INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11.09.2007 r. (data wpływu 19.09.2007 r. ) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego wartości świadczeń przyznanych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.09.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego wartości świadczeń przyznanych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) organizuje (bądź to we własnym zakresie, bądź zlecając realizację podmiotom zewnętrznym) oraz finansuje lub współfinansuje różne szkolne i inne niż szkolne formy kształcenia podnoszące kwalifikacje swoich pracowników (tj. osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę). Szkolenia te służą podnoszeniu wiedzy ogólnej i/lub zawodowej pracowników lub kwalifikacji zawodowych w sensie umiejętności wykonywania bieżącej pracy. Wszyscy biorący udział w szkoleniach są skierowani na nie przez pracodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość ewentualnych świadczeń przyznanych pracownikom przez Spółkę, polegających na sfinansowaniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego w formach innych niż szkolne, podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy świadczenia (z wyjątkiem wynagrodzeń przyznawanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy) przyznawane pracownikom w związku z organizowaniem szkoleń w formach innych niż szkolne korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie ma zastosowanie pod warunkiem, że pracownik zostaje skierowany na szkolenie przez Spółkę, decyzja o zapewnieniu szkolenia wynika z prawa pracy, a szkolenia przyczyniają się do podnoszenia kwalifikacji zawodowych i poziomu wykształcenia ogólnego.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych. Jednocześnie ustawodawca nie wskazał w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, do jakich odrębnych przepisów odwołuje się przywołany przepis, tak jak ma to miejsce np. w art. 21 ust. 1 pkt 16 (odwołanie do odrębnych ustaw lub w przepisach wydanych przez właściwego ministra).

Owe odrębne przepisy, na które wskazuje ustawodawca zawarte są w Kodeksie pracy, a w szczególności w art. 94 pkt 6, który w odniesieniu do podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników, nakłada na pracodawcę wyraźnie sformułowane obowiązki. Spółka kierując pracowników na szkolenia czyni zadość tym obowiązkom, spełniając jednocześnie kryteria wskazane w przepisie dotyczącym zwolnienia przedmiotowego (art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W tym kontekście nie ulega żadnej wątpliwości, że Spółka (używając aparatu pojęciowego stosowanego w treści tego przepisu) „przyznaje świadczenie zgodnie z odrębnymi przepisami”. Co należy podkreślić, określenie „zgodnie” odnosi się do czasownika „przyznaje”. Tym samym wymóg zgodności z odrębnymi przepisami (jako warunku zwolnienia przedmiotowego) nie dotyczy tego, czy szkolenia te są organizowane np. zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy (zgodnie z przepisami o BHP) lub czy organizator szkolenia posiada uprawnienia umożliwiające państwową nostryfikację wyników niektórych szkoleń.

Konsekwentnie, dla celów zwolnienia przedmiotowego od podatku dochodowego od osób fizycznych, bez znaczenia pozostaje też fakt, czy szkolenia są organizowane w sposób, o którym mowa w przepisach szczególnych dotyczących podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego. W szczególności nie ma żadnego znaczenia fakt posiadania lub nieposiadania przez organizatora szkolenia (nie będącego kursem zawodowym) akredytacji, o której mowa w art. 68b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.

Spółka stoi na stanowisku, iż świadczenia przyznane w związku z kierowaniem pracowników na kursy zawodowe prowadzone przez jednostki posiadające rzeczoną akredytację także korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90. Fakt posiadania akredytacji nie ma jednak związku ze zwolnieniem, a tylko jest jednym z warunków koniecznych do uznania kursu za kurs zawodowy i poświadczenia faktu dopuszczenia treści nauczania do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania. Zarówno wykładnia gramatyczna przepisu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, interpretacja funkcjonalna, a także zasady logiki wykluczają wpływ takich szczegółowych czynników jak posiadanie akredytacji przez organizatora szkolenia na możliwość skorzystania z przedmiotowego zwolnienia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej, źródłem przychodów jest m. in. stosunek pracy.

Z uwagi na treść art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przychodem pracownika jest więc każde świadczenie otrzymane w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą, bez względu na źródło finansowania tego świadczenia, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych w art. 21 ust. 1 wskazanej ustawy podatkowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy podatkowej, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje w formach pozaszkolnych.

Szkolenia pracowników opłacane przez zakład pracy można podzielić na dwa rodzaje:

1. szkolenia podnoszące posiadane kwalifikacje zawodowe w sensie umiejętności wykonywania bieżącej pracy, do których należą: seminaria, odczyty, prelekcje, wykłady, kursy specjalizacyjne, kursokonferencje, okazjonalne wykłady a nawet nauka języków obcych, jeśli pracownik zatrudniony jest na stanowisku wymagającym znajomości języka. Powyższe wymienione rodzaje dokształcania nie mają charakteru systematycznej nauki szkolnej w znaczeniu ogólnym,
2. szkolenia podnoszące poziom wiedzy ogólnej i zawodowej pracownika (nauka w szkołach publicznych i niepublicznych, w szkołach wyższych, na studiach podyplomowych itp.).
   
   

W przypadku dokształcania i doskonalenia zawodowego pracownika wyróżnić można sytuację, gdy szkolenia są niezbędne dla wykonywania obowiązków zawodowych pracownika w firmie na danym stanowisku. Jeżeli zostanie spełniony powyższy warunek, wówczas koszty ponoszone za takie szkolenie przez zakład pracy nie stanowią przychodu pracownika i nie podlegają opodatkowaniu.

Natomiast, jeśli szkolenie nie byłoby związane z wykonywaniem czynności przez pracownika na danym stanowisku pracy tylko miałoby na celu podniesienie ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia a pracownicy nie uczestniczyliby w nim na podstawie obowiązku uczestnictwa, wówczas koszty ponoszone przez zakład pracy na to szkolenie, stanowią przychód pracownika w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten może być jednak w określonych sytuacjach zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy w związku z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. z 1993 r. Nr 103, poz. 472 ze zm.) oraz obowiązującym od 14 marca 2006 r. rozporządzeniem Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 roku w sprawie uzyskiwania i uzupełnienia przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 31, poz. 216).

„Odrębne” przepisy określające świadczenia przysługujące osobom podnoszącym kwalifikacje zawodowe i wykształcenie ogólne nie należą do kompetencji Ministra Finansów, a o ich interpretację należy zwrócić się bezpośrednio do właściwego resortu.

Interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.