INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2007 r. (data wpływu 13 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego i dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2007 r. wpłynął ww. wniosek Pana o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w Jego indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego i dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 27 kwietnia 2004 r. nabył Pan działkę o powierzchni 0,5100 ha stanowiącą wg Wypisu z rejestru gruntów użytki rolne zabudowane. Na działce tej znajdują się: budynek mieszkalny, murowany, kryty papą, o powierzchni użytkowej 347,25 m², budynek garażowo-warsztatowy, murowany, o powierzchni około 116 m², budynek inwentarski murowany, o powierzchni około 218 m², budynek inwentarski murowany, o powierzchni około 198,80 m², drewutnia o powierzchni 35,70 m², magazyn zbożowy o powierzchni 210 m² i stodoła do remontu kapitalnego o powierzchni 242 m² - wszystkie budynki wybudowane w latach trzydziestych XX wieku. W dniu 28 października 2004 r. kupił Pan następną nieruchomość rolną uzyskując status rolnika. W dniu 19 maja 2005 r. rozpoczął Pan działalność gospodarczą opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Działalność prowadzona jest wyłącznie w części budynku mieszkalnego i garażowego-warsztatowego o łącznej powierzchni 87 m². Budynki te nie zostały przekazane na cele działalności gospodarczej i nie figurują w ewidencji środków trwałych. W dniu 26 czerwca 2006 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, po przeprowadzeniu kontroli, w formie decyzji nakazał w trybie natychmiastowym wyłączyć z użytkowania budynek gospodarczy (nie wykorzystywany w działalności gospodarczej) o powierzchni zabudowy 220,50 m² i ”przemurować” ścianę podłużoną oraz wymienić skorodowane elementy konstrukcyjne drewnianej więźby dachowej. Zastosował się Pan do nakazu i wykonał wszystkie niezbędne roboty budowlane. Rezultatem było przywrócenie w dniu 11 grudnia 2006 r. budynku do użytkowania. W 2007 r. zmienił Pan formę opodatkowania na zasady ogólne i zaprowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów. Uzyskał Pan również dofinansowanie z Sektorowego Programu Operacyjnego ”Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004-2006”. Realizacja projektu wiąże się z uruchomieniem nowego rodzaju działalności. W związku z tym podjął Pan decyzję o przeznaczeniu na cele nowej działalności zmodernizowanego budynku gospodarczego. W dniu 28 czerwca 2007 r. uzyskał Pan decyzję o wyłączeniu z produkcji rolniczej i zmianie sposobu użytkowania istniejącego budynku gospodarczego na budynek produkcyjno-pomocniczy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy można ustalić wartość początkową zakupionego w 2004 r. budynku gospodarczego z uwzględnieniem poniesionych w 2006 r. wydatków na jego odtworzenie przed przeznaczeniem na cele działalności gospodarczej w przypadku wprowadzenia ww. budynku do ewidencji środków trwałych, zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. dokonać wyceny przez biegłego powołanego przez podatnika...
2. Czy można dokonać wpisu tak wycenionego budynku do ewidencji środków trwałych zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 i przyjąć okres amortyzacji 10 lat...

Zdaniem Wnioskodawcy, brak możliwości ustalenia wartości ww. budynku wynika z tego, że nabył On zespół 7 budynków o różnych funkcjach, na działce o powierzchni 0,5100 ha stanowiących zabudowania rolnicze. Akt notarialny podaje cenę całości. Ze względu na fakt, że każdy z budynków spełnia inną funkcję i znajduje się w innym stanie technicznym (zostały wybudowane w latach trzydziestych XX wieku), nie można ustalić ceny nabycia ww. budynku. Wykonując nakaz Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Wnioskodawca poniósł znaczne nakłady. Budynek był zabudowaniem rolniczym i z tego też powodu Wnioskodawca nie przywiązywał wagi do tego, czy koszt robót budowlanych będzie odpowiednio udokumentowany. Wnioskodawca nie zbierał faktur i innych dowodów na zakup materiałów budowlanych. Prace budowlane były wykonywane systemem gospodarczym. Ponadto Wnioskodawca nie miał zamiaru wykorzystywać tego budynku w działalności gospodarczej. Ze względu na przytoczone okoliczności Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić zarówno ceny nabycia, jak i wartości nakładów remontowo-modernizacyjnych. Ponadto przedmiotowy ”lokal” po raz pierwszy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych. W takich okolicznościach ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje ustalenie wartości początkowej zgodnie z art. 22g ust. 8. Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia. Wnioskodawca podaje, że w podobnych sprawach wypowiadają się ”identycznie” organy podatkowe i powołuje dwa postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego. Stwierdza także, że stosowanie indywidualnych stawek amortyzacji w odniesieniu do budynków (lokali) i budowli normuje przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacji, dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji wynosi 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Wspomniany budynek wg aktu notarialnego był wybudowany w latach trzydziestych XX wieku, w 2006 r. był poddany istotnym robotom remontowo – modernizacyjnym, spełnia więc warunki do zastosowania najkrótszego, 10-cio letniego okresu amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j–22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym ”Wykazem stawek amortyzacyjnych” i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia. W myśl art. 22g ust. 8 ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że w akcie notarialnym zakupu nieruchomości podana jest łączna cena nabytego gruntu i położonych na nim budynków. Ustalenie w tym przypadku wartości początkowej środka trwałego - budynku, o którym mowa we wniosku - uwzględniającej również wartość robót budowlanych z nim związanych, możliwe jest tylko na zasadach określonych w wyżej powołanym art. 22g ust. 8 ustawy. Wartość początkowa tego budynku nie może być zatem ustalona na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ustawy, wartość początkową ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w art. 22g ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Przepis art. 22g ust. 9 ten dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji, w której środek trwały został wytworzony przez podatnika. Nie może zatem być stosowany w przypadku ustalania wartości początkowej środka trwałego nabytego w drodze kupna.

Niemniej jednak zauważyć należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych. Należy mieć przy tym na uwadze, że art. 22g ust. 16 ustawy stanowi, że przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Po ustaleniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych - podatnicy zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł - dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przedstawiony stan faktyczny dotyczy używanego budynku, który po raz pierwszy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych. W tych okolicznościach ustawodawca przewidział możliwość ustalenia przez podatników indywidualnie stawek amortyzacyjnych. Stanowi o tym art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który określa, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych oraz budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z powołanym wyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują kwestii kwalifikowania środków trwałych do poszczególnych grup lub podgrup, lub rodzajów Klasyfikacji. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania Klasyfikacji.

Odnosząc przedstawiony stan prawny do opisu stanu faktycznego uznać należy, że Wnioskodawca może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla budynku stanowiącego używany środek trwały, który po raz pierwszy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych, przy okresie amortyzacji wynoszącym 10 lat, z tym że zastosowanie w tym przypadku art. 22j ust. 1 pkt 3 lub też art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy uzależnione jest od właściwego zakwalifikowania ww. budynku do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.