POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą w swojej siedzibie oraz za pośrednictwem oddziałów zlokalizowanych na terenie całego kraju, w tym w Katowickiej Specjalnej Strefie Ekonomicznej. W ramach prowadzonej działalności Spółka posiada liczne środki trwałe. W stosunku do określonej grupy środków trwałych Spółka dokonała wyboru metody amortyzacji określonej w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co oznacza, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1w/w ustawy. Korzystając z uprawnienia, o którym mowa w art. 16i ust. 5 w/w ustawy, Spółka dokonała obniżenia stawek amortyzacyjnych do poziomu 0,1% dla wybranych środków trwałych.

Przedmiotowym wnioskiem Podatnik wystąpił z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy zgodne jest z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych postępowanie podatnika, który dokonał obniżenia podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawek dla wybranych maszyn i urządzeń do poziomu 0,1%, amortyzując pozostałe środki trwałe tego samego rodzaju przy użyciu stawek normatywnych. Spółka prosi o potwierdzenie, iż granica maksymalnego obniżenia stawek amortyzacyjnych jest określana wyłącznie przez podatnika, może dotyczyć jedynie wybranych środków trwałych i nie zależy od spełnienia żadnych dodatkowych warunków.

Zdaniem Podatnika, w myśl art. 16i ust. 5 w/w ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Cytowany przepis, w ocenie Spółki, nie limituje wysokości obniżenia stawki amortyzacyjnej, jak również nie wymienia kategorii środków trwałych, w stosunku do których może mieć zastosowanie, ani warunków, od których spełnienia zależy zastosowanie obniżonej stawki amortyzacyjnej.

Zdaniem Spółki, ma ona możliwość dowolnego stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych pod warunkiem, że będą to stawki niższe od tych, które wynikają z Wykazu stawek amortyzacyjnych. A zatem możliwe jest obniżenie podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawek dla wybranych maszyn i urządzeń, amortyzując pozostałe środki trwałe tego samego rodzaju przy użyciu stawek normatywnych. Uprawnienie takie, zdaniem Podatnika, wynika wprost z treści art. 16i ust 5 w/w ustawy. Decyzja o obniżeniu stawki lub powrocie do stawki pierwotnej powinna być podejmowana każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego argumentacja przedstawiona przez Stronę jest nieprawidłowa.

Na podstawie art. 16h ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Z treści przepisu wynika konieczność dokonania wyboru metody amortyzacji najpóźniej w dniu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. W ustawie przewidziano następujące metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych:

1.przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek stanowiącym załącznik do ustawy, w tym również :

a) przy zastosowaniu podwyższonych stawek przy zastosowaniu współczynników określonych w art. 16i ust. 2 ustawy,

b) przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych w stosunku do określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych,

2.przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie zgodnie z art. 16 j ustawy,

3.przy zastosowaniu metody degresywnej ustalonej zgodnie z art. 16 k ustawy.

Możliwość podwyższania lub obniżania stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie została przewidziana jedynie w przepisie art. 16i ustawy, regulującym metodę dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w stosunku do określonej grupy środków trwałych Spółka dokonała wyboru metody amortyzacji określonej w art. 16i w/w ustawy, co oznacza, że odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych dokonuje przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 w/w ustawy.

W myśl art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Cytowany przepis nie limituje obniżenia stawki amortyzacyjnej, jak również nie wymienia kategorii środków trwałych, w stosunku do których może mieć zastosowanie i warunków, od których spełnienia zależy zastosowanie obniżonej stawki amortyzacyjnej. Ustawodawca nie określa również limitu, do którego mogą być obniżone stawki amortyzacyjne. Podatnik sam decyduje, czy obniżyć stawkę amortyzacyjną środka trwałego i do jakiego poziomu. Ma on możliwość dowolnego stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych pod warunkiem, że będą to stawki niższe od tych, które wynikają z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Jednakże wysokość obniżonej stawki dla określonych środków trwałych winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego. Należy pamiętać, że zgodnie z art. 16c pkt 5 w/w ustawy, wyłącza się z amortyzacji składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Obowiązek rezygnacji z amortyzacji tych składników występuje od miesiąca następnego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności. Powyższy przepis pozbawia podatnika prawa do amortyzacji środków trwałych w każdym przypadku zaprzestania działalności.

Potwierdzić należy stanowisko Spółki, że ustawodawca nie wskazał limitu, do którego podatnik może obniżyć stawki amortyzacyjne wymienione w wykazie. Jednocześnie nie można pozostawić bez znaczenia funkcji, jaką pełni amortyzacja środków trwałych dla celów podatkowych. Zgodnie z art. 16 a ust. 1 w/w ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w wykazie.

Jednocześnie, zgodnie z art. 7 ust. 1, 2 i 3 w/w ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

1.przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku,

2.kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

Oznacza to, że dochód do opodatkowania lub zwolniony od opodatkowania w danym roku podatkowym uwzględnia przychody przypisane do tego roku podatkowego, jak również odpowiadające im koszty uzyskania przychodów. Przedstawiona przez Spółkę stawka amortyzacji w wysokości 0,1 % oznacza, że za okres amortyzacji danych środków trwałych przyjęto 1000 lat. W konsekwencji, koszty uzyskania przychodów danego roku podatkowego obciążone zostaną jedną tysięczną części używanych w danym roku do prowadzenia działalności gospodarczej środków trwałych, co nie znajduje żadnego ekonomicznego uzasadnienia. Przedstawione przez Spółkę rozwiązanie prowadzi do niewspółmiernego zaniżenia kosztów uzyskania przychodów w stosunku do uzyskiwanych przychodów, a tym samym do zawyżenia dochodu, w tym przypadku korzystającego ze zwolnienia z tytułu prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Powyższe prowadzi do naruszenia zasady wskazanej w wyżej cytowanym art. 7 ust. 1, 2 i 3 pkt 1 i 3 ustawy. Obniżenie stawek amortyzacyjnych przewidziane w art. 16i pkt 5, pomimo że nie zostało ograniczone określonym przez ustawodawcę limitem, nie może być dokonywane z naruszeniem pozostałych przepisów ustawy.Zdaniem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego, Podatnik może na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak obniżenie stawki winno zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowane w art. 7 ustawy.

Tym samym obniżenie stawki amortyzacyjnej do wysokości 0,1% w ocenie Naczelnika tut. Urzędu nie jest prawidłowe.Mając powyższe ma uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.