INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

1. określenia momentu odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków na nabycie nowych technologii (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) w części dotyczącej:
   • wydatków zapłaconych w roku podatkowym wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji ŚT i WNiP oraz wydatków zapłaconych w roku podatkowym poprzedzającym rok podatkowy wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji ŚT i WNiP (lit. a) – jest prawidłowe,
   • wydatków zapłaconych w roku podatkowym następującym po roku wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji ŚT i WNiP (lit. b) – jest nieprawidłowe,
2. odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków na nabycie nowych technologii, gdy zostaną one poniesione w formie kompensaty wzajemnych zobowiązań (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków na nabycie nowych technologii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest konglomeratem przemysłowym, którego głównym przedmiotem działalności jest wydobycie i przetwarzanie rud metali, w szczególności rud miedzi, a następnie sprzedaż wyprodukowanej miedzi, metali szlachetnych i pozostałych metali nieżelaznych. Spółka jest przedsiębiorstwem o strukturze wieloodziałowej, którym zarządzanie jest wysoce skomplikowane i złożone.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka nabywała w latach 2006 - 2011 różnego rodzaju oprogramowanie (wiedzę technologiczną), które dla celów podatku dochodowego od osób prawnych traktowane jest jako wartość niematerialna i prawna (dalej: WNiP) podlegająca amortyzacji. Co więcej, Spółka planuje nabywać tego typu wiedzę technologiczną również w przyszłości.

Wydatki na nabycie przedmiotowego oprogramowania były przykładowo ponoszone przez Spółkę:

• w roku poprzedzającym wprowadzenie danego oprogramowania jako WNiP do rejestru środków trwałych (dalej: ŚT) i WNiP Spółki;
• w roku wprowadzenia danego oprogramowania jako WNiP do rejestru ŚT i WNiP Spółki;
• w roku następującym po roku, w którym nastąpiło wprowadzenie danego oprogramowania jako WNiP do ewidencji ŚT i WNiP Spółki.
  
  

Niezależnie od harmonogramu ponoszenia wydatków na nabycie przedmiotowego oprogramowania, było ono i będzie ujmowane w ewidencji ŚT i WNiP w roku wprowadzenia w pełnej wartości, obejmującej zarówno przedpłaty, jak i płatności następujące już po wprowadzeniu danej WNiP do ewidencji ŚT i WNiP.

Zapłata za nabytą przez Spółkę wiedzę technologiczną przyjmowała formę m.in. przelewu bankowego oraz kompensaty (kompensata jako forma zapłaty z reguły dotyczyła jedynie części ceny nabywanej przez Spółkę wiedzy technologicznej).

Celem nabywania przez Spółkę przedmiotowej wiedzy technologicznej jest m.in. udoskonalenie procesów gospodarczych występujących w Spółce, w tym również usprawnienie procesów zarządzania przedsiębiorstwem, w szczególności poprzez:

• poprawę procesów produkcyjnych np. zwiększenie bezpieczeństwa dla pracowników, zmniejszenie zagrożenia dla środowiska, zwiększenie wydajności i tym samym ograniczenie kosztów;
• zwiększenie szybkości i sprawności procesów okołoprodukcyjnych, handlowych, zarządczych czy funkcjonowania łańcucha dostaw;
• minimalizację ryzyk finansowych, środowiskowych bądź technicznych jakie mogą wystąpić w Spółce;
• usprawnienie zarządzania Spółką poprzez przyspieszenie określonych procesów o charakterze administracyjnym.
  
  

Polepszenie procesów gospodarczych w powyższym zakresie skutkować może obniżeniem określonych kosztów po stronie Spółki, jak również usprawnieniem pewnych procesów administracyjnych, zarządczych i finansowych, przez co efektywność i wydajność Spółki, wzrasta. Z uwagi na wystandaryzowany charakter produktów Spółki, produkt (tj. miedź i inne metale) nie ulega zmianie wskutek zastosowania nabywanych technologii.

