INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2012 r. (data wpływu 3 września 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 11 lutego 2000 r. nabył Pan na podstawie umowy sprzedaży, niezabudowane działki rolne położone we W… o numerach 7/3 AM-24 (obręb O…), 7/10 AM-15 i 7/12 AM-15 (obręb K…) o łącznej powierzchni 1,1658 ha, bez oznaczonego w księdze sposobu korzystania. Ponadto w dniach w 11 października 2001 r. oraz 7 stycznia 2005 r. nabył Pan dwa lokale mieszkalne położone we W….

Następnie w dniu 3 czerwca 2011 r. sprzedał Pan lokal mieszkalny, który nabył w dniu 7 stycznia 2005 r., a w dniu 6 czerwca 2012 r. - sprzedał lokal mieszkalny, który nabył w dniu 11 października 2001 r. Nie prowadzi Pan działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Dokonał Pan sprzedaży ww. lokali w celu spożytkowania środków na zaspokojenie potrzeb osobistych. Zakupiony grunt stanowi Pana majątek osobisty. Pozostaje Pan ze swoją żoną w ustroju rozdzielności majątkowej. Na przedmiotowym gruncie nie prowadzi działalności rolniczej, jak również gospodarczej, nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie udostępniał Pan i nie udostępnia ww. gruntu innym osobom na podstawie umów najmu, dzierżawy, użyczenia.

Dla przedmiotowej nieruchomości wydana jest ostateczna i prawomocna decyzja o warunkach zabudowy nr …. Nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów i wyrysem z mapy ewidencyjnej, działki gruntu nr 7/10 i 7/12 wchodzące w skład przedmiotowej nieruchomości w ewidencji gruntów oznaczone są jako RII – grunty orne, natomiast działka nr 7/3 jako RII, RIIIa i RIVa – grunty orne oraz N - nieużytki. Nieruchomość jest nieuzbrojona. Przedmiotowa nieruchomość nie stanowi składnika przedsiębiorstwa ani zorganizowanej jego części. Planuje Pan dokonać sprzedaży całej przedmiotowej nieruchomości gruntowej obejmującej ww. działki, jednorazowo, również w celu spożytkowania środków na zaspokojenie potrzeb osobistych. Planowana sprzedaż gruntu w przyszłości nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie prowadził Pan działań informacyjnych w odniesieniu do oferowanej do sprzedaży nieruchomości za pomocą środków masowego przekazu, w tym radia lub prasy. Nie podjął Pan również działań w celu uzbrojenia nieruchomości w sieci medialne takie jak: energetyczne, gazowe, wodociągowe itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek naliczyć i odprowadzić podatek od towarów i usług od sprzedaży przedmiotowej nieruchomości gruntowej, stanowiącej majątek osobisty...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowych działek ma ograniczony ilościowo zakres, jest okazjonalna, wobec tego nie powinna być kwalifikowana, jako prowadzenie działalności gospodarczej, a sprzedający działki nie powinien być kwalifikowany jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Definicja podatnika VAT została określona w art. 15 ww. ustawy, który to przepis wskazuje, iż podatnikami są osoby prawne oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat tej działalności. Działalność gospodarcza zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wskazana definicja, zwiera zwrot, który mówi, iż za działalność gospodarczą uważa się także jednorazowe wykonanie czynności, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Zdaniem Wnioskodawcy przez zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć, iż w momencie sprzedaży chce on powtarzać wykonywanie tych czynności. Jednocześnie Wnioskodawca podnosi, iż w przypadku, gdy, jak w okolicznościach niniejszej sprawy, sprzedaż ma ograniczony ilościowo zakres, stwierdzić należy jest to sprzedaż okazjonalna, wobec czego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe stanowisko znajduje oparcie w obowiązującym stanie prawnym.

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie należy bowiem mieć na uwadze orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a także sądów krajowych, w kwestii dostawy gruntów.

