INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2007 r. (data wpływu 2 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont utwardzonego placu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont utwardzonego placu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Handlowe - spółka jawna, którego Wnioskodawca jest wspólnikiem, jest właścicielem działki - gruntu znajdującej się przy siedzibie firmy, na której usytuowany jest budynek spółki oraz utwardzony plac. Nieruchomość ta stanowi środek trwały firmy. Powyższy plac użytkowany był przez spółkę od 1996 roku na podstawie umowy dzierżawy i w ówczesnym okresie jego stan wskazywał na wieloletnie wcześniejsze użytkowanie. Powyższy plac w okresie dzierżawy nie był poddawany naprawom ani przez właściciela, ani wynajmującego. W 2005 roku spółka nabyła plac na własność.

Plac użytkowany służy przede wszystkim, jako plac manewrowy, po którym poruszają się ciężkie samochody ciężarowe (tiry) dostarczające do spółki towary oraz samochody ciężarowe należące do spółki, wywożące do odbiorców zakupione przez nich towary. Ponadto po placu poruszają się inne pojazdy samochodowe, którymi przyjeżdżają do firmy klienci. Na placu tym odbywa się także ruch pieszych tj. klientów niezmotoryzowanych. Plac nie ma wyodrębnionego chodnika. Nawierzchnia placu na skutek intensywnej eksploatacji i upływu czasu uległa zniszczeniu, a co za tym idzie utraciła swoją funkcjonalność.

W celu odtworzenia stanu pierwotnego placu oraz zapewnienia warunków jego bezpiecznego użytkowania, podjęto stosowne działania zmierzające do jego naprawy.

Przed przystąpieniem do prac zasięgnięto opinii w „B.” w sprawie wyboru optymalnej metody naprawy placu. Zgodnie z otrzymaną opinią za najbardziej celowe i ekonomiczne uzasadnienie wskazano rozwiązanie polegające na tym, że jako podbudowę pod przyszłą nawierzchnię należy pozostawić istniejącą nawierzchnię z trylinki. Za takim rozwiązaniem przemawiał rachunek ekonomiczny, jak i względy techniczne. Nawierzchnia istniejąca pod względem technicznym stanowi podbudowę o wystarczającej nośności dla potrzeb zamierzenia. Tym samym ograniczono realizację robót do wykonania podsypki piaskowej i ułożenia nowej kostki polbrukowej. Ewentualna rozbiórka i wykonanie podbudowy z betonu wygenerowałoby znacznie wyższe koszty. W dniu 19 października 2007 r. spółka, której Pan jest wspólnikiem złożyła do Urzędu Miasta „Zgłoszenie zamiaru budowy” zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, w którym poinformowała, iż zostanie wymieniona nawierzchnia placu z istniejącej nawierzchni betonowej i trylinki na kostkę polbrukową na pokładzie istniejącym. W odpowiedzi na zgłoszenie zamiaru robót budowlanych związanych z remontem – wymianą nawierzchni placu manewrowego Urząd Miasta w dniu 23 października 2007 r. na podstawie art. 29 ust. 2 pkt 5 i art. 30 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy przyjął zgłoszenie i wyraził zgodę na realizację robót budowlanych w zakresie zgodnym z przedmiotowym wnioskiem. W listopadzie 2007 r. przystąpiono do przeprowadzenia prac budowlanych związanych z wymianą owej nawierzchni. Po całkowitym zakończeniu prac budowlano-naprawczych placu, na podstawie stosownej dokumentacji oraz oględzin placu spółka uzyskała opinię specjalisty z uprawnieniami budowlanymi, iż wykonane prace zgodnie z prawem budowlanym należy zakwalifikować jako remont.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle prawa podatkowego wydatki poniesione na remont placu manewrowego stanowią koszt uzyskania przychodu bezpośrednio w momencie ich poniesienia, czy też będą stanowiły ulepszenie (modernizację) i o ich wysokość należy zwiększyć wartość początkową środka trwałego...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez spółkę na naprawę placu manewrowego stanowią remont i podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Wnioskodawca uważa, że wydatki te nie zwiększają wartości początkowej środka trwałego, gdyż zakresu poniesionych prac nie można zaliczyć do ulepszeń bądź modernizacji – nie wzrosła wartość użytkowa placu. Zdaniem Wnioskodawcy przeprowadzone prace miały na celu przywrócenie stanu technicznego placu. Prace te nie zmieniły charakteru i funkcji placu, a jedynie przywróciły jego pierwotną zdolność użytkową, która została utracona na skutek intensywnej eksploatacji, warunków atmosferycznych oraz upływu czasu. W trosce o prawidłowość swoich rozliczeń podatkowych Wnioskodawca zwraca się z niniejszym wnioskiem o wydanie interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 roku Nr 14 poz. 176 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1,3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie. Po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu - przekroczyć 3 500 zł.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Z ugruntowanego piśmiennictwa i orzecznictwa wynika, iż:

• przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury,

• rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku,

• rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały, zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych,

• adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił,

• modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do takiej wartości z dnia jego przyjęcia do używania, a więc nie chodzi o wzrost wartości użytkowej w stosunku do stanu poprzedzającego prace w obiekcie, lecz o taki wzrost wartości użytkowej, który ma wpływ na wzrost tej wartości w stosunku do stanu z dnia przyjęcia do używania. Kolejnym warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie do zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest mierzalność ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje przykładowo w jaki sposób mierzalność ta może się wyrażać: np. okresem używania - wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt mierzalnego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z przepisu tego wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy – mając na uwadze słownikowe znaczenie tego pojęcia - stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zmianami) remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Jak wynika z wniosku, spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, poniosła nakłady na odtworzenie stanu pierwotnego placu oraz zapewnienie warunków jego bezpiecznego użytkowania. Jako podbudowę pod przyszłą nawierzchnię pozostawiono istniejącą nawierzchnię z trylinki. Za takim rozwiązaniem przemawiał rachunek ekonomiczny, jak i względy techniczne. Istniejąca nawierzchnia, pod względem technicznym stanowiła podbudowę o wystarczającej nośności dla potrzeb zamierzenia. Tym samym ograniczono realizację robót do wykonania podsypki piaskowej i ułożenia nowej kostki polbrukowej. Poniesienie wydatków na prace mające charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie pierwotną zdolność użytkową tego środka (remont) - uprawnia do zaliczenia ich w całości do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na wielkość tych wydatków. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Reasumując, kierując się oświadczeniem Wnioskodawcy, iż wykonywane prace nie spowodowały wzrostu wartości użytkowej środka trwałego, wymianę nawierzchni placu, poprzez wykonania podsypki piaskowej i ułożenie nowej kostki polbrukowej, biorąc pod uwagę postęp techniczny, można potraktować jako prace remontowe. Zatem, poniesione na ten cel wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.