Potwierdzenie możliwości skorzystania z ulgi w zakresie standardowego oprogramowania IT pośrednio wpływającego na działalność Spółki, Spółka otrzymała w interpretacjach indywidualnych z dnia 28 września 2010 r. (sygn. ILPB4/423-74/10-2/MC oraz ILPB4/423-74/10-3/MC).

Przedmiotowe oprogramowanie i systemy technologiczne (wiedza technologiczna) cechują się innowacyjnością oraz nowatorstwem w skali światowej. Spółka uzyskała opinie niezależnej jednostki naukowej potwierdzające innowacyjność przedmiotowego oprogramowania. Powyższe opinie wskazują, iż przedmiotowa wiedza technologiczna umożliwia wytwarzanie przez Spółkę nowych lub udoskonalonych usług, a także iż na moment nabycia tej wiedzy przez Spółkę, przyjęcia jej do używania przez Spółkę oraz wprowadzenia jej do ewidencji Spółki, nie była ona stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat.

Należy podkreślić, iż nabycie przedmiotowego oprogramowania (wiedzy technologicznej) nastąpiło bądź nastąpi w drodze umowy o przeniesienie praw bądź w drodze umowy o korzystanie z tych praw.

Spółka w roku podatkowym nabycia oraz w roku poprzedzającym nabycie nowych technologii nie prowadziła działalności w specjalnej strefie ekonomicznej na podstawie zezwolenia. Spółka nie zamierza również prowadzić działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia w przyszłości.

W okresie po nabyciu praw do przedmiotowego oprogramowania, Spółka nie udzieliła, ani nie udzieli innym podmiotom prawa do wiedzy technologicznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przy założeniu, że Spółka spełnia określone w art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymagania uprawniające ją do pomniejszenia podstawy opodatkowania o 50% wydatków na zakup nowych technologii, powinna zmniejszyć podstawę opodatkowania:
   1. w roku podatkowym, w którym oprogramowanie zostało wprowadzone do ewidencji ŚT oraz WNiP – w wysokości kwoty stanowiącej 50% wydatków uwzględnionych w wartości początkowej i zapłaconych podmiotowi uprawnionemu w tym roku podatkowym oraz w roku poprzedzającym ten rok podatkowy;
   2. w roku podatkowym następującym po roku, w którym oprogramowanie zostało wprowadzone do ewidencji ŚT i WNiP – w wysokości kwoty stanowiącej 50% wydatków uwzględnionych w wartości początkowej i zapłaconych podmiotowi uprawnionemu w roku następującym po roku, w którym oprogramowanie zostało wprowadzone do ewidencji ŚT i WNiP...
2. Czy przy założeniu, że Spółka spełnia określone w art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymagania uprawniające ją do pomniejszenia podstawy opodatkowania o 50% wydatków na zakup nowych technologii, ma prawo pomniejszyć podstawę opodatkowania o 50% wydatków na zakup nowych technologii, w przypadku gdy zostaną one poniesione w formie kompensaty wzajemnych zobowiązań...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy założeniu, że Spółka spełnia określone w art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymagania uprawniające ją do pomniejszenia podstawy opodatkowania o wydatki na zakup nowych technologii, powinna zmniejszyć podstawę opodatkowania:

1. w roku podatkowym, w którym oprogramowanie zostało wprowadzone do ewidencji ŚT oraz WNiP – w wysokości do kwoty stanowiącej 50% wydatków uwzględnionych w wartości początkowej i zapłaconych podmiotowi uprawnionemu w tym roku podatkowym oraz w roku poprzedzającym ten rok podatkowy;
2. w roku podatkowym następującym po roku, w którym oprogramowanie zostało wprowadzone do ewidencji ŚT i WNiP – w wysokości do kwoty stanowiącej 50% wydatków uwzględnionych w wartości początkowej i zapłaconych podmiotowi uprawnionemu w roku następującym po roku, w którym oprogramowanie zostało wprowadzone do ewidencji ŚT i WNiP.
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy założeniu, że Spółka spełnia określone w art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymagania uprawniające ją do pomniejszenia podstawy opodatkowania o 50% wydatków na zakup nowych technologii, ma prawo pomniejszyć podstawę opodatkowania o 50% wydatków na zakup nowych technologii, w przypadku gdy zostaną one poniesione w formie kompensaty wzajemnych zobowiązań.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od podstawy opodatkowania ustalonej zgodnie z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii.