Ponadto Wnioskodawca zwrócił uwagę na stanowisko Izby Skarbowej w Poznaniu, która w piśmie w sprawie ILPP1/443-1212/10/12-S/KG z dnia 24 kwietnia 2012 r., wskazała, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika. Zatem, aby dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Wobec powyższego w kwestii opodatkowania dostawy gruntu istotne jest czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca, w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. W tym miejscu Wnioskodawca podkreślił, iż nie podjął aktywnego działania, w postaci np. uzyskania zezwolenia na budowę dla tych gruntów, uzbrojenie, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców, itd., które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał na interpretację Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 kwietnia 2012 r., nr ILPP1/443-90/11/12-S1/MK oraz na zawartą w jego uzasadnieniu obszerną i wyczerpującą wykładnię przepisów prawa europejskiego i prawnego, zgodnie z którą w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Rzeczpospolita Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Trzeba przy tym dodać, że z art. 12 ust. 1 lit b Dyrektywy 112 wiąże się ściśle art. 12 ust. 3 stanowiący, że „do celów ust. 1 lit. b) „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie”. Tymczasem, w opinii Wnioskodawcy, w ustawie o podatku od towarów i usług brak jest stosownego jednoznacznego i precyzyjnego zdefiniowania, jakie grunty nieuzbrojone lub uzbrojone, uznawane są za teren budowlany przez krajowego ustawodawcę, co oznacza, że do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 112. Wobec powyższego, jak stwierdził TSUE w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce, art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w których to przepisach pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust.1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Konkludując Trybunał sformułował tezę, zgodnie z którą dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy przedmiotowych działek Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika. Jak wskazano bowiem wyżej, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą, jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie, zdaniem Wnioskodawcy takich przesłanek natomiast brak. Wnioskodawca nie wykorzystywał nieruchomości w działalności gospodarczej. Uwzględniając ponadto fakt, iż Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowego gruntu w działalności rolniczej stwierdzić należy, iż nic nie wskazuje na to, aby nabyciu nieruchomości towarzyszył zamiar późniejszego jej zbycia oraz wykorzystywania w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Sposób postępowania Wnioskodawcy, jako handlowca wyklucza także fakt, iż nie podejmował aktywnych działań, które mogłyby świadczyć o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami, tj. nie podejmował jakichkolwiek starań mających na celu przygotowanie do sprzedaży gruntu, takich jak ogłoszenie w mediach lub uzbrajania działki w przyłącza do sieci gazowej, wodnej lub energetycznej. Powyższe potwierdza także nieudostępnianie gruntu osobom trzecim na podstawie odpłatnych lub bezpłatnych czynności. Zatem Wnioskodawca sprzedając wymienione działki, korzysta z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a dostawę działki cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca w związku ze sprzedażą niezabudowanych działek nie będzie zobowiązany tej transakcji opodatkować podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

W związku z powyższym, aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości budzi, czy planowana dostawa działek przeznaczonych pod zabudowę, stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 11 lutego 2000 r. nabył Pan na podstawie umowy sprzedaży, niezabudowane działki rolne o łącznej powierzchni 1,1658 ha. Zakupiony grunt stanowi Pana majątek osobisty. Na przedmiotowym gruncie nie prowadzi Pan działalności rolniczej, jak również gospodarczej, nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, nie posiada statusu rolnika ryczałtowego, w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie udostępniał Pan i nie udostępnia ww. gruntu innym osobom na podstawie umów najmu, dzierżawy, użyczenia. Dla przedmiotowej nieruchomości wydana jest ostateczna i prawomocna decyzja o warunkach zabudowy. Działki gruntu nr 7/10 i 7/12 wchodzące w skład przedmiotowej nieruchomości w ewidencji gruntów oznaczone są jako RII – grunty orne, natomiast działka nr 7/3 jako RII, RIIIa i RIVa – grunty orne oraz N - nieużytki. Nieruchomość jest nieuzbrojona i nie stanowi składnika przedsiębiorstwa ani zorganizowanej jego części. Zamierza Pan dokonać sprzedaży całej przedmiotowej nieruchomości gruntowej obejmującej ww. działki, jednorazowo, również w celu spożytkowania środków na zaspokojenie potrzeb osobistych. Planowana sprzedaż gruntu w przyszłości nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej. Ponadto w związku z planowaną dostawą nieruchomości nie prowadził Pan działań informacyjnych w związku z oferowaną do sprzedaży nieruchomością, za pomocą środków masowego przekazu, w tym radia lub prasy. Nie podjął Pan również działań w celu uzbrojenia nieruchomości w media.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym trudno uznać Pana za podatnika podatku od towarów i usług, w związku ze sprzedażą niezabudowanej nieruchomości. Z wniosku bowiem nie wynika, aby w związku ze sprzedażą przedmiotowej nieruchomości wykonywał Pan jakiekolwiek czynności charakterystyczne dla wykonywania działalności gospodarczej. Ponadto pomimo, iż grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że sprzedając tą nieruchomość działać będzie Pan w charakterze handlowca. W konsekwencji sprzedając nieruchomość gruntową korzystać będzie Pan z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem ww. czynność sprzedaży oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Dokonywać będzie Pan zbycia gruntu należącego do majątku prywatnego.

Reasumując należy stwierdzić - mając również na uwadze aktualne orzecznictwo sądowe - że okazjonalna sprzedaż nieruchomości gruntowej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest normatywnych przesłanek, aby uznać Pana za podatnika tego podatku.

Podkreślić należy, iż powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną), a ponieważ w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze zbiorem tych zorganizowanych działań – okazjonalna sprzedaż nieruchomości gruntowej – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.