody obliczania powierzchni użytkowej tych obiektów.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, iż warunkiem zastosowania 8% stawki podatku na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji budynków lub ich dostawy. Po drugie budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie choćby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej 8% stawki podatku.

Zwrócić należy uwagę, iż inne zasady opodatkowania obowiązują w przypadku budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300m2 oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 150m2, inne zaś w budynkach i lokalach, które przekraczają wymienioną powierzchnię. W związku z tym, istotne jest, w jaki sposób usługodawca powinien ustalać powierzchnię użytkową budynku lub lokalu w jakim będzie realizowana usługa, a tym samym, w jaki sposób usługodawca ma udowodnić, że prawidłowo zastosował stawkę preferencyjną.

Odnosząc się do sposobu dokumentowania powierzchni użytkowej obiektów budownictwa mieszkaniowego wskazać należy, iż w zakresie zastosowania właściwej stawki opodatkowania to na podatniku ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia wystąpienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki podatku innej niż stawka podstawowa, tj. w tym przypadku 8%. Podatnik obowiązany jest wykazać, że świadczone przez niego usługi są związane z budownictwem mieszkaniowym oraz, że powierzchnie użytkowe są odpowiednie. Powyższe ma wynikać z materiału dowodowego jakim dysponuje podatnik. Ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wydane na jej podstawie nie określają rodzaju i formy dokumentów, jednakże podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne, które formalnie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać będą powierzchnię użytkową. Spośród wymienionych przez Wnioskodawcę, dokumentami tymi będą: kserokopia dokumentacji budowlanej, na podstawie której taką powierzchnię można obliczyć, akt notarialny, w którym wymieniona byłaby powierzchnia mieszkania lub budynku, przydział ze spółdzielni z wymienionymi powierzchniami poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych.

Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie dokumentował wielkość powierzchni użytkowej za pomocą ww. dokumentów należy uznać, iż jest to postępowanie prawidłowe. Jednakże fakt posiadania przez Wnioskodawcę oświadczeń klientów o powierzchni użytkowej danego budynku złożonego w zamówieniu jako potwierdzenie przynależności obiektu do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie jest wystarczającym dowodem do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT. Jak wskazano bowiem powyżej, dokumenty uprawniające do obniżenia stawki podatku powinny być wiarygodne i w sposób niebudzący wątpliwości powinny potwierdzać związek wykonanych robót z budownictwem mieszkaniowym. Samo oświadczenie nabywcy usług nie jest jednak dowodem w pełni wiarygodnym.

Samo oświadczenie nabywcy usługi – w ocenie tut. Organu – nie stanowi wystarczającego dowodu dla Wnioskodawcy, który będzie z tego oświadczenia wywodził dla siebie określone skutki podatkowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie posiadania dokumentacji potwierdzającej wielkość powierzchni użytkowej należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do metody określania powierzchni użytkowej wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie normują zasad ustalania powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług. W przepisie art. 41 ust. 12a ustawy zdefiniowano pojęcie „budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym”. W definicji tej odwołano się do obiektów budownictwa mieszkaniowego sklasyfikowanych w PKOB. Zatem konsekwentnie należy przyjmować, że dalsze ustępy art. 41 – ust. 12b i 12c stosuje się w powiązaniu z PKOB.

W rozporządzeniu Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), PKOB w części I „objaśnienia wstępne” pkt 2 „pojęcia podstawowe” podaje się definicję:

„Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

• powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów,
• powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych,
• powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

Część mieszkaniowa budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchni, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).”

W ocenie tut. organu nieracjonalne byłoby definiowane obiektów budownictwa mieszkaniowego wg PKOB, a określanie powierzchni użytkowej tych budynków lub lokali wg definicji określonych w innych przepisach podatkowych, bądź niepodatkowych. Sytuacja taka prowadziłaby do stosowania na tle tej samej ustawy różnych definicji powierzchni użytkowej i tym samym różnych kryteriów obmiaru budynków i lokali na potrzeby stosowania przepisu art. 41 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie można zgodzić się zatem ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż może zastosować każdą z istniejących definicji powierzchni użytkowej i na jej podstawie obliczyć powierzchnię użytkową budynku mieszkalnego.

W konsekwencji odnosząc wskazane regulacje prawne do opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, iż przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług należy kierować się definicją powierzchni użytkowej zawartą w obowiązującej Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, bowiem do tego aktu odwołuje się art. 41 ust. 12a, czy też art. 2 pkt 12 ustawy.

Odnośnie powołanych przez Spółkę orzeczeń sądów administracyjnych należy zauważyć, iż nie mogą one wpłynąć bezpośrednio na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii, bowiem obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądów nie oznacza bezwzględnego związania Ministra Finansów ocenami prawnymi wyrażanymi w wyrokach WSA lub NSA. Zwrócić należy uwagę ponadto, że Wnioskodawca opiera swą tezę na nielicznych orzeczeniach nieprawomocnych. Nie można zatem powiedzieć, że w analizowanej sprawie ukształtowana jest jednolita linia orzecznicza. Podkreślić należy, że kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.