W myśl art. 18b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za nowe technologie (w rozumieniu art. 18b ust. 1 ww. ustawy), uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej, w rozumieniu ustawy o zasadach finansowania nauki.

Z powyższych przepisów wynika, iż dany wydatek może być traktowany jako wydatek na nowe technologie w rozumieniu art. 18b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeśli łącznie spełnione są następujące warunki:

• nabywana wiedza technologiczna ma formę wartości niematerialnych i prawnych,
• nabywana wiedza technologiczna ma charakter innowacyjny i umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów lub usług (wymagane jest potwierdzenie tego faktu przez odpowiednią jednostkę naukową),
• nabywana wiedza technologiczna nie była stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnie 5 lat (wymagane jest potwierdzenie tego faktu przez odpowiednią jednostkę naukową).
  
  

Spółka podkreśla, iż dla potwierdzenia innowacyjności i wpływu tego typu wiedzy technologicznej na procesy gospodarcze w ramach Spółki wystarczająca jest opinia niezależnej jednostki naukowej. Dlatego też, jeśli wpływ wiedzy technologicznej umożliwiającej wytwarzanie nowych bądź udoskonalonych produktów, innowacyjność rozwiązania oraz okres stosowania wiedzy technologicznej na świecie nie jest dłuższy niż 5 lat zostaną potwierdzone w opinii wydanej przez niezależną jednostkę naukową, o której mowa w ustawie o zasadach finansowania nauki, nie powinno budzić wątpliwości, iż pozostałe warunki uznania nabywanego oprogramowania za nową technologię w rozumieniu art. 18b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostają spełnione. Zgodnie ze stanem faktycznym, Spółka dysponuje opiniami o innowacyjności potwierdzającymi spełnienie wskazanych wyżej warunków.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka ponosi i będzie ponosić wydatki na nabycie oprogramowania:

• w roku poprzedzającym wprowadzenie danego oprogramowania jako WNiP do rejestru ŚT i WNiP Spółki,
• w roku wprowadzenia danego oprogramowania jako WNiP do rejestru ŚT i WNiP Spółki,
• w roku następującym po roku, w którym nastąpiło wprowadzenie danego oprogramowania jako WNiP do rejestru ŚT i WNiP Spółki.
  
  

Zgodnie natomiast z treścią art. 18b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawą ustalenia wielkości odliczenia jest kwota wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie nowej technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części, w jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji ŚT oraz WNiP lub w roku następującym po tym roku, oraz w której nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z art. 18b ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż w sytuacji gdy podatnik dokonał przedpłat (zadatków) na poczet wydatków na nowe technologie w roku poprzedzającym rok, w którym wprowadził nową technologię do ewidencji ŚT oraz WNiP, uznaje się je za poniesione w roku jej wprowadzenia do tej ewidencji.

Mając na uwadze brzmienie powyżej cytowanych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Spółkę w roku ujęcia danego oprogramowania jako WNiP w rejestrze ŚT i WNiP oraz wydatki poniesione w roku poprzedzającym wprowadzenie danego oprogramowania jako WNiP do rejestru ŚT i WNiP Spółki (w formie przedpłat i zadatków) powinny zostać odliczone od podstawy opodatkowania za rok ich ujęcia w ewidencji ŚT i WNiP.

Zgodnie z brzmieniem art. 18b ust. 6 w zw. z ust. 4 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na WNiP podlegają odliczeniu w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki podlegające uldze technologicznej, w części w jakiej zostały zapłacone.

Tym samym, zdaniem Spółki, wydatki na daną WNiP zapłacone w roku następującym po roku wprowadzenia danego oprogramowania do rejestru ST i WNiP, powinny zostać odliczone od podstawy opodatkowania w roku następującym po roku ich wprowadzenia do rejestru ŚT i WNiP.

