INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20.11.2007 r. ( data wpływu 26.11.2007 r. ) oraz piśmie (data wpływu 30.01.2008 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-423/07-2/PJ z dnia 15.01.2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

UZASADNIENIE

W dniu 26.11.2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 01.06.1994 r. świadcząc usługi transportowe.Jako siedzibę firmy wskazano dom jednorodzinny ( od 30.08.2007 r. ). W miesiącu sierpniu Wnioskodawca podjął decyzję o amortyzacji budynku mieszkalnego w części przeznaczonej na prowadzenie działalności.

Wartość początkową części budynku ( przeznaczonej i przystosowanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej - biuro ), ustalono przy zastosowaniu metody uproszczonej – według przelicznika 988 zł za m kw. Powierzchnia mieszkalna domu wynosi 120 m kw.

Biuro zajmuje 25 m kw. ( wartość początkowa wyniosła 24 700,00 zł ).

Od tak ustalonej wartości początkowej części budynku, Wnioskodawca nalicza odpisy amortyzacyjne metodą liniową określoną w art. 22i ust. 1 ustawy updof przy zastosowaniu stawki 1,5% rocznie dla budynków mieszkalnych.

Obecnie Wnioskodawca posiada jeden samochód ciężarowy. Z uwagi na rosnący popyt planuje wyleasingować drugi samochód.

We wrześniu Wnioskodawca postanowił utwardzić teren przyległy do domu, ponieważ był on podmokły, rozjeżdżony, a przy obfitych deszczach zapadał się.

Jest on wykorzystywany w ramach działalności do parkowania, przeładunków, wyjazdu z posesji, składowania palet ( rozliczanych pomiędzy rozładunkami ).

W związku z tym zakupiono kostkę brukową ( 230 m kw. – cena netto 11 500,00 zł. ). Wejście do budynku i podjazd do garażu było wykonane wcześniej, z innego materiału.

Działka ma 800 m kw. W związku z tym została przeniesiona brama wjazdowa, aby mogła być przeznaczona dla samochodu osobowego nie wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej i dla samochodu ciężarowego.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 15.01.2008 r., znak IPPB1/415-423/07-2/PJ, Wnioskodawca doprecyzował, iż utwardzony plac obejmuje tylko jeden budynek w którym prowadzona jest działalność gospodarcza.

Na całej długości utwardzony teren przylega do budynku i zajmuje całą powierzchnię działki z prawej strony budynku. Samochód ciężarowy parkowany jest na utwardzonym placu.

Jednocześnie Wnioskodawca dodał, iż garaż znajduje się w bryle budynku, nie jest budynkiem wolnostojącym i nie może stanowić odrębnego środka trwałego. Ze względu na wysokość nie jest wykorzystywany do działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na kostkę i jej położenie można zaliczyć bezpośrednio w koszty w 2007 r....

Zdaniem Wnioskodawcy wydatek na zakup i położenie kostki brukowej został poniesiony w związku z uzyskiwanym przychodem.

Wydatek ten w świetle art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wpływa na powiększenie wartości budynku, ponieważ wartość początkowa budynku dla celów amortyzacji została ustalona w sposób uproszczony na podstawie art. 22g ust. 10.

W związku z tym należy w/w wydatki bezpośrednio zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176, ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

.

Przy kwalifikowaniu wydatku w koszty podatkowe trzeba stwierdzić czy spełniają one dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ww. ustawy.

Stosownie do przepisów art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przepisów art. 22c pkt 2 ww. ustawy wynika, iż amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Stosownie do przepisów art. 22g ust. 10 ww. ustawy podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

W myśl przepisów art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Stosownie do przepisów art. 22n ust. 3 ww. ustawy nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

W myśl przepisów art. 23 ust.1 pkt 1 lit. c powołanej wyżej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22gust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne zauważyć należy, iż na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy - właściciele budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych służących prowadzonej działalności gospodarczej ub wydzierżawianych albo wynajmowanych na podstawie umowy, jeśli podejmą decyzję o ich amortyzowaniu, mają możliwość wyboru sposobu ustalania ich wartości początkowej według zasady szczególnej, w sposób „uproszczony” uregulowany przepisami art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Budynki mieszkalne lub lokale mieszkalne, których wartość początkową ustala się w sposób uproszczony nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych. W tym przypadku odpisów dokonuje się w każdym roku podatkowym za okres wynajmowania, wydzierżawiania lub używania przez właściciela tego składnika majątku, od wartości stanowiącej iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni użytkowej budynku lub lokalu wynajmowanej, wydzierżawionej lub używanej przez właściciela dla celów jego działalności gospodarczej i kwoty 988 zł.

Zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Przepis art. 22g ust. 10 ww. ustawy normujący zasady ustalania wartości początkowej budynku mieszkalnego w sposób uproszczony zawiera w swojej treści wyraźne ograniczenie w zakresie wielkości powierzchni, która stanowić powinna podstawę ustalenia wartości początkowej amortyzowanego budynku (lokalu) mieszkalnego i nakazuje podatnikowi uwzględniać do tego celu jedynie powierzchnię przez niego wynajmowaną, wydzierżawianą lub używaną dla celów prowadzenia przez niego działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż uproszczony sposób ustalania wartości początkowej dotyczy wyłącznie budynków lub lokali mieszkalnych, nie znajdując zastosowania dla budynków lub lokali użytkowych. O odpowiednim zakwalifikowaniu budynku jako mieszkalnego bądź niemieszkalnego decyduje w głównej mierze jego przeznaczenie. W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) określono, iż budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Reasumując, na podstawie przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów stwierdzić należy, iż wydatki na utwardzenie terenu nie są związane z powstaniem nowego środka trwałego. Wspomniany teren przylega do jednego budynku, i jako obsługujący ten obiekt stanowić powinien wraz z tym budynkiem jeden środek trwały.

Skoro bowiem wartość początkowa środka trwałego została ustalona na podstawie art. 22g ust. 10 ww. ustawy, to również nie będzie miał zastosowania przepis art. 22g ust. 17 ww. ustawy.

Wynika to z faktu, iż w myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy wartość początkową środków trwałych, które uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, o ile wartość początkowa ustalona została zgodnie z art. 22g ust. 1, 3-9 i 11-15, W omawianym przypadku wartość początkowa została ustalona zgodnie z art. 22g ust. 10, dlatego też art. 22g ust. 17 nie będzie miał zastosowania.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż o ile poniesione wydatki spełniają przesłanki art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.