Podsumowując, w przypadku gdy dana WNiP została wprowadzona do rejestru ŚT i WNiP w jednym roku podatkowym, a w następnym roku podatkowym były ponoszone dalsze wydatki na tą samą WNiP, które zostały już uwzględnione w wartości początkowej, to powinny one zostać rozpoznane dla celów zastosowania ulgi technologicznej w tym następnym roku.

Stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 znalazło potwierdzenie m. in. w następujących indywidualnych interpretacjach Ministra Finansów:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 stycznia 2011 r. (sygn. IBPBI/2/423-67/10/JD),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPB5/423-443/11-3/AM).
  
  

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Wzajemne zobowiązania pomiędzy kontrahentami są trwałym elementem obrotu gospodarczego. Ze względu na czas i koszty tradycyjnych operacji rozliczeniowych (np. przelew bankowy) na całym świecie, w tym i w Polsce coraz częstsze zastosowanie znajdują bezgotówkowe formy rozliczeń, w tym mechanizmy oparte na kompensacie (potrąceniu).

Kompensata (potrącenie) jako forma regulowania zobowiązań występuje w obrocie prawnym w różnych postaciach, rozróżnia się bowiem:

• kompensaty (potrącenia), u których podstaw leży umowa zainteresowanych stron (kompensaty, potrącenia umowne), nie podlegają one regulacjom ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dalej: KC), są powszechnie dopuszczalne, a umowy powinny być zgodnie z ogólnymi zasadami prawnymi dotyczącymi umów cywilnoprawnych, w szczególności z wyrażoną w kodeksie zasadą swobody umów;
• kompensaty (potrącenia ustawowe), których podstawą są przepisy art. 498 - 505 KC, dokonywane w drodze jednostronnej czynności prawnej przez jednego z wierzycieli i skuteczne o tyle tylko, o ile są zachowane przesłanki określone w tych przepisach (potrącenie ustawowe, potrącenie jednostronne, potrącenie w ścisłym tego słowa znaczeniu lub po prostu – najczęściej używane określenie – potrącenie).
  
  

Kompensata (potrącenie) wierzytelności jest więc jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami, przy czym istotne jest to, że dokonanie kompensaty prowadzi do zaspokojenia interesu wierzyciela. Powoduje to, że – w ocenie Wnioskodawcy – jest to bezgotówkowa forma zapłaty w rozumieniu art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 18b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawą ustalenia wielkości odliczenia jest kwota wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie nowej technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części w jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym nową technologie wprowadzono do ewidencji ŚT oraz WNiP lub w roku następującym po tym roku oraz w której nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W ocenie Wnioskodawcy, poniesienie wydatków na nabycie nowych technologii poprzez dokonanie kompensaty (niezależnie od tego czy przyjmie ono formę umowy pomiędzy stronami, czy jednostronnej czynności na podstawie odpowiednich przepisów KC) wzajemnych zobowiązań pomiędzy Spółką a dostawcą nowej technologii pozwala zmniejszyć podstawę opodatkowania o 50% tych wydatków. Ustawodawca nie uzależnił bowiem możliwości zastosowania ulgi technologicznej od określonej formy zapłaty za wiedzę technologiczną, w szczególności nie wyłączył możliwości zastosowania mechanizmu kompensaty w tym zakresie. Z perspektywy przepisu istotne jest dokonanie zapłaty, co – w ocenie Spółki – ma miejsce również w sytuacji zastosowania mechanizmu kompensaty.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatkowego traktowania kompensaty znalazło potwierdzenie m.in. w następujących indywidualnych interpretacjach Ministra Finansów:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 lipca 2011 r. (sygn. IPPB5/423-291/11-4/IŚ),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 marca 2011 r. (sygn. IPPB3/423-850/10-2/GJ).
  
  

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 1 uznaje się za:

• prawidłowe w części dot. wydatków zapłaconych w roku podatkowym wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji ŚT i WNiP oraz wydatków zapłaconych w roku podatkowym poprzedzającym rok podatkowy wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji ŚT i WNiP (lit. a),
• nieprawidłowe w części dot. wydatków zapłaconych w roku podatkowym następującym po roku wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji ŚT i WNiP (lit. b).
  
  

W myśl art. 18b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii.

Stosownie do art. 18 ust. 2 ww. ustawy, za nowe technologie, w rozumieniu ust. 1, uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalanie wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615).

Jak stanowi przepis art. 18b ust. 2a wskazanej ustawy, przez nabycie nowej technologii rozumie się nabycie praw do wiedzy technologicznej, o której mowa w ust. 2, w drodze umowy o ich przeniesienie, oraz korzystanie z tych praw.

Zgodnie z art. 18b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawą ustalenia wielkości odliczenia jest kwota wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie nowej technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części, w jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w roku następującym po tym roku, oraz w której nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast, według art. 18b ust. 5 tej ustawy, jeżeli podatnik dokonał przedpłat (zadatków) na poczet wydatków określonych w ust. 4 w roku poprzedzającym rok, w którym wprowadził nową technologię do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, uznaje się je za poniesione w roku jej wprowadzenia do tej ewidencji.

Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki, o których mowa w ust. 4 i 5. W sytuacji gdy podatnik osiąga za rok podatkowy stratę lub wielkość dochodu z pozarolniczej działalności podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe licząc od końca roku, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 18b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Przy czym, odliczenia związane z nabyciem nowej technologii nie mogą przekroczyć 50% kwoty ustalonej zgodnie z ust. 4 i 5 (art. 18b ust. 7 ww. ustawy).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka nabywała w latach 2006 - 2011 różnego rodzaju oprogramowanie (wiedzę technologiczną), które dla celów podatku dochodowego od osób prawnych traktowane jest jako wartość niematerialna i prawna podlegająca amortyzacji. Spółka planuje nabywać tego typu wiedzę technologiczną również w przyszłości.

Wydatki na nabycie ww. oprogramowania były ponoszone przez Spółkę przykładowo:

• w roku poprzedzającym wprowadzenie danego oprogramowania jako wartość niematerialna i prawna (dalej jako: WNiP) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki (dalej jako: ewidencja ŚT i WNiP);
• w roku wprowadzenia danego oprogramowania jako WNiP do ewidencji ŚT i WNiP Spółki;
• w roku następującym po roku, w którym nastąpiło wprowadzenie danego oprogramowania jako WNiP do ewidencji ŚT i WNiP Spółki.
  
  

Niezależnie od harmonogramu ponoszenia wydatków na nabycie ww. oprogramowania, było ono i będzie ujmowane w ewidencji ŚT i WNiP w roku wprowadzenia w pełnej wartości, obejmującej zarówno przedpłaty, jak i płatności następujące już po wprowadzeniu danej WNiP do ewidencji ŚT i WNiP.

Odnosząc powołane wcześniej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że jeżeli Spółka dokona przedpłat (zadatków) na poczet wydatków określonych w art. 18b ust. 4 ww. ustawy, w roku poprzedzającym rok, w którym wprowadzi nową technologię do ewidencji ŚT i WNiP, uzna się je za poniesione w roku jej wprowadzenia do tej ewidencji (art. 18b ust. 5 ww. ustawy). Odliczenia Spółka dokona w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesie wydatki, o których mowa w ust. 4 i 5 (art. 18b ust. 6 ww. ustawy).

Zatem, w przypadku dokonania przez Wnioskodawcę przedpłat (zadatków) na nabycie nowej technologii w roku poprzedzającym rok jej wprowadzenia do ewidencji ŚT i WNiP oraz poniesienia (zapłaty) wydatków w roku ujęcia danego oprogramowania w ewidencji ŚT i WNiP, odliczenia w wysokości do kwoty 50% wydatków uwzględnionych w wartości początkowej WNiP dokonuje się w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym nowa technologia została wprowadzona do ewidencji ŚT i WNiP.

Z kolei, zgodnie z cytowanym wyżej 18b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawą ustalenia wielkości odliczenia jest kwota wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie nowej technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części, w jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu:

• w roku podatkowym, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub
• w roku następującym po tym roku,

oraz w której nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Przepis ten wyraźnie rozróżnia moment poniesienia wydatku od momentu jego zapłaty, a z kolei z art. 18b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki.

W rezultacie, Spółce przysługuje również prawo do odliczenia w zeznaniu za rok, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji ŚT i WNiP, kwoty nieprzekraczającej 50% wydatków poniesionych na jej zakup w roku, w którym nastąpiło wprowadzenie nowej technologii do ewidencji ŚT i WNiP, lecz które zostaną zapłacone w roku następnym.

Ponadto, w sytuacji gdy podatnik osiąga za rok podatkowy stratę lub wielkość dochodu z pozarolniczej działalności podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe licząc od końca roku, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 18b ust. 6 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 2 uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii.

Stosownie do art. 18b ust. 2 ww. ustawy, za nowe technologie, w rozumieniu ust. 1, uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalanie wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615).

Jak stanowi przepis art. 18b ust. 2a wskazanej ustawy, przez nabycie nowej technologii rozumie się nabycie praw do wiedzy technologicznej, o której mowa w ust. 2, w drodze umowy o ich przeniesienie, oraz korzystanie z tych praw.

Zgodnie z art. 18b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawą ustalenia wielkości odliczenia jest kwota wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie nowej technologii, uwzględnionych w wartości początkowej, w części, w jakiej została zapłacona podmiotowi uprawnionemu w roku podatkowym, w którym nową technologię wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w roku następującym po tym roku, oraz w której nie została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka nabywała w latach 2006 - 2011 różnego rodzaju oprogramowanie (wiedzę technologiczną), które dla celów podatku dochodowego od osób prawnych traktowane jest jako wartość niematerialna i prawna podlegająca amortyzacji. Spółka planuje nabywać tego typu wiedzę technologiczną również w przyszłości.

Zapłata za nabytą przez Spółkę wiedzę technologiczną przyjmowała formę m.in. przelewu bankowego oraz kompensaty (kompensata jako forma zapłaty z reguły dotyczyła jedynie części ceny nabywanej przez Spółkę wiedzy technologicznej).

Wątpliwości Spółki budzi możliwość odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków na nabycie nowych technologii, które nie zostały uiszczone poprzez świadczenie pieniężne, lecz potrącone (skompensowane) z należnościami (wierzytelnościami) względem dostawcy nowej technologii.

Wzajemna kompensata wierzytelności, polegająca na zaliczeniu jednej wierzytelności na poczet drugiej – zwana również potrąceniem jednej z drugiej, w obrocie prawnym występuje w dwóch postaciach.

Pierwsza to kompensata, u której podstaw leży umowa pomiędzy zainteresowanymi stronami (tzw. kompensata umowna), natomiast druga – to kompensata ustawowa (potrącenie), oparta na przepisach art. 498 - 505 z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dokonywana w drodze jednostronnej czynności prawnej przez jednego z wierzycieli i skuteczna o tyle, o ile zachowane zostaną przesłanki określone w tych przepisach.

Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Na skutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Nie dochodzi do efektywnej zapłaty w pieniądzu. Pomimo, iż potrącenie dotyczy zobowiązania do świadczeń tego samego rodzaju, nie prowadzi do ich realizacji, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, co w rezultacie skutkuje zaspokojeniem wierzyciela i osiągnięciem przez to celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie wierzytelności jest więc jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż zapłata zobowiązań Spółki z tytułu nabycia wartości niematerialnych i prawnych w formie kompensaty z należnościami (wierzytelnościami) względem dostawcy nowej technologii stanowić będzie zapłatę w rozumieniu art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz uprawniać będzie Spółkę do odliczenia poniesionych wydatków od podstawy opodatkowania, pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w art. 18b ust. 1 - 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Końcowo informuje się, że w zakresie zaistniałego stanu faktycznego w dniu 26 czerwca 2012 r. została wydana interpretacji indywidualna nr ILPB3/423-110/12-2/EK